Konkurs Piosenki Eurowizji 2017

Miejsce organizacji konkursu edytuj

Kijów

Położenie Kijowa na Ukrainie

Konkurs w 2016 wygrała reprezentantka Ukrainy, Dżamała, dzięki czemu Nacionalna suspilna tełeradiokompanija Ukrajiny (NSTU) otrzymała prawa do organizacji widowiska w 2017. Europejska Unia Nadawców (EBU), główny organizator konkursu, zdecydowała wraz z telewizją NSTU, że konkurs odbył się w Międzynarodowym Centrum Wystawienniczym w Kijowie^[2].

W listopadzie pojawiły się doniesienia, jakoby władze Kijowa nie miał odpowiednich środków finansowych na organizację konkursu. Stolica przekazała na organizację konkursu 442 mln hrywien z budżetu państwowego, ostatecznie koszt przygotowania widowiska wyniósł prawie 870 mln hrywien. Na przełomie maja i czerwca potwierdzono, że koszt organizacji wyniósł ok. 20,4 mlna euro^[3]. Kilka tygodni przed rozegraniem koncertów ukraińska telewizja borykała się z różnego rodzaju problemami, co skutkowało opóźnieniem prac. Spekulowano nawet o przeniesieniu konkursu do Rosji, jednak plotki zdementowano. W lutym 2017 członkowie zespołu organizacyjnego imprezy zaczęli zwalniać się z powodu oskarżeń o korupcję i niewłaściwe przeznaczenie środków^[4].

Podobnie jak w poprzednich latach, dla gości i akredytowanych dziennikarzy przygotowano kilka atrakcji, takich jak m.in. wioska eurowizyjna (ang. Eurovision Village; miejsce na spotkania artystów i członków delegacji z fanami imprezy oraz akredytowanymi dziennikarzami), euroklub (ang. EuroClub; miejsce imprez dla akredytowanych dziennikarzy i fanów) czy kawiarnię Euro Fan Cafe^[5].

Proces wyboru miejsca organizacji edytuj

Po zwycięstwie Ukrainy w 61. Konkursie Piosenki Eurowizji krajowy nadawca rozpoczął przygotowania do organizacji kolejnego konkursu, w tym m.in. rozpoczęcie negocjacji z władzami miast-kandydatów do przygotowania widowiska. Zainteresowanie organizacją widowiska w swoim mieście wyrazili: burmistrz Odessy Hennadij Truchanow^[6], prezydent Kijowa Witalij Kłyczko, który zaproponował przygotowanie imprezy na Stadionie Olimpijskim w Kijowie^[7], prezydent Lwowa Andrij Sadowy (Arena Lwów)^[8] oraz burmistrzowie Dniepru (Borys Fiłatow)^[9] i Chersonia (Wołodymyr Mikołajenko)^[10].

24 czerwca telewizja NSTU ogłosiła terminarz dotyczący wyboru miejsca organizacji^[11]. O prawo do organizacji konkursu stanęły włodarze: Kijowa (którzy wskazali Międzynarodowe Centrum Wystawiennicze oraz Pałac Sportu), Dniepru (DniproEuroArena)^[12][13][14], Lwowa (dwie hale, w tym Arena Lwów^[15]), Odessy (Stadion Czornomoreć)^[16], Charkowa^[17] (Stadion Metalis)^[18] i Chersonia (Stadion „Krystał”)^[19].

30 czerwca ukraiński minister kultury, Jewhen Nyszczuk, poinformował, że Ukraina nie ma odpowiedniego miejsca do organizacji konkursu. Według niego jedynymi dwoma możliwościami jest budowa dachu na Arenie Lwów lub nowej areny w Kijowie^[20].

20 lipca odbyła się oficjalna debata pod nazwą Bitwa miast, w trakcie której przedstawiciele wszystkich miast kandydujących prezentowali swoją ofertę^[21]. Dwa dni po zakończeniu debaty ukraiński nadawca wskazał trzy miasta, które zakwalifikowały się do kolejnego etapu przetargu: Kijów, Odessa i Dniepr^[22]. 26 lipca stacja ogłosiła, że miejsce zorganizowania konkursu zostanie ogłoszone następnego dnia, tj. 27 lipca^[23]. Kilka godzin później organizator zmienił swoją decyzję i ogłosił, że miasto-gospodarz zostanie ogłoszony publicznie 1 sierpnia^[24].

27 lipca, po dwudniowej inspekcji przedstawicieli EBU, Jon Ola Sand przedstawił jej wyniki w drugiej odsłonie debaty pt. Bitwy miast. Według organizacji, obie kijowskie propozycje wymagają przeprowadzenia wielu technicznych prac, miastu Dniepr brakuje odpowiedniej infrastruktury do organizowania konkursu, a największym problemem Odessy jest brak dachu na proponowanym obiekcie. Jednocześnie ukraiński minister kultury zapowiedział, że decyzja może zostać ogłoszona dopiero w połowie sierpnia. Premier Wołodymyr Hrojsman zapowiedział, że państwo wesprze miasto-organizatora kwotą 15 milionów euro^[25].

Termin ogłoszenia decyzji wielokrotnie był zmieniany^{[26][27][28][29]}. Ostatecznie zdecydowano, że konkurs odbędzie się w Międzynarodowym Centrum Wystawienniczym w Kijowie^[2].

Na czas konkursu miasto zostało przystrojone banerami prezentującymi logo widowiska. Na placu Niepodległości w Kijowie ustawiono instalację w kształcie napisu Eurovision.

Wszystkie piosenki konkursowe zostały zaprezentowane 18 marca 2017. Oficjalna dwupłytowa składanka, zawierająca wszystkie 43 utwory (w tym zdyskwalifikowaną propozycję z Rosji), trafiła do sprzedaży 21 kwietnia^[30], natomiast płyta zawierająca zapis filmowy wszystkich koncertów konkursowych oraz materiały bonusowe ukaże się 23 czerwca^[31]. EBU kolejny raz z rzędu przygotowała dla fanów także gadżety eurowizyjne, które można było kupić za pośrednictwem strony internetowej poświęconej konkursowi lub w sklepach spożywczych sieci Novus.

7 maja przy Pałacu Maryńskim odbyła się uroczystość oficjalnego otwarcia Konkursu Piosenki Eurowizji, podczas której pojawili się reprezentanci wszystkich krajów. Uczestnicy konkursu przeszli po czerwonym dywanie o rekordowej długości 265 metrów. Ceremonia otwarcia z udziałem delegacji odbyła się tego samego dnia w centrum wystawowym „Parkowyj”^[32].

Prowadzący edytuj

Tuż po finale 61. Konkursu Piosenki Eurowizji pojawiły się doniesienia, jakoby do roli prowadzących typowani byli Marija Jefrosynina, Pawło Szylko i Wierka Serdiuczka. W ciągu kolejnych tygodni spekulowano też o przekazaniu funkcji gospodarza konkursu różnym osobom – wymieniani byli m.in. Katia Osadcza, Wołodymyr Zełenski, Olha Frejmut, Serhij Prytuła, Sawik Szuster, Wasylisa Frołowa, Jewgienij Kisielow, Karolina Aszion, Andrij Domanski, Ola Polakowa, Hennadij Popenko i Dżamała^[33]. 27 lutego 2017 ogłoszono, że konkurs poprowadzą Ołeksandr Skiczko, Wołodymyr Ostapczuk i Timur Mirosznyczenko^[34][35].

Losowanie półfinałów i kolejność występów edytuj

Podobnie jak w poprzednich latach, wszystkie kraje uczestniczące, poza tzw. „Wielką Piątką” (czyli Francją, Hiszpanią, Niemcami, Wielką Brytanią i Włochami) oraz gospodarzem (Ukrainą), zostały podzielone na tak zwane koszyki, a ich ułożenie było zależne od statystyk głosowania mieszkańców danych państw w poprzednich konkursach^[36].

Losowanie przydzielające poszczególne kraje do półfinałów odbyła się 31 stycznia 2017 o godz. 11:00 w Sali Kolumnowej Kijowskiej Miejskiej Administracji Państwowej. Podczas wydarzenia odbyła się także m.in. ceremonia przekazania insygniów miasta, które odebrał Witalij Kłyczko, mer Kijowa. Z przydziału do półfinałów zostały wyłączone Szwajcaria i Niemcy, które uzyskały zgodę EBU na uczestnictwo (a w przypadku Niemiec – transmisję) w drugim koncercie półfinałowym^[36].

Ceremonię poprowadzili Timur Mirosznyczenko i Nika Konstantinowa^[37]. Podczas wydarzenia wystąpiły też Rusłana Łyżyczko i Dżamała, ukraińskie piosenkarki, które wygrały dla kraju (kolejno): 49. i 61. Konkurs Piosenki Eurowizji^[36].

W wyniku losowania oprócz podziału państw na poszczególne półfinały zadecydowano, że w pierwszym z półfinałów oprócz państw w nim uczestniczących głosy oddawać będą mogły Hiszpania, Wielka Brytania i Włochy, natomiast w drugim – Francja, Niemcy i Ukraina^[38].

Projekt logo i sceny edytuj

Logo i slogan

Oficjalne logo oraz slogan konkursu, za którego projekt odpowiadają agencje Banda Agency i Republique^{[potrzebny przypis]}, zostały zaprezentowane 30 stycznia za pośrednictwem kilkuminutowego filmu opublikowanego w serwisie YouTube. Oficjalne logo składało się ze sloganu Celebrate Diversity (pol. Świętujmy różnorodność), a także z popularnego na Ukrainie naszyjnika (zwanego namysto) stworzonego z połączonych ze sobą czerwonych kulek o różnorodnych, czarnych wzorach^[39].

Scena

Pod koniec stycznia nadawca zaprezentował projekt sceny za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej konkursu. Projektantem sceny został Florian Wieder. Arena ma symbolizować „Ukrainę, która w maju będzie w centrum Europy”^[40].

Podejrzenia o plagiat

W stawce konkursowej znalazło się kilka utworów, których autorzy zostali posądzeni o naruszenie praw autorskich:

• Po premierze utworu „Gravity”, wykonywanego przez reprezentującego Cypr Hoviga Demirjiana, pojawiły się głosy, jakoby piosenka przypominała przebój „Human” w wykonaniu brytyjskiego piosenkarza o pseudonimie Rag’n’Bone Man^[41]. Jego eurowizyjny występ uznawano za mocno inspirowany prezentacjami konkursowymi Loïca Notteta (konkurs w 2015)^[42] i Siergieja Łazariewa (konkurs w 2016)^[43].

• Po finale niemieckich eliminacji eurowizyjnych Unser Song 2017 internauci zauważyli, że zwycięska piosenka „Perfect Life” Leviny przypomina utwory „Titanium” z repertuaru francuskiego DJ-a Davida Guetty i australijskiej piosenkarki Sii i „Skyscraper” amerykańskiej wokalistki Demi Lovato^[44]. Utwór porównywano też do numeru „Young and Wild” Aleksandry Kovać^[45].
• Po opublikowaniu utworu „City Lights”, z którym Belgię reprezentowała Blanche, propozycję porównywano do numeru „Eclàt” kanadyjskiej piosenkarki Alexe Gaudelaut^[46].
• Utwór „Beautiful Mess”, z którą Kristian Kostow reprezentował Bułgarię, był porównywany do przeboju „Apologize” amerykańskiego producenta muzycznego Timbalanda.
• Rapową wstawkę Alexa Florei w reprezentującym Rumunię utworze „Yodel It!” porównywano do piosenki „Hall of Fame” z repertuaru irlandzkiego zespołu Script.
• Po premierze reprezentującej Serbię piosenki „In Too Deep” w wykonaniu Tijany Bogićević porównywano do przeboju „Firework” amerykańskiej piosenkarki Katy Perry.

Udział Rosji w konkursie

Tuż po wygraniu 61. Konkursu Piosenki Eurowizji przez Jamalę, reprezentującą Ukrainę, pojawiły się pogłoski, że Rosja wycofa się z konkursu organizowanego na terenie tego kraju. Pomimo potwierdzenia udziału w imprezie^[47], w kolejnych tygodniach wciąż pojawiały się doniesienia, że Pierwyj kanał zrezygnuje z uczestnictwa, tłumacząc to obawami przed niezapewnieniem bezpieczeństwa rosyjskiej delegacji przez organizatora. 12 marca 2017 stacja ogłosiła, że Rosję w konkursie będzie reprezentowała Julija Samojłowa, piosenkarka od dzieciństwa poruszająca się na wózku inwalidzkim. Wybór ten spotkał się z mieszanymi reakcjami w mediach^[48]. Dzień później pojawiły się informacje, że artystka nie zostanie wpuszczona na teren Ukrainy (Służba Bezpieczeństwa zakazała Juliji Samojłowej na trzy lata wjazdu na terytorium Ukrainy za złamanie przez nią ukraińskiego prawa^[49]), a nawet aresztowana, z powodu nielegalnego (w myśl prawa ukraińskiego) wjazdu na Krym w 2015. Wykonawczyni tłumaczyła wizytę na terenach spornych faktem, że grała tam koncert^[50]. Tego samego dnia EBU poinformowała, że zaoferowała rosyjskiemu nadawcy udział piosenkarki w konkursie oraz transmisję jej występu za pośrednictwem satelity^[51]. Rosyjska strona odrzuciła ofertę, tłumacząc że występ transmitowany jest sprzeczny z ideą i zasadami konkursu, a zmiana reprezentanta nie wchodzi w grę^[52].

13 kwietnia EBU wystosowała oświadczenie, w którym potwierdziła wycofanie się Rosji z konkursu. Jak poinformowano, Pierwyj kanał odrzucił dwie alternatywne propozycje rozwiązania problemu: zarówno transmisję występu przez satelitę, jak i zmianę reprezentanta na wykonawcę, który mógłby legalnie wjechać na Ukrainę. Telewizja rosyjska ogłosiła, że nie będzie transmitować żadnego z koncertów konkursowych^[53].

Polityczna wiadomość Portugalii

Reprezentujący Portugalię Salvador Sobral pojawił się na konferencji prasowej dla zwycięzców pierwszego półfinału konkursu w czarnej bluzie z napisem S.O.S. Refugees (pol. S.O.S. Uchodźcy). Artysta przyznał, że chciał w ten sposób zachęcić władze Włoch, Grecji i Turcji do przyjęcia uchodźców na teren swojego kraju. Po spotkaniu z dziennikarzami piosenkarz otrzymał od EBU oficjalny zakaz wkładania tej bluzy. Przesłanie zostało odebrane przez organizację jako „wiadomość polityczna”, co jest niezgodne z regulaminem konkursu^[54].

Nagie pośladki podczas występu Jamali

W finale konkursu gościnnie wystąpiła Dżamała, która w tzw. przerwie interwałowej wykonała na żywo piosenkę „I Believe in U”. W trakcie występu na scenę wtargnął owinięty w australijską flagę mężczyzna, który zdjął spodnie i zaprezentował widzom gołe pośladki^[55]. Mężczyzną tym okazał się Witalij Sediuk, ukraiński dziennikarz specjalizujący się w prowokacjach^[56].

Krytyka zwycięzcy

Po finale konkursu zwycięzca konkursu, Salvador Sobral, został skrytykowany przez kilku innych uczestników. Podczas finałowej przemowy miał w nieprzychylnych słowach skomentować komercyjny rynek muzyki pop, na co odpowiedział reprezentujący Szwecję Robin Bengtsson. Piosenkarz przyznał, że słowa Sobrala były „poniżej poziomu prawdziwego zwycięzcy”^[57]. Słowa krytyki dotyczące zwycięstwa Portugalczyka wyraził też Alex Florea reprezentujący Rumunię. Podczas transmitowanego „na żywo” wywiadu dla magazynu Adevarul piosenkarz i raper miał zarzucić laureatowi konkursu „używanie zabiegów marketingowych, by wygrać”^[58][59].

Tuż po zakończeniu 61. Konkursu Piosenki Eurowizji w 2016, krajowi nadawcy publiczni zaczęli wyrażać zainteresowanie udziałem w kolejnym widowisku. Ostatecznie chęć udziału w konkursie wyrazili nadawcy publiczni czterdziestu trzech krajów, w tym m.in. telewizji z Rumunii i Portugalii, które powracają do rywalizacji po rocznej przerwie. Z udziału w widowisku wycofał się nadawca publiczny z Bośni i Hercegowiny z powodu restrukturyzacji w zarządzie telewizji^[60][61].

Powracający artyści

W 62. Konkursie Piosenki Eurowizji wystąpili wykonawcy, którzy brali już udział w zmaganiach eurowizyjnych. Reprezentujący Estonię Koit Toome wziął wcześniej udział w konkursie w 1998. Partnerująca mu Laura Põldvere reprezentowała kraj w 50. konkursie jako członkini zespołu Suntribe. W tym samym konkursie w barwach Słowenii wystąpił Omar Naber, który ponownie wystąpił w konkursie organizowanym w Kijowie^[62][63]. Reprezentujący Mołdawię zespół SunStroke Project wystąpił wcześniej w 55. konkursie organizowanym w Oslo. San Marino reprezentowała m.in. Valentina Monetta, która wcześniej reprezentowała kraj w konkursach w 2012, 2013 i 2014^[64].

Tako Gaczecziladze, reprezentantka Gruzji w konkursie, miała reprezentować kraj podczas imprezy w 2009 jako członkini grupy Stephane & 3G z piosenką „We Don’t Wanna Put In”. Ze względu na polityczne nawiązania w utworze zespół został zdyskwalifikowany^[65][66][67].

Reprezentujący Holandię zespół O’G3NE wystąpił w barwach kraju w 5. Konkursie Piosenki Eurowizji dla Dzieci w 2007^[68].

Azerbejdżan reprezentowała Diana „Dihaj” Hacıyeva, która była chórzystką Səmry Rəhimli podczas konkursu w 2016^[69]. W barwach Izraela wystąpił Imri Ziw, chórzysta podczas występów Nadava Guedja i Hoviego Stara w dwóch poprzednich konkursach^[70]. Reprezentantką Serbii została Tijana Bogićević, która śpiewała w chórkach podczas występu Niny Radojčić w 2011^[71].

Pierwszy półfinał edytuj

L.p.[72]	Kraj	Język	Artysta	Utwór	Miejsce	Punkty
1	Szwecja[73]	angielski	Robin Bengtsson[74][75]	„I Can’t Go On”[74][75]	3	227
2	Gruzja[76]	angielski	Tamara Gaczecziladze[77][78]	„Keep the Faith”[77][78]	11	99
3	Australia[79]	angielski	Isaiah[80]	„Don’t Come Easy”[80]	6	160
4	Albania[81]	angielski	Lindita[82][83]	„World”[84]	14	76
5	Belgia[85]	angielski	Blanche[86][87]	„City Lights”[88]	4	165
6	Czarnogóra[89]	angielski[90]	Slavko Kalezić[91]	„Space”[91]	16	56
7	Finlandia[92]	angielski	Norma John[93][94]	„Blackbird”[93][94]	12	92
8	Azerbejdżan[95]	angielski	Dihaj[69]	„Skeletons”[96][97]	8	150
9	Portugalia[98]	portugalski	Salvador Sobral[99][100]	„Amar pelos dois”[99][100]	1	370
10	Grecja[101]	angielski[102]	Demy	„This Is Love”[103]	10	115
11	Polska[104]	angielski	Kasia Moś[105][106]	„Flashlight”[105][106]	9	119
12	Mołdawia[107]	angielski	SunStroke Project[108][109]	„Hey, Mamma!”[108][109]	2	291
13	Islandia[110]	angielski	Svala[111][112]	„Paper”[111][112]	15	60
14	Czechy[113]	angielski[114]	Martina Bárta[115]	„My Turn”[116]	13	83
15	Cypr[117]	angielski	Hovig[118]	„Gravity”[119]	5	164
16	Armenia[120]	angielski	Arcwik[121]	„Fly with Me”[122][123]	7	152
17	Słowenia[124]	angielski	Omar Naber[62][63]	„On My Way”[62][63]	17	36
18	Łotwa[125]	angielski	Triana Park[126][127]	„Line”[126][127]	18	21

Tabela punktacyjna pierwszego półfinału

Wyniki jurorów i telewidzów[128]
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Portugalia	197	Portugalia	173
2	Mołdawia	180	Australia	139
3	Belgia	125	Szwecja	124
4	Szwecja	103	Mołdawia	111
5	Cypr	103	Azerbejdżan	87
6	Polska	69	Armenia	87
7	Armenia	65	Czechy	81
8	Azerbejdżan	63	Gruzja	62
9	Grecja	54	Grecja	61
10	Finlandia	51	Cypr	61
11	Czarnogóra	39	Polska	50
12	Albania	38	Finlandia	41
13	Gruzja	37	Belgia	40
14	Islandia	31	Albania	38
15	Australia	21	Islandia	29
16	Łotwa	20	Czarnogóra	17
17	Słowenia	20	Słowenia	16
18	Czechy	2	Łotwa	1

Legenda:

     Kraje zakwalifikowane do finału

Drugi półfinał edytuj

L.p.[72]	Kraj	Język	Artysta	Utwór	Miejsce	Punkty
1	Serbia[129]	angielski	Tijana Bogićević[130][131]	„In Too Deep”[132]	11	98
2	Austria[133]	angielski	Nathan Trent[134]	„Running on Air”[135]	7	147
3	Macedonia[136]	angielski	Jana Burczeska[137]	„Dance Alone”[138][139]	15	69
4	Malta[140]	angielski	Claudia Faniello[141]	„Breathlessly”[141]	16	55
5	Rumunia[142]	angielski	Ilinca i Alex Florea[143][144]	„Yodel It!”[143][144]	6	174
6	Holandia[145]	angielski	O’G3NE[68]	„Lights and Shadows”[146][147][148]	4	200
7	Węgry[149]	węgierski	Joci Pápai[150][151]	„Origo”[150][151]	2	231
8	Dania[152]	angielski	Anja[153][154]	„Where I Am”[153][154]	10	101
9	Irlandia[155]	angielski	Brendan Murray[156]	„Dying to Try”[157]	13	86
10	San Marino[158]	angielski	Valentina Monetta i Jimmie Wilson[159]	„Spirit of the Night”[159]	18	1
11	Chorwacja[160]	angielski, włoski	Jacques Houdek[161][162]	„My Friend”[163]	8	141
12	Norwegia[164]	angielski	JOWST[165][166]	„Grab the Moment”[165][166]	5	189
13	Szwajcaria[167]	angielski	Timebelle[168]	„Apollo”[168]	12	97
14	Białoruś[169]	białoruski	Navi[170]	„Story of My Life”[171]	9	110
15	Bułgaria[172]	angielski	Kristian Kostow[173][174]	„Beautiful Mess”[173][174]	1	403
16	Litwa[175]	angielski	Fusedmarc[176][177][178]	„Rain of Revolution”[176][177][178]	17	42
17	Estonia[179]	angielski	Koit Toome i Laura[180][181]	„Verona”[180][181]	14	85
18	Izrael[182]	angielski	IMRI[183]	„I Feel Alive”[184][185]	3	207

Tabela punktacyjna drugiego półfinału

Wyniki jurorów i telewidzów[186]
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Bułgaria	204	Bułgaria	199
2	Węgry	165	Holandia	149
3	Rumunia	148	Norwegia	137
4	Izrael	132	Austria	115
5	Chorwacja	104	Dania	96
6	Estonia	69	Izrael	75
7	Białoruś	55	Węgry	66
8	Norwegia	52	Malta	55
9	Holandia	51	Białoruś	55
10	Szwajcaria	49	Serbia	53
11	Serbia	45	Szwajcaria	48
12	Irlandia	41	Irlandia	45
13	Macedonia	40	Chorwacja	37
14	Austria	32	Macedonia	29
15	Litwa	25	Rumunia	26
16	Dania	5	Litwa	17
17	San Marino	1	Estonia	16
18	Malta	0	San Marino	0

Legenda:

     Kraje zakwalifikowane do finału

Finał edytuj

Lp.	Kraj[187]	Język	Artysta[187]	Utwór[187]	Miejsce	Punkty
1	Izrael	angielski	IMRI	„I Feel Alive”	23	39
2	Polska	angielski	Kasia Moś	„Flashlight”	22	64
3	Białoruś	białoruski	Navi	„Story of My Life”	17	83
4	Austria	angielski	Nathan Trent	„Running on Air”	16	93
5	Armenia	angielski	Arcwik	„Fly with Me”	18	79
6	Holandia	angielski	O’G3NE	„Lights and Shadows”	11	150
7	Mołdawia	angielski	SunStroke Project	„Hey, Mamma!”	3	374
8	Węgry	węgierski	Joci Pápai	„Origo”	8	200
9	Włochy	włoski	Francesco Gabbani	„Occidentali’s Karma”	6	334
10	Dania	angielski	Anja	„Where I Am”	20	77
11	Portugalia	portugalski	Salvador Sobral	„Amar pelos dois”	1	758
12	Azerbejdżan	angielski	Dihaj	„Skeletons”	14	120
13	Chorwacja	angielski, włoski	Jacques Houdek	„My Friend”	13	128
14	Australia	angielski	Isaiah	„Don’t Come Easy”	9	173
15	Grecja	angielski	Demy	„This Is Love”	19	77
16	Hiszpania[188]	hiszpański, angielski	Manel Navarro[189][190]	„Do It for Your Lover”[189][190]	26	5
17	Norwegia	angielski	JOWST	„Grab the Moment”	10	158
18	Wielka Brytania[191]	angielski	Lucie Jones[192]	„Never Give Up on You”[192]	15	111
19	Cypr	angielski	Hovig	„Gravity”	21	68
20	Rumunia	angielski	Ilinca i Alex Florea	„Yodel It!”	7	282
21	Niemcy[193]	angielski	Levina[194][195]	„Perfect Life”[194][195]	25	6
22	Ukraina[196]	angielski	O.Torvald[197][198]	„Time”[197][198]	24	36
23	Belgia	angielski	Blanche	„City Lights”	4	363
24	Szwecja	angielski	Robin Bengtsson	„I Can’t Go On”	5	344
25	Bułgaria	angielski	Kristian Kostow	„Beautiful Mess”	2	615
26	Francja[199]	francuski, angielski	Alma[200]	„Requiem”[200]	12	135

Tabela punktacyjna finału edytuj

Wyniki jurorów i telewidzów[201]
Miejsce	Telewidzowie	Punkty	Jurorzy	Punkty
1	Portugalia	376	Portugalia	382
2	Bułgaria	337	Bułgaria	278
3	Mołdawia	264	Szwecja	218
4	Belgia	255	Australia	171
5	Rumunia	224	Holandia	135
6	Włochy	208	Norwegia	129
7	Węgry	152	Włochy	126
8	Szwecja	126	Mołdawia	110
9	Chorwacja	103	Belgia	108
10	Francja	90	Wielka Brytania	99
11	Azerbejdżan	42	Austria	93
12	Polska	41	Azerbejdżan	78
13	Białoruś	33	Dania	69
14	Cypr	32	Armenia	58
15	Norwegia	29	Rumunia	58
16	Grecja	29	Białoruś	50
17	Ukraina	24	Węgry	48
18	Armenia	21	Grecja	48
19	Holandia	15	Francja	45
20	Wielka Brytania	12	Cypr	36
21	Dania	8	Izrael	34
22	Izrael	5	Chorwacja	25
23	Hiszpania	5	Polska	23
24	Niemcy	3	Ukraina	12
25	Australia	2	Niemcy	3
26	Austria	0	Hiszpania	0

Nagrody im. Marcela Bezençona

W 2017 po raz kolejny przyznane zostały tzw. Nagrody im. Marcela Bezençona, czyli wyróżnienia przyznawane od 2002 dla najlepszych piosenek biorących udział w koncercie finałowym, sygnowane nazwiskiem twórcy konkursu – Marcela Bezençona. Pomysłodawcami statuetek byli szwedzcy piosenkarze Christer Björkman i Richard Herrey z zespołu Herreys^[202].

Nagrody podzielone są na trzy kategorie^[202]:

• Nagroda Dziennikarzy (zwycięzcę wybierają akredytowani dziennikarze)
• Nagroda Artystyczna (zwycięzcę wybierają komentatorzy konkursu)
• Nagroda Kompozytorska (zwycięzcę wybierają kompozytorzy biorący udział w konkursie).

W 2017 statuetki w trzech kategoriach przyznano następującym wykonawcom^[203]:

Faworyt OGAE

Od 2007, przed każdym konkursem większość oddziałów Stowarzyszenia Miłośników Konkursu Piosenki Eurowizji (OGAE)^[204][205], zrzeszającej 39 krajowych fanklubów Konkursu Piosenki Eurowizji^[206], przeprowadza nieoficjalne głosowanie, w którym głosuje na wszystkie piosenki zgłoszone do danej edycji (z wyłączeniem propozycji krajowej), przy użyciu tak zwanego systemu eurowizyjnego (to znaczy 1–8, 10 i 12 punktów dla dziesięciu ulubionych utworów)^[204].

W 2017 faworytami OGAE do zwycięstwa byli^[207]: