วิธีการ หยุดเดินละเมอ

ดาวน์โหลดบทความ

ดาวน์โหลดบทความ

ภายในบทความนี้:

ลดอันตรายระหว่างการเดินละเมอ

หยุดเดินละเมอด้วยการเปลี่ยนวิถีการใช้ชีวิต

มองหาความช่วยเหลือด้วยยา

บทความที่เกี่ยวข้อง

ข้ออ้างอิง

คนที่ชอบเดินละเมออาจลุกขึ้นมาลืมตานั่งอยู่บนเตียง ไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึก ลุกขึ้นจากเตียง ทำกิจวัตรประจำวัน อย่างพูดคุยหรือสวมใส่เสื้อผ้า ไม่ตอบสนองต่อใครๆ ปลุกให้ตื่นได้ยาก พอตื่นก็มึนงง และจดจำอะไรไม่ได้เลยในวันรุ่งขึ้น! ถึงจะดูพิลึกแค่ไหน แต่บางทีก็มีคนละเมอออกไปข้างนอก ทำอาหาร ขับรถ ปัสสาวะ มีเพศสัมพันธ์ ทำร้ายตัวเอง หรือดุร้ายขึ้นเมื่อรู้สึกตัวตื่น ช่วงระยะเวลาของการเดินละเมอนั้นมักอยู่ต่ำกว่า 10 นาที แต่บางครั้งมันอาจกินเวลาเกินครึ่งชั่วโมง ถ้าคุณหรือใครในบ้านมีอาการเดินละเมอ มีหลายสิ่งที่คุณสามารถทำได้

ขั้นตอน

ส่วน 1

ส่วน 1 ของ 3:

ลดอันตรายระหว่างการเดินละเมอ

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   ป้องกันอุบัติเหตุระหว่างการเดินละเมอ. ทำบ้านให้ปลอดภัยเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อที่เวลาใครเกิดเดินละเมอจะได้ไม่ทำให้ตนเองหรือผู้อื่นบาดเจ็บ เพราะคนเดินละเมอสามารถทำกิจกรรมที่ซับซ้อนได้ อย่าไปตีล่วงหน้าว่าเขาจะรู้สึกตัวตื่นก่อนจะทำอะไรที่มันต้องการการประสานกันทำงานของร่างกาย

   • ล็อกประตูกับหน้าต่างเพื่อป้องกันคนละเมอออกไปจากบ้าน
   • ซ่อนกุญแจรถเพื่อที่คนนั้นจะขับรถไม่ได้
   • ล็อกหรือซ่อนกุญแจที่เก็บอาวุธหรือวัตถุมีคมทั้งหมดที่อาจใช้เป็นอาวุธได้
   • กั้นบันไดและประตูบ้านเพื่อป้องกันคนๆ นั้นจะร่วงลงมาโดยการใช้กรอบประตุบุนุ่ม
   • อย่าปล่อยให้เด็กที่เดินละเมอนอนบนชั้นบนของเตียงสองชั้น
   • ขยับข้าวของที่อาจทำให้คนๆ นั้นเดินสะดุดหัวคะมำได้
   • นอนตรงชั้นล่างของบ้านถ้าเป็นไปได้
   • ใช้เตียงที่มีราวกั้นด้านข้าง
   • ถ้าเป็นไปได้ ตั้งสัญญาณกันขโมยที่จะดังเตือนและปลุกคนๆ นั้นถ้าเขาเดินออกจากบ้าน
2. 
   2
   บอกคนอื่นในบ้านให้รู้ไว้ เพื่อทุกคนจะได้เตรียมรับมือ. การเห็นใครคนหนึ่งเดินละเมออาจสร้างความหวาดกลัวหรือสับสนให้กับคนที่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถ้าพวกเขารู้ จะได้ช่วยคนนั้นรับมือกับเรื่องนี้ได้

   • คนที่เดินละเมอนั้นมักจะพากลับมาที่เตียงได้ อย่าสัมผัสตัวคนเดินละเมอ แต่พยายามใช้เสียงและการย้ำเตือนอย่างนุ่มนวลนำพาเขากลับมาที่เตียง
   • อย่าฉวยมือ ตะโกนใส่ หรือทำให้คนที่เดินละเมอตกใจ คนที่ตื่นตอนเดินละเมออยู่มักจะมึนงง และนี่อาจทำให้พวกเขาตื่นตระหนกจนเป็นอันตรายได้ ถ้าคนนั้นแสดงอาการดุร้ายขึ้นมา ให้หนีออกมาอย่างไวและล็อกห้องไว้เพื่อความปลอดภัย
   • ถ้าคุณค่อยๆ ปลุกเขาให้ตื่นหลังกลับมาที่เตียงแล้ว มันอาจไปรบกวนวงจรการนอนของเขา ช่วยป้องกันไม่ให้เขากลับมาเดินละเมออีกครั้งในวงจรการนอนเดิม
3. 
   3
   ไปพบแพทย์ถ้าอาการเดินละเมอนั้นรุนแรง เป็นอันตราย หรือแสดงสัญญาณที่เกี่ยวเนื่องกับโรคประจำตัว. อย่างไรก็ตาม ควรจะให้แพทย์ตรวจดูถ้าการเดินละเมอนั้น:

   • เริ่มเกิดในช่วงที่เป็นผู้ใหญ่ คนส่วนใหญ่ที่เดินละเมอจะเป็นเด็กและมักจะหายไปเองโดยไม่ต้องพึ่งพาการใช้ยารักษา ถ้ามันยังเกิดขึ้นต่อเนื่องจนถึงช่วงวัยรุ่น เด็กคนนั้นควรไปพบแพทย์
   • ข้องเกี่ยวกับการทำเรื่องอันตราย
   • เกิดขึ้นมากกว่าสองครั้งต่อสัปดาห์
   • กระทบต่อผู้คนในบ้าน
   โฆษณา

ส่วน 2

ส่วน 2 ของ 3:

หยุดเดินละเมอด้วยการเปลี่ยนวิถีการใช้ชีวิต

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   หลับให้มากขึ้น. การที่เหนื่อยจนเกินไปสามารถกระตุ้นการเดินละเมอได้ ผู้ใหญ่ตามปกติต้องการการนอนหลับอย่างน้อยแปดชั่วโมงต่อคืน เด็กนั้นอาจต้องการได้ถึง 14 ชั่วโมงขึ้นอยู่กับอายุ คุณสามารถลดอาการเหนื่อยล้าได้โดย:

   • งีบหลับสั้นๆ ในตอนกลางวัน
   • เข้านอนแต่หัวค่ำ
   • ยึดอยู่กับตารางเวลาเป็นประจำเพื่อที่ร่างกายจะได้ตระเตรียมเข้านอนและตื่นในเวลาที่ถูกต้อง
   • ลดการบริโภคคาเฟอีนลง กาแฟนั้นเป็นตัวกระตุ้นและอาจทำให้หลับได้ยาก
   • ลดปริมาณการดื่มก่อนเข้านอน เพื่อจะได้ไม่ต้องลุกมาเข้าห้องน้ำกลางดึก
2. 
   2
   ผ่อนคลายก่อนเข้านอน. ความเครียดและความกังวลใจอาจทำให้ผู้ที่มีแนวโน้มว่าจะเดินละเมอเกิดอาการดังว่าขึ้นได้ พยายามทำการผ่อนคลายก่อนเข้านอนให้เป็นกิจวัตร หรือกระทำตาม “สุขอนามัยของการนอนหลับที่ดี” ซึ่งได้แก่สิ่งต่อไปนี้:

   • ทำให้ห้องมืดและเงียบ
   • อาบหรือแช่น้ำอุ่น
   • อ่านหนังสือหรือฟังเพลง
   • ทำให้ห้องเย็นสบาย
   • ถอยห่างจากอะไรก็ตามที่มีหน้าจอ – โทรทัศน์ สมาร์ทโฟน คอมพิวเตอร์ แท็บเล็ต เป็นต้น ก่อนเข้านอน
   • ใช้เทคนิคการผ่อนคลายก่อนเข้านอน เช่น การนึกภาพสถานที่เงียบสงบในหัว ทำสมาธิ สูดหายใจลึกๆ ทำการเกร็งผ่อนคลายกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นทีละส่วน นวด หรือเล่นโยคะ
3. 
   3
   พัฒนาความสามารถในการรับมือกับความเครียด. การพัฒนาวิธีรับมือกับความเครียดจะช่วยป้องกันไม่ให้มันมารบกวนการนอน ความเครียดนั้นมักเชื่อมโยงกับการเดินละเมอเสมอ

   • หาแนวทางการออกกำลังกายที่เหมาะสำหรับคุณ ร่างกายจะหลั่งสารเอ็นดอร์ฟินซึ่งช่วยให้ผ่อนคลายและรู้สึกดี การผ่อนคลายจะมีประสิทธิภาพสูงสุดเมื่อคุณได้ทำในสิ่งที่ชอบที่สุด ลองวิ่งจ๊อกกิ้ง เดินเร็ว ว่ายน้ำ หรือเข้าร่วมทีมกีฬาประจำท้องถิ่น
   • รักษาสัมพันธ์กับเพื่อนและครอบครัวให้แน่นแฟ้น พวกเขาสามารถเป็นกำลังใจให้และช่วยคุณรับมือกับสิ่งที่ทำให้เกิดความกังวลใจทั้งหลายแหล่ได้
   • เข้าร่วมกลุ่มให้กำลังใจหรือพบผู้ให้คำปรึกษาถ้าเกิดมีสิ่งที่คุณอยากบอกออกมาแต่ไม่อยากเปิดเผยกับเพื่อนหรือครอบครัว แพทย์สามารถแนะนำกลุ่มให้กำลังใจหรือผู้ให้คำปรึกษาที่เหมาะต่อสถานการณ์ของคุณ
   • ให้เวลาตัวเองได้ทำงานอดิเรกที่คุณชอบ มันจะทำให้คุณมีอะไรสนุกๆ ได้โฟกัสและเบี่ยงเบนความสนใจของคุณออกจากสิ่งที่จะทำให้เครียด
4. 
   4
   ทำสมุดบันทึกที่เก็บสถิติการเดินละเมอ. นี่อาจต้องให้คนอื่นในบ้านมาเก็บสถิติว่ามันเกิดขึ้นบ่อยขนาดไหนและมักเกิดขึ้นในเวลาใด ทำสมุดบันทึกการเดินละเมอเพื่อที่ข้อมูลทั้งหมดจะถูกรวบรวมอยู่ในที่เดียวกัน

   • ถ้าหากช่วงเวลาของการเดินละเมอนั้นปรากฏให้เห็นเป็นแบบแผน มันจะช่วยบ่งบอกได้ว่าเหตุใดคนนั้นจึงเดินละเมอ เช่น ถ้าคนผู้นั้นเดินละเมอหลังจากวันเครียดๆ ก็หมายความว่าความเครียดและความกังวลใจเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดการเดินละเมอ
5. 
   5
   ลองการตื่นล่วงหน้า. นี่เป็นเทคนิคซึ่งถ้าใครคนหนึ่งรู้แล้วว่าเวลาไหนที่มักจะเดินละเมอ ก็ให้มีคนคอยปลุกเขาให้ตื่นก่อนเวลานั้นสักเล็กน้อย

   • คนๆ นั้นควรตื่นก่อนเวลาที่มักเกิดละเมอสัก 15 นาทีและควรตื่นสักประมาณห้านาที
   • มันจะไปรบกวนวงจรการนอนและอาจทำให้บุคคลนั้นเข้าสู่สภาวะการนอนที่ต่างไปจากเดิมเมื่อกลับมานอนใหม่ ป้องกันไม่ให้เขาเดินละเมอได้
   • ถ้าคุณชอบเดินละเมอและอาศัยอยู่ตามลำพัง ให้ตั้งนาฬิกาปลุกให้ตื่น
6. 
   6
   ลดการบริโภคแอลกอฮอล์. แอลกอฮอล์สามารถรบกวนการนอนและอาจกระตุ้นการเดินละเมอ หลีกเลี่ยงการดื่มแอลกอฮอล์ก่อนเข้านอน

   • ผู้หญิงและผู้ชายที่มีอายุสูงกว่า 65 ปีควรดื่มไม่เกินวันละหนึ่งแก้ว ผู้ชายที่อายุต่ำกว่า 65 ไม่ควรดื่มเกินสองแก้วต่อวัน
   • อย่าดื่มถ้าคุณกำลังตั้งครรภ์ ได้รับการตรวจว่าเป็นโรคติดสุราเรื้อรัง เคยมีปัญหาด้านหัวใจ ตับ หรือตับอ่อน เคยเกิดอาการสมองขาดเลือด หรือกำลังใช้ยาที่อาจมีปฏิกิริยากับแอลกอฮอล์
   โฆษณา

ส่วน 3

ส่วน 3 ของ 3:

มองหาความช่วยเหลือด้วยยา

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   สอบถามแพทย์ว่ายาที่ใช้อาจทำให้คุณเกิดเดินละเมอหรือไม่. ยาบางตัวอาจรบกวนวงจรการหลับนอนและทำให้เกิดเดินละเมอได้ แต่อย่าหยุดยานั้นจนกว่าจะได้ปรึกษาแพทย์ก่อน แพทย์อาจสามารถแนะนำยาตัวอื่นที่ยังคงรักษาปัญหาสุขภาพของคุณโดยลดการเดินละเมอได้ ยาที่อาจมีผลข้างเคียงทำให้เดินละเมอได้แก่:

   • ยาระงับประสาท
   • ยาที่ใช้สำหรับอาการป่วยด้านจิตเวช
   • ยานอนหลับที่ส่งผลในระยะสั้น
2. 
   2
   ปรึกษาแพทย์ว่าอาการเดินละเมอของคุณนั้นเป็นอาการของโรคประจำตัวอะไรหรือไม่. ถึงแม้การเดินละเมอส่วนใหญ่จะไม่ใช่สัญญาณของโรคร้ายแรงอะไร แต่ก็มีตัวที่อาจกระตุ้นให้เดินละเมออันได้แก่:

   • โรคลมบ้าหมู
   • อาการสมองเสื่อมในผู้สูงอายุ
   • โรคกังวลใจ
   • โรคซึมเศร้า
   • โรคลมหลับ
   • อาการขาอยู่ไม่สุข
   • โรคกรดไหลย้อน
   • ไมเกรน
   • ภาวะฮอร์โมนไทรอยด์ต่ำ
   • อาการบาดเจ็บที่ศีรษะ
   • โรคสมองขาดเลือด
   • ไข้ที่สูงเกินกว่า 38.3° เซลเซียส (101°ฟาเรนไฮต์)
   • มีรูปแบบการหายใจในระหว่างหลับที่ผิดปกติ เช่น โรคหยุดหายใจขณะหลับจากการอุดกั้น
3. 
   3
   เข้าทดสอบภาวะการนอนหลับผิดปกติ. มันอาจต้องให้คุณเข้านอนในห้องแล็บการนอนหลับ ซึ่งจะเป็นห้องวิเคราะห์ที่คุณต้องค้างคืนอยู่กับทีมแพทย์ที่จะทำการตรวจสุขภาพการนอนหลับ จะมีการติดตัวรับสัญญาณจากร่างกายคุณ (มักติดที่ขมับ กะโหลก ทรวงอก และขา) กับคอมพิวเตอร์ที่จะทำการตรวจการนอนหลับ แพทย์จะทำการวัด:

   • คลื่นสมองของคุณ
   • ออกซิเจนในเลือด
   • อัตราการเต้นของหัวใจ
   • อัตราการหายใจ
   • การเคลื่อนไหวของดวงตาและขา
4. 
   4
   ลองใช้ยา. ในบางกรณีนั้น แพทย์อาจสั่งจ่ายยาที่รักษาอาการเดินละเมอ ยาที่มักถูกสั่งจ่ายได้แก่:

   • เบนโซไดอะซีไพน์ (Benzodiazepines) ซึ่งมักมีฤทธิ์ระงับประสาท
   • ยารักษาโรคซึมเศร้า ซึ่งมักจะช่วยรักษาความผิดปกติที่เกี่ยวข้องกับความกังวลใจได้
   โฆษณา