Martina Hingis

Martina Hingis jest tenisistką praworęczną z oburęcznym backhandem. Znana była z wykorzystywania na korcie swoich umiejętności taktycznych i technicznych, co wyróżniało ją spośród agresywnie grających rywalek. Jej atutem była umiejętność przewidywania, znakomicie ustawiała się na korcie, dysponowała precyzją zagrań i dobrym wolejem. Brakowało jej jednak siły fizycznej, która wkrótce stała się decydującym argumentem w tenisie kobiecym. Jednym z jej charakterystycznych zagrań był skrót, którym przerywała długie wymiany, wyprowadzając rywalkę z rytmu gry. Często po krótszej piłce kończyła punkt uderzeniem wolejowym. Jej najsilniejszym uderzeniem był oburęczny bekhend po linii.

Wczesne dzieciństwo edytuj

Martina Hingis urodziła się w Koszycach na terenie Czechosłowacji (dzisiejsza Słowacja) jako Martina Hingisová (zgodnie ze słowacką pisownią nazwisk żeńskich). Jej rodzice to Melanie Molitorová, która była klasyfikowana na dziesiątym miejscu rankingu tenisistek czechosłowackich oraz Karol Hingis, tenisista i trener tenisa, związany zawodowo z klubami tenisowymi. Córka Hingisów, która z założenia miała zostać wybitną tenisistką, otrzymała imię na cześć słynnej czechosłowackiej, a później amerykańskiej tenisistki, Martiny Navrátilovej. Początkowo trenowała jednak narciarstwo alpejskie.

Kiedy miała cztery lata, jej rodzice rozwiedli się. Razem z matką i dziadkiem przeprowadziła się do Rožnova. Tam Hingis zaczęła regularnie zajmować się tenisem i uczęszczała do miejscowego klubu. W wieku czterech lat wystąpiła w pierwszym turnieju. W 1987 jej matka wyszła za mąż za szwajcarskiego informatyka, Andreasa Zogga i przeprowadziła się do miejscowości Trübbach.

Przebieg kariery tenisowej edytuj

Występy juniorskie edytuj

Martina Hingis zaczęła grać w tenisa w wieku dwóch lat, pod okiem swojej matki, a później trenerki, Melanie Molitor. W 1993 zadebiutowała w juniorskich rozgrywkach Międzynarodowej Federacji Tenisowej, odpadając w pierwszej rundzie Halowych Międzynarodowych Mistrzostw Czech z Lenką Nemeckovą. Wkrótce osiągnęła półfinał we Florencji oraz finał w Santa Croce. W maju zdobyła juniorskie mistrzostwo Roland Garros po finale z Laurence Courtois 7:5, 7:5. Na kortach Wimbledonu została wyeliminowana w półfinale. W 1994 obroniła tytuł z Paryża, a także wygrała w grze podwójnej (w parze z Henrietą Nagyovą). Miesiąc później wygrała Mistrzostwa Europy w Szwajcarii. Występy juniorskie zakończyła finałem US Open, w którym uległa Meilen Tu.

1994–1995 edytuj

W marcu 1994 roku po raz pierwszy wystąpiła w turnieju z cyklu WTA Tour. Miało to miejsce w Zurychu, po pokonaniu Patty Fendick, przegrała w drugiej rundzie. W Filderstadt i Essen, gdzie wygrała z Sabine Hack i Heleną Sukovą odpadała w 1/4 finału. W październiku otrzymała licencję profesjonalnej tenisistki.

W styczniu 1995 zadebiutowała w turnieju wielkoszlemowym Australian Open na kortach Melbourne Park. W pierwszym meczu pokonała Jolene Watanabe, ale odpadła w kolejnej rundzie. W lutym znalazła się w ćwierćfinale halowych rozgrywek w Paryżu, gdzie wyeliminowała Katerinę Maleewą i Julie Halard-Decugis, a nie sprostała dopiero Steffi Graf. W Hamburgu pokonała: Janę Novotną, Judith Wiesner, Anke Huber, by w finale ulec Conchicie Martínez. W kolejnych turniejach przegrywała w pierwszych lub drugich rundach, przegrywając z zawodniczkami z czołowej dziesiątki rankingu.

W tym samym roku, w Hamburgu, partnerując Gigi Fernández, odniosła pierwsze turniejowe zwycięstwo w grze podwójnej. W sierpniu, grając z Ivą Majoli, doszła do finału Canadian Open oraz do trzeciej rundy US Open.

1996 edytuj

Gdy rozpoczynała sezon, sklasyfikowana była na dziewiętnastym miejscu rankingu WTA. Na Australian Open doszła do ćwierćfinału, gdzie została pokonana przez Amandę Coetzer. Tydzień później w pierwszej rundzie turnieju w Tokio pokonała Gabrielę Sabatini, zaś jednej czwartej uległa swojej deblowej partnerce, Majoli. W maju doszła do finału zawodów w Rzymie, wygrywając po drodze ze Steffi Graf wynikiem 2:6, 6:2, 6:3. Kilka kolejnych występów w wykonaniu Szwajcarki było mniej udanych. Niemiecka liderka klasyfikacji światowej zrewanżowała się na swoich koronnych kortach Wimbledonu. W sierpniu Hingis zadebiutowała na igrzyskach olimpijskich w Atlancie, gdzie w drugiej rundzie przegrała z Ai Sugiyamą 4:6, 4:6. W pierwszej wygrała z Joëlle Schad 6:0, 6:1. Miesiąc później po raz pierwszy doszła do półfinału Wielkiego Szlema, po przegranej w tej fazie z Graf podczas US Open 1996.

Pierwszy profesjonalny tytuł singlowy Hingis zdobyła w wieku szesnastu lat na halowej nawierzchni w Filderstadt. W finale pokonała Anke Huber 6:2, 3:6, 6:3. Wcześniej wyeliminowała Arantxę Sánchez Vicario i Lindsay Davenport. Tydzień później doszła do finału w Zurychu, lecz przegrała z Janą Novotną. Zdobyła także tytuł w Oakland, wygrywając z Monicą Seles. Zadebiutowała również w turnieju Mistrzyń, w którym zagrała w finale, po pięciosetowym boju, przegrała Steffi Graf. Wówczas była już numerem siedem w rankingu WTA.

W grze podwójnej sezon rozpoczęła na 68. pozycji w rankingu. Podczas imprezy Wielkiego Szlema w Melbourne, w parze z Ivą Majoli, przegrały w pierwszej rundzie z deblem Miho Saehi/Yuka Yoshida. W lutym i w marcu, grając z różnymi partnerkami, odpadała w pierwszych rundach. W trzech turniejach na ziemi – Hamburgu, Rzymie i Berlinie – przegrywała w finale. W tych dwóch pierwszych grała z Gigi Fernández, zaś w ostatnim z wymienionych z Heleną Sukovą, z którą grała do końca sezonu. W lipcu, podczas Wimbledonu, Hingis zdobyła pierwsze mistrzostwo wielkoszlemowe. W ćwierćfinałach pokonały rozstawione z „jedynką” Sánchez Vicario i Novotną. Awansowała też do 1/2 finału US Open, finału w Filderstadt i wygrały w Zurychu. W sierpniu startowała w letnich igrzyskach olimpijskich, razem z Patty Schnyder. Szwajcarki przegrały w ćwierćfinale z parą reprezentującą Holandię Manon Bollegraf i Brendą Schultz-McCarthy 4:6, 3:6. W Masters, wraz z Sukovą, odpadły w pierwszym meczu.

1997–1998 edytuj

Hingis awansowała na czwarte miejsce w klasyfikacji indywidualnej rankingu WTA. Sezon 1997 rozpoczęła triumfem w Sydney, gdzie nigdy nie odnosiła dobrych wyników. Dwa tygodnie później była już mistrzynią Australian Open po mało wymagającym finale z Mary Pierce. Serię wspaniałych zwycięstw (która dała jej cztery kolejne tytuły) przerwała Chorwatka Majoli w finale French Open. Na Wimbledonie Szwajcarka także okazała się niepokonana. Powróciła w Stanford i San Diego, uległa dopiero Davenport w trzeciej rundzie w Los Angeles. Została triumfatorką US Open, kompletując tym samym cztery finały Wielkiego Szlema w jednym roku kalendarzowym. Awansowała do Masters, ale przegrała w ćwierćfinale. Przez cały sezon została pokonana tylko w pięciu spotkaniach, wygrywając przy tym siedemdziesiąt pięć. Po turnieju w Miami, gdzie została mistrzynią, została nową liderką klasyfikacji indywidualnej (31 marca).

Pochodząca z Czechosłowacji Szwajcarka stała się gwiazdą światowych kortów, a swoją dominację potwierdziła niezwykłymi wyczynami deblowymi. Na koniec roku 1997 osiągnęła w tej konkurencji rewelacyjny bilans – pięćdziesiąt dwa zwycięstwa i osiem porażek (87%). Na początek wygrała Australian Open razem z Natallą Zwierawą, tracąc po drodze tylko jednego seta. Występowała z różnymi partnerkami. W Tokio z Fernandez doszła do finału, ale zwyciężyła w Paryżu z Novotną. Zdobyła tytuł w Hilton Head i była w półfinale Roland Garros. Odpadła w ćwierćfinale Wimbledonu, a razem z Sánchez Vicario awansowała do najlepszej czwórki US Open. W rozgrywkach halowych okazała się najlepsza w Lipsku, Filderstadt i Zurychu, zapewniając sobie udział w Masters. Hiszpanka i Szwajcarka przegrały pierwsze spotkanie w Nowym Jorku.

Niespodziewanie odpadła już w pierwszym meczu w sezonie 1998 z Venus Williams w Sydney. Wkrótce jednak udało się jej obronić mistrzostwo Australian Open. W Tokio pokonana w finale, triumfowała w Indian Wells – w decydującym meczu z Lindsay Davenport. Starsza z sióstr Williams wyeliminowała ją również w półfinale w Miami. Na etapie ćwierćfinałów Hingis ograła jej siostrę, Serenę. Tenisistka ponownie okazała się niepokonana w Hamburgu, a potem również w Rzymie. W międzynarodowych mistrzostwach Francji znalazła się w półfinale, gdzie przegrała 3:6, 2:6 z Monicą Seles. Na tym samym etapie zakończyła starania o trofeum wimbledońskie. Nie dodała do swojego konta ani jednego tytułu w US Open Series, ale w najważniejszym z turniejów, czyli US Open, doszła do finału, pokonana przez Lindsay Davenport. Niepowodzenia w sezonie halowym i utratę fotela liderki rankingu na rzecz wspomnianej Amerykanki powetowała sobie pierwszym w karierze triumfem w Masters. W finale wygrała z Davenport 7:5, 6:4, 4:6, 6:2. W sumie w osiemnastu startach aż siedemnaście razy osiągnęła przynajmniej ćwierćfinał.

Hingis przejęła kontrolę również nad konkurencją deblową. W 1998 roku zdobyła Klasycznego Wielkiego Szlema w grze podwójnej. Uczyniła to jako czwarta kobieta w historii (wcześniej Maria Bueno w 1960 oraz Martina Navrátilová i Pam Shriver w 1984). W Melbourne partnerowała jej Mirjana Lučić, a w Paryżu, Londynie i Nowym Jorku Jana Novotná. 8 czerwca 1998 została liderką klasyfikacji deblowej i jedną z sześciu tenisistek w historii, które przewodziły jednocześnie w obydwu rankingach WTA. Szwajcarka wzięła udział w turnieju kończącym sezon, ale razem z Novotną zostały pokonane w ćwierćfinale przez Yayuk Basuki i Caroline Vis.

1999 edytuj

Mistrzostwo w Chase Championships nie pozwoliło Hingis powrócić na pierwsze miejsce w klasyfikacji. W styczniu po raz trzeci z rzędu wygrała Australian Open, tym razem eliminując w finale nierozstawioną Amélie Mauresmo. Najlepszą tenisistką świata została ponownie, dopiero gdy triumfowała w Tokio. Po serii mniej udanych występów zwyciężyła w Hilton Head oraz w Berlinie. W czerwcu awansowała do finału Roland Garros^[1]. Był to jedyny turniej wielkoszlemowy, którego jeszcze nie wygrała. Nie udało się jej to i tym razem. Szwajcarka przegrała ze Steffi Graf po meczu, który został uznany w głosowaniu kibiców za najlepszy pojedynek w trzydziestoletniej historii organizacji tenisistek zawodowych WTA. Mecz ten, w którym Hingis serwowała na wygranie turnieju przy 5:4 w drugim secie, załamał ją psychicznie – złościła się na korcie, próbowała serwować od dołu (co jest bardzo źle przyjmowane przez widzów), wreszcie popłakała się – popadła w konflikt z matką-trenerką. Zawodniczka z Koszyc podczas konferencji prasowej po przegranym meczu pierwszej rundy Wimbledonu zapytana, dlaczego odrzuciła propozycję gry deblowej u boku Jany Novotnej obraziła ją, mówiąc: „ona jest za stara i powolna”^[2].

Do dobrej gry powróciła w San Diego, by później osiągnąć ostatni wielkoszlemowy finał na obiektach USTA National Tennis Center w Nowym Jorku. Wygrała zawody w Filderstadt, ale już do końca sezonu nie potrafiła odeprzeć ataków coraz lepiej grających tenisistek amerykańskich. W pozostałych imprezach przegrywała z trio Davenport, Williams, Williams.

Szwajcarka rzadziej występowała w grze podwójnej, ale za to była bardzo skuteczna. Nawiązała współpracę z młodą Rosjanką, Anną Kurnikową, tworząc z nią jeden z najlepszych debli kobiecych w historii. Wspólnie wygrały Australian Open i były w finale Roland Garros. W pozostałych zawodach wielkoszlemowych Szwajcarka nie wystartowała. W sumie Hingis przegrała tylko trzy mecze deblowe, a na koniec roku razem z Kurnikową zostały mistrzyniami Chase Championships w Nowym Jorku.

2000 edytuj

Celem Hingis w sezonie 2000 stało się utrzymanie pozycji numer jeden w klasyfikacji indywidualnej. Tymczasem w Melbourne doszło do sensacji, bowiem po raz pierwszy od 1997 roku w Australian Open nie triumfowała Szwajcarka. W finale uległa Lindsay Davenport w dwóch setach. Po zwycięstwach w Tokio i Scottsdale trafiła na Amerykankę w finale w Indian Wells i została pokonana – w ostatnim secie do zera. Zrewanżowała się dwa tygodnie później w finale w Miami. Doszła do półfinału French Open i ćwierćfinału Wimbledonu. Coraz częściej przegrywała z siostrami Williams, także w jednej drugiej finału US Open. Na nawierzchni dywanowej wygrała trzy turnieje, by potwierdzić swoją dominację w Chase Championships. W decydującej rozgrywce ograła Monicę Seles.

Z tą właśnie Amerykanką Szwajcarka próbowała sił w grze deblowej, jednak początkowe niepowodzenia w Australii zakończyły ich współpracę. Hingis ponownie zaczęła grać z Kurnikową, z którą wygrała turniej w Moskwie. Tenisistka traciła definitywnie dominację w grze podwójnej, a na pozycję liderek wysunęły się siostry Williams, Lisa Raymond i Rennae Stubbs oraz Cara Black i Jelena Lichowcewa.

2001 edytuj

Po triumfie w Pucharze Hopmana razem z Rogerem Federerem w 2001 roku zwyciężyła w zawodach w Sydney, a po drodze po puchar pokonała m.in. Kim Clijsters 6:4, 6:4, Serenę Williams 6:4, 7:5, a w finale Lindsay Davenport 6:3, 4:6, 7:5. Po raz piąty z rzędu doszła do finału Australian Open, wygrywając z obiema siostrami Williams – w ćwierćfinale pokonała Serenę 6:2, 3:6, 8:6, a w półfinale Venus 6:1, 6:1. W meczu mistrzowskim uległa Jennifer Capriati 4:6, 3:6.

W dalszej części sezonu odnotowywała bardzo dobre rezultaty (najgorszy to ćwierćfinał w Amelia Island) m.in. wygrywając w pierwszej edycji turnieju w Doha i Dubaju. Po półfinale French Open, w którym po raz trzeci w sezonie przegrała z Capriati 4:6, 3:6, odniosła najbardziej sensacyjną porażkę – w meczu otwarcia na Wimbledonie z Virginią Ruano Pascual 4:6, 2:6. Później osiągnęła trzy półfinały: w San Diego (porażka z Monicą Seles 3:6, 4:6), Los Angeles (ponownie z Seles 3:6, 6:1, 4:6) i W US Open (z Sereną Williams 3:6, 2:6), ale nie wygrała już żadnego turnieju WTA. W październiku, w meczu półfinałowym we Filderstadt odniosła kontuzję i skreczowała przeciwko Lindsay Davenport. Szwajcarka przeszła operację prawej kostki, a rezygnacja z udziału w Turnieju Mistrzyń i obrony tytułu wywalczonego przed rokiem, kosztowała ją spadek na czwarte miejsce w rankingu WTA.

2002–2003 edytuj

W styczniu 2002 roku Hingis po raz trzeci wygrała turniej w Sydney oraz po raz szósty z rzędu znalazła się w finale Mistrzostw Australii, w którym znowu została pokonana przez Capriati 6:4, 6:7(7), 2:6. Szwajcarka miała cztery piłki meczowe, ale żadnej nie wykorzystała. Jednocześnie Hingis triumfowała w grze podwójnej z Anną Kurnikową. W lutym po raz czwarty z rzędu awansowała do finału w Tokio, w którym pokonała Seles 7:6(6), 4:6, 6:3.

W marcu przegrała w finale Indian Wells z Danielą Hantuchovą 3:6, 4:6 i w ćwierćfinale turnieju w Miami z Sereną Williams 4:6, 0:6. Później wystąpiła w ostatniej edycji turnieju w Hamburgu. W grze pojedynczej przegrała w półfinale z Venus Williams 5:7, 3:6, a w grze podwójnej w parze z Barbarą Schett triumfowała w turnieju. W maju ponownie operowano jej kostkę, tym razem lewą, co sprawiło, że nie grała przez znaczną część sezonu.

Wróciła na serię turniejów przed US Open, w których doszła do dwóch ćwierćfinałów: w Montrealu i New Haven. Podczas wielkoszlemowego US Open przegrała już w czwartej rundzie z Monicą Seles 4:6, 2:6. W turnieju gry podwójnej wraz z Anną Kurnikową odpadły w ćwierćfinale po porażce z późniejszymi triumfatorkami Virginią Ruano Pascual i Paolą Suárez 3:6, 3:6. W październiku przegrała w drugiej rundzie w Filderstadt z Jeleną Diemientjewą 3:6, 1:6. Nie doszło do planowanego wznowienia startów na wiosnę 2003 i Hingis ogłosiła, że kończy karierę tenisową^[3]. Miała wówczas nieco ponad dwadzieścia dwa lata.Do tego momentu urodzona w Koszycach Szwajcarka miała na koncie czterdzieści tytułów indywidualnych (w tym pięć wielkoszlemowych) i trzydzieści sześć deblowych. Liderowała rozgrywkom kobiecym przez dwieście dziewięć tygodni, co dawało jej czwarty rezultat w historii (za Steffi Graf, Martiną Navrátilovą i Chris Evert).

2004–2005 edytuj

Hingis zajmowała się działalnością charytatywną i taki też był cel jej występu w pokazowej imprezie tenisowej w Pattaya w 2005 roku. Ponadto okazjonalnie komentowała rozgrywki tenisowe oraz poświęcała się jeździe konnej.

Pomimo niepowodzenia w Tajlandii – odpadła w pierwszej rundzie z Marlene Weingärtner – 29 listopada 2005 roku ogłosiła, że wznawia zawodową karierę^[4].

2006–2007 edytuj

Powróciła do rywalizacji w styczniu 2006 w Gold Coast, osiągając tam półfinał. Kilka tygodni później zagrała w pierwszym od czterech lat turnieju wielkoszlemowym w Melbourne. Tam doszła do ćwierćfinału, ulegając Kim Clijsters. Po zakończeniu rozgrywek w Australii wystartowała w Tokio i tam była w finale, pokonana przez Jelenę Diemientjewą. W marcu osiągnęła półfinały ważnych imprez w Dosze i Indian Wells. Pierwszy turniejowy triumf po wznowieniu kariery osiągnęła na kortach ziemnych w Rzymie, gdzie w decydującym pojedynku ograła Dinarę Safinę 6:2, 7:5.

Na Roland Garros wyeliminowana w ćwierćfinale, ponownie przez Clijsters; wystartowała dopiero w Wimbledonie, gdzie odpadła już w trzeciej rundzie. W sierpniu znalazła się w finale w Montrealu (porażka z 19-letnią Aną Ivanović 2:6, 3:6), ale z nowojorskim Flushing Meadows pożegnała się po dwóch meczach – jako rozstawiona z nr 9 przegrała z zajmującą 112 pozycję w rankingu Virginie Razzano 2:6, 4:6. Pod koniec września udała się do Kalkuty, gdzie jako najwyżej rozstawiona triumfowała bez straty seta. Awansowała na siódme miejsce w rankingu WTA i zakwalifikowała się do Sony Ericsson Championships. Tam przegrała dwa mecze grupowe i tym samym nie zdołała przedostać się do półfinałów, zajmując w gronie czterech tenisistek trzecie miejsce.

W styczniu 2007 doszła do finału w Gold Coast, ulegając w nim Dinarze Safinie 3:6, 6:3, 5:7 oraz ćwierćfinału Australian Open. Na początku lutego wygrała turniej Toray Pan Pacific Open w Tokio, w finale triumfując 6:4, 6:2 nad Aną Ivanović, wyeliminowawszy w półfinale broniącą tytułu Diemientjewą 6:4, 6:3. W lutym odpadła w ćwierćfinałach turniejów w Dubaju i Doha, przegrywając z Danielą Hantuchovą kolejno 6:1, 4:6, 4:6 oraz 4:6, 3:6. W kwietniu w Miami odniosła sensacyjną porażkę z Agnieszką Radwańską w trzeciej rundzie. Z powodu kontuzji wycofała się z wielkoszlemowego French Open. Odpadła w trzeciej rundzie turniejów w Berlinie i San Diego po przegranych pojedynkach z Patty Schnyder – odpowiednio 4:6, 0:6 oraz 1:6, 7:6(4), 3:6. Na Wimbledonie uległa Laurze Granville i po tym występie zrobiła dłuższą przerwę w startach. Wystąpiła w kilku imprezach z cyklu US Open Series, ale w wielkoszlemowym US Open została wyeliminowana w trzecim spotkaniu przez Wiktoryję Azarankę. W październiku wzięła udział w zawodach w Pekinie. W drugiej rundzie uległa Peng Shuai 5:7, 1:6 i był to jej ostatni występ singlowy w głównym cyklu WTA.

2013 edytuj

Mimo iż zarzekała się, że na korty nigdy nie wróci^[5] zdecydowała się jednak zawiesić sportową emeryturę. W lipcu 2013 roku poinformowała, że zamierza wziąć udział w turnieju rangi WTA Premier w Carlsbadzie^[6][7]. Szwajcarka otrzymała dziką kartę do zawodów deblowych, w których jej partnerką miała być Daniela Hantuchová^[8]. Para osiągnęła ćwierćfinał, przegrywając z rozstawionymi z numerem trzecim Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 6:4, 5:7, 3–10. W turniejach WTA Premier 5 w Toronto i Cincinnati zawodniczki przegrywały w drugiej rundzie.

Pod koniec sierpnia tenisistka brała udział w zawodach wielkoszlemowych w Nowym Jorku. W grze podwójnej, do której razem z Hantuchovą otrzymały dziką kartę, przegrała w swoim pierwszym meczu z najwyżej zostawionym deblem – Sarą Errani i Robertą Vinci – 3:6, 5:7. W grze mieszanej Szwajcarce towarzyszył Mahesh Bhupathi. Mikst odpadł w pierwszej rundzie.

2014 edytuj

W styczniu 2014 roku Hingis zajęła drugie miejsce w turnieju legend kobiet podczas Australian Open. W zawodach rangi WTA Premier Mandatory w Indian Wells grała razem z Sabine Lisicki. Para nie zdołała wygrać meczu. W Miami debel awansował do finału, w którym wygrał 4:6, 6:4, 10–5 z rozstawionymi z numerem drugim Jekatieriną Makarową i Jeleną Wiesniną. W Madrycie para osiągnęła drugą rundę, a w Rzymie pierwszą.

Od czerwca zmieniła swoją partnerkę deblową i zaczęła występy z Flavią Pennettą. Występy na nawierzchni trawiastej Szwajcarka rozpoczęła od udziału w finale deblowych zawodów w Eastbourne. Razem z Pennettą uległy 3:6, 7:5, 7–10 Chan Hao-ching i Chan Yung-jan. Na Wimbledonie, gdzie Hingis występowała razem z Wierą Zwonariową, przegrała w pierwszej rundzie z rozstawionymi z numerem czwartym Carą Black i Sanią Mirzą 2:6, 4:6. W grze mieszanej razem z Brunem Soaresem zanotowała ćwierćfinał.

Do końca sezonu Hingis grała razem z Pennettą. Awansowały do ćwierćfinału w Montrealu, ulegając w nim najwyżej rozstawionym Errani i Vinci 2:6, 6:3, 10–1, a w Cincinnati przegrały pierwszy mecz. Kolejny finał turniejowy para zaliczyła podczas wielkoszlemowego US Open. Tym razem debel został pokonany przez Jekatierinę Makarową i Jelenę Wiesninę w trzech setach – 6:2, 3:6, 2:6. Następnie razem z Belindą Bencic przegrały 4:6, 2:6 w drugiej rundzie w Tokio ponownie z duetem Black–Mirza.

Pod koniec sezonu szwajcarsko-włoski debel wygrał zawody w Wuhanie po finale z Black i Caroline Garcią 6:4, 5:7, 12–10. Na turniejach w Pekinie oraz Tiencinie wygrał po jednym meczu. Para triumfowała również w turnieju w Moskwie, pokonując w meczu mistrzowskim 6:3, 7:5 Caroline Garcię i Arantxę Parra Santonję. Tenisistki zakończyły rok na 9. miejscu najlepszych par deblowych sezonu, nie zakwalifikowując się do Turnieju Mistrzyń^[9].

2015 edytuj

W sezonie 2015 Hingis razem z Sabine Lisicki wygrały turniej w Brisbane, w finale pokonując 6:2, 7:5 Caroline Garcię i Katarinę Srebotnik. W Sydney, razem z Pennettą, zanotowały ćwierćfinał. Dwa wygrane spotkania osiągnęły podczas Australian Open. W konkurencji gry mieszanej Szwajcarka powtórzyła wyczyn z 2006 roku i razem z Leanderem Paesem triumfowała w całych zawodach. W Dubaju i Dosze nie wygrały meczu.

W marcu nawiązała współpracę z Sanią Mirzą. W Indian Wells najwyżej rozstawione Hingis i Mirza zwyciężyły, nie tracąc przy tym seta. W meczu finałowym pokonały debel rozstawiony z numerem drugim – Jekatierinę Makarową i Jelenę Wiesninę wynikiem 6:3, 6:4. Kolejny triumf nad tymi zawodniczkami, tym razem zakończony wynikiem 7:5, 6:1, miał miejsce w finale turnieju w Miami.

Rozgrywki na nawierzchni ceglanej para zainaugurowała wygraną w Charleston, pokonując w finale 6:0, 6:4 Casey Dellacquę i Dariję Jurak. W Stuttgarcie tenisistki nie wygrały meczu, zaś w Madrycie doszły do ćwierćfinału, przegrywając z mistrzyniami tegorocznego Australian Open – Bethanie Mattek-Sands i Lucie Šafářovą 7:6(5), 3:6, 9–11. Dobre występy pozwoliły Hingis wrócić na drugie miejsce rankingu WTA deblistek po prawie 14 latach^[10]. W Rzymie przegrały w finale z Tímeą Babos i Kristiną Mladenovic 4:6, 3:6. Rezultatem zawodniczek na kortach wielkoszlemowych w Paryżu był ćwierćfinał, w którym ponownie okazały się gorsze od Mattek-Sands i Šafářovej (5:7, 2:6). W mikście z Paesem osiągnęła drugą rundę.

Zawody na trawie w Eastbourne debel zakończył na półfinale, przegrywając z Caroline Garcią oraz Katariną Srebotnik 5:7, 4:6. Podczas Wimbledonu Hingis zanotowała finały zarówno w grze podwójnej, jak i mieszanej. W finale rozgrywek deblowych szwajcarsko-indyjska para pokonała Makarową i Wiesninę 5:7, 7:6(4), 7:5. W trzecim secie przegrywały już 2:5, by wygrać kolejne pięć gemów i sięgnąć po dziesiąty deblowy tytuł wielkoszlemowy dla Hingis i pierwszy dla Mirzy^[11]. Następnego dnia razem z Paesem pokonali 6:1, 6:1 miksta w składzie Tímea Babos–Alexander Peya.

Przygotowania do US Open 2015 Hingis z Mirzą rozpoczęły od startu w Toronto, gdzie w półfinale, po raz drugi w ciągu dwóch miesięcy, przegrały z Caroline Garcią oraz Katariną Srebotnik 3:6, 2:6. W następnym tygodniu wystartowały w turnieju w Cincinnati. Według drabinki turnieju w półfinale znowu miały się spotkać z Garcią i Srebotnik, lecz francusko-słoweński debel przegrał w już pierwszym meczu z Chan Hao-ching i Chan Yung-jan, zatem Hingis i Mirza spotkały się w półfinale z tenisistkami z Tajwanu. Musiały w nim uznać wyższość rywalek, przegrywając 4:6, 6:0, 6–10. W ostatnich zawodach z cyklu US Open Series w New Haven nie wystartowała.

Podczas zawodów wielkoszlemowych w Nowym Jorku szwajcarska tenisistka zagrała z Paesem zaledwie trzy spotkania (w 2. rundzie i w ćwierćfinale rywale oddali mecz walkowerem). Spotkania w 1. rundzie i w półfinale zwyciężyli bez straty seta, a w meczu mistrzowskim pokonali nierozstawionych Amerykanów Bethanie Mattek-Sands oraz Sama Querreya 6:4, 3:6, 10–7^[12]. Turniej debla przebiegał pod dyktando rozstawionych z numerem pierwszym Hingis i Mirzy, które nie straciły nawet seta w całej imprezie. Najtrudniejszym meczem był ćwierćfinałowy pojedynek z Chan Hao-ching i Chan Yung-jan, w którym szwajcarsko-hinduska para w pierwszym secie przegrywała już 0:5. Zdołały jednak doprowadzić do tie-breaka, którego wygrały do 5. Drugi set był już formalnością i Hingis z partnerką ograły swoje pogromczynie sprzed trzech tygodni w Cincinnati wynikiem 7:6(5), 6:1. Półfinałowy mecz z pięciokrotną triumfatorką wielkoszlemowych zmagań deblowych Sarą Errani oraz byłą partnerką Hingis – Flavią Pennettą był zacięty tylko w pierwszym secie, wygranym do 4. W drugim Włoszki opadły z sił i Szwajcarka po raz drugi z rzędu awansowała do finału debla US Open – 6:4, 6:1. Dwa dni po triumfie w mikście zwyciężyła w grze podwójnej (wygrana nad Casey Dellacquą i Jarosławą Szwiedową 6:3, 6:3), zdobywając swój dwudziesty tytuł wielkoszlemowy^[13].

Hingis z Mirzą starty w Azji rozpoczęły od wygranego turnieju w Kantonie, pokonując w finale gospodynie Xu Shilin i You Xiaodi 6:3, 6:1. Tydzień później odniosły siódmy wspólny triumf w sezonie pokonując w finale turnieju rangi WTA Premier 5 w Wuhanie Irinę-Camelię Begu i Monicę Niculescu 6:2, 6:3, kontynuując serię trzynastu kolejnych zwycięstw^[14].

W następnym tygodniu podczas turnieju rangi WTA Premier Mandatory w Pekinie Szwajcarsko-Hinduski duet stracił seta już w pierwszym meczu w rywalizacji z Sarą Errani i Flavią Pennettą. Hingis z Mirzą otrząsnęły się w drugiej partii doprowadzając do supertiebreaka. W ostatniej partii wróciły ze stanu 4-6, wygrywając sześć kolejnych punktów, a cały mecz wynikiem 1:6, 6:4, 10–6. W ćwierćfinale spotkały się z bardzo dobrze serwującymi Julią Görges i Karolíną Plíškovą, które szybko objęły prowadzenie 4:0. Jednak od stanu 1:5 Hingis z Mirzą wygrały pięć kolejnych gemów. Görges z Plíškovą udało się doprowadzić do tie-breaka i przewagi w nim 4-2, lecz dwudziestokrotna zwyciężczyni turniejów wielkoszlemowych znowu podkręciła tempo wygrywając pierwszą partię 7:6 (7-5). Drugi set obył się bez takich serii i mecz zakończył się wynikiem 7:6(5), 6:4. Półfinałowy pojedynek z gospodyniami nie przysporzył rozstawionym z numerem pierwszym tenisistkom większych problemów i zakończył się wynikiem 6:2, 6:3. Mecz mistrzowski rozpoczął się od prowadzenia przeciwniczek Hingis i Mirzy, reprezentantek Tajwanu Chan Hao-ching i Chan Yung-jan 5:2. Jednak najlepsza para roku zdołała doprowadzić do tie-breaka, w którym, po godzinie walki uległy 9-11. Drugi set Szawjcarsko-Hinduski duet wygrał jednak do 1 i o mistrzostwie musiał zdecydować supertiebreak. Ostatnia partia została wygrana przy drugiej piłce meczowej, a cały pojedynek wynikiem 6:7(9), 6:1, 10–8^[15]. Dzięki temu zwycięstwu Hingis z Mirzą podwyższyły tegoroczny bilans z groźnymi tenisistkami z Tajwanu na 4 – 1.

W ostatnim starcie przed WTA Finals w Singapurze, pod nieobecność Sanii Mirzy, Hingis zdecydowała się wystąpić ze sklasyfikowaną na 94. pozycji rankingu Han Xinyun. Przystąpiły do turnieju rangi WTA International Tianjin Open i dzięki wysokiej pozycji Szwajcarki zostały rozstawione z numerem 1. W pierwszej rundzie zmierzyły się z parą Darija Jurak – Nicole Melichar. W pierwszym secie mimo prowadzenia 4:1 i piłki na przełamanie, uległy 5:7. Drugą partię wygrały 6:3, ale klęska w supertiebreaku do 2 zaprzepaściła szanse Martiny Hingis na pięćdziesiąty triumf deblowy w karierze.

Turniej Mistrzyń w Singapurze Hingis z Mirzą rozpoczęły bardzo dobrze i w grupie wygrały wszystkie trzy mecze: z Raquel Kops-Jones i Abigail Spears 6:4, 6:2, z Andreą Hlaváčkovą i Lucie Hradecką 6:3, 6:4 i na zakończenie z Tímeą Babos i Kristiną Mladenovic 6:4, 7:5. Jako jedyny zespół bez porażki awansowały do półfinału, w którym pokonały dobrze znane przeciwniczki z Tajwanu Chan Hao-ching i Chan Yung-jan 6:4, 6:2. Najłatwiejszym meczem okazał się być finał, w którym Szwajcarsko-Hinduski duet nie dał szans Hiszpankom Garbiñe Muguruzie i Carli Suárez Navarro wygrywając 6:0, 6:3. Dla Martiny Hingis było to pięćdziesiąte zwycięstwo w turnieju deblowym WTA, a dla Sanii Mirzy drugi z rzędu triumf w WTA Finals.

2016 edytuj

Kolejny sezon Szwajcarka rozpoczęła od wygranej w Brisbane w parze z Mirzą. Podczas całego turnieju najlepsza para 2015 roku straciła tylko jednego seta w wygranym meczu ćwierćfinałowym przeciwko Belindzie Bencic i Kristinie Mladenovic 6:3, 4:6, 10–6. W finale, przeciwko beneficjentkom dzikiej karty – Niemkom Angelique Kerber i Andrei Petković zacięta walka trwała tylko w pierwszym secie wygranym 7:5. Druga partia wygrana do jednego przypieczętowała dziesiąty wspólny triumf turniejowy oraz przedłużenie serii wygranych meczów do 26^[16]. Ostatnim przystankiem przed Australian Open był turniej w Sydney. Kłopoty Santiny zaczęły się w meczu półfinałowym przeciwko Jarosławie Szwiedowej i Raluce Olaru, gdy przegrały pierwszego seta do 4, a na początku drugiego straciły serwis. Przy stanie 4:6, 1:2 mecz został przerwany z powodu opadów deszczu. Przerwa podziałała na liderki deblowego rankingu WTA zbawiennie, gdyż po kilkugodzinnej przerwie wygrały kolejne 4 gemy, a seta do 3. W supertiebreaku Hingis z Mirzą objęły prowadzenie, którego nie oddały już do końca. Wynikiem 4:6, 6:3, 10–8 awansowały do siódmego finału turniej WTA z rzędu. Mecz mistrzowski rozpoczął się niemal identycznie jak półfinałowy. Rywalki, francuska para Caroline Garcia i Kristina Mladenovic, wygrały pierwszego seta do 1, a w drugim wyszły na prowadzenie 3:0 i 5:2. Wówczas oblicze najlepszej pary deblowej 2015 roku zmieniło się diametralnie – wygrały pięć kolejnych gemów wyrównując stan meczu. Decydująca partia przebiegła już pod ich dyktando, a wygrana 1:6, 7:5, 10–5 przypieczętowała jedenasty wspólny triumf Hingis z Mirzą.

Pierwsze trzy rundy Australian Open (z Mirzą) przeszła ze stratą zaledwie 14 gemów, eliminując po kolei pary Mariana Duque Mariño-Teliana Pereira 6:2, 6:3, Ludmyła Kiczenok-Nadija Kiczenok 6:2, 6:3, Swietłana Kuzniecowa-Roberta Vinci 6:1, 6:3. W ćwierćfinale po trzech setach pokonały niemiecko-amerykański duet Anna-Lena Grönefeld–Coco Vandeweghe 6:2, 4:6, 6:1, by w następnym spotkaniu nie dać rywalkom szans na wyrównaną walkę, odprawiając bez historii dobrze zazwyczaj serwujące Julię Görges i Karolínę Plíškovą 6:1, 6:0. Mecz mistrzowski z dwukrotnymi mistrzyniami wielkoszlemowych zmagań Andreą Hlaváčkovą i Lucie Hradecką przyniósł sporo emocji. Najpierw swoje podania wygrały Sania Mirza i Hradecká, a później nastąpiła seria ośmiu kolejnych przełamań, które zatrzymała dopiero Hingis wyprowadzając swój team na prowadzenie 6:5. Hlaváčková utrzymała swoje podanie i pierwszy set musiał rozstrzygnąć tiebreak, w którym nie było już emocji, gdyż Czeszki zdołały wygrać tylko jeden punkt. Druga odsłona, mimo że nadal wyrównana, została rozstrzygnięta przez najlepszą parę deblową 2015 roku do 3, dzięki czemu Hingis z Mirzą do zdobycia Niekalendarzowego Wielkiego Szlema brakuje tylko triumfu na kortach im. Rolanda Garrosa^[17].Podczas turnieju gry mieszanej broniący tytułu Hingis z Paesem doszli do ćwierćfinału, w którym musieli uznać wyższość Sanii Mirzy i Ivana Dodiga 6:7(1), 3:6.

Tydzień po triumfie w Australii Martina Hingis grając z Belindą Bencic w pierwszej serii spotkań w ramach Pucharu Federacji zdobyła decydujący punkt (6:3, 6:2) w meczu przeciwko Niemkom. W tygodniu zaraz po triumfie reprezentacyjnym wystąpiła wraz z Mirzą w nowym turnieju w St. Petersburgu. Od początku wyglądały na zmęczone i w gorszej formie. Jednak po tym poznaje się największych mistrzów, że wygrywają nawet kiedy gra się nie układa. W ćwierćfinale spotkały się z triumfatorkami turnieju w Moskwie z 2015 roku Jeleną Wiesniną i Darją Kasatkiną. Mecz jednak nie przyniósł spodziewanych emocji i skończył się wynikiem 6:4, 6:1. Półfinałowe przeciwniczki postawiły Santinie poprzeczkę zdecydowanie wyżej. Anabel Medina Garrigues i Arantxa Parra Santonja grały bardzo dobrze, a liderki rankingu zaczęły grać bardzo źle. W drugiej partii przegrywały już 0:4 i 1:5. Zdołały jednak odrobić straty i doprowadzić do tiebreaka, w którym jednak mimo prowadzenia 6-4, przegrały głównie przez błędy serwisowe Hingis. Supertiebreak przebiegał już jednak ze zdecydowaną przewagą pary rozstawionej z numerem pierwszym i dzięki zwycięstwu 7:5, 6:7(6), 10–6 awansowały do kolejnego finału. Mecz mistrzowski rozegrany koncertowo przyniósł najmniej emocji, a zwycięstwo 6:3, 6:1 nad Wierą Duszewiną i Barborą Krejčíkovą przedłużyło serie: wspólnych zwycięstw Hingis z Mirzą do 40., a liczbę triumfów do dziewięciu.

Pod koniec lutego wspólnie z Mirzą wystąpiły w turnieju rangi WTA Premier 5 w Doha. Zaczęły rywalizację od drugiej rundy, w której pokonały chiński duet Xu Yifan-Zheng Saisai 6:4, 4:6, 10–4. W ćwierćfinale spotkały się po raz drugi w przeciągu trzech tygodni z Rosjankami Wiesniną i Kasatkiną. Pierwszego seta wygrały łatwo do 2, ale w drugim zaczęły grać źle i dwukrotnie straciły swoje podanie. Od stanu 1:5 wygrały trzy kolejne gemy, jednak nie wystarczyło to do wygrania drugiej odsłony. W supertiebreaku zdołały wygrać tylko jeden punkt przy swoim serwisie, przez co ostatecznie przegrały pierwszy mecz w roku – 6:2, 4:6, 5–10. Serię kolejnych zwycięstw zakończyły na 41. Porażka w Katarze zapoczątkowała spadek formy Santiny. W marcu Hingis z Mirzą przegrała w Indian Wells i Miami (odpowiednio z Vanią King i Ałłą Kudriawcewą 6:7(7), 4:6 oraz Margaritą Gasparian i Monicą Niculescu 4:6, 2:6) oraz zrezygnowały ze startu w Charleston – tym samym nie obroniły pierwszych trzech wywalczonych wspólnie tytułów. W półfinałowej potyczce z reprezentacją Czech w ramach rozgrywek Pucharu Federacji Hingis znów musiała zdobyć decydujący punkt w deblu, jednak pod nieobecność Belindy Benic wystąpiła, z bardzo wyeksploatowaną (rozegrała dwa trzysetowe mecze singlowe w dwa dni), Viktoriją Golubic. Mimo podjęcia walki Szwajcarki przegrały 2:6, 2:6, a całe spotkanie 2-3 i nie awansowały do finału. Kolejne starty w Stuttgarcie i Madrycie mimo podjęcia walki w finale nie przyniosły kolejnych triumfów. Oba mecze przegrały z francuskim duetem Carolinie Garcii i Kristinie Mladenovic. W turnieju rangi WTA Premier 5 w Rzymie ponownie doznały smaku zwycięstwa, pokonując Rosjanki Makarową i Wiesniną w meczu mistrzowskim, notując 14. wspólny triumf. Po tygodniu przerwy Hingis z Mirzą wystartowały w wielkoszlemowym French Open, w którym dotarły jedynie do trzeciej rundy, przegrywając niespodziewanie i bez walki z Czeszkami Barborą Krejčíkovą i Kateřiną Siniakovą 3:6, 2:6. Szwajcarka wystąpiła także w mikście z Leanderem Paesem, zaliczając triumf w całej imprezie, kompletując karierowego Wielkiego Szlema w grze mieszanej z Hindusem. Ich przeciwnikami byli: deblowa koleżanka Hingis oraz Ivan Dodig.

Tydzień przed Wimbledonem Hingis z Mirzą wystąpiły w turnieju rangi Premier w Eastbourne. Wygrały tylko mecz otwarcia z parą Lucie Šafářová – Samantha Stosur 6:1, 2:6, 10–2, by w ćwierćfinale ulec niespodziewanie Dariji Jurak i Anastasiji Rodionowej 3:6, 3:6. W turnieju wimbledońskim Santina nadal nie odnalazła dobrej dyspozycji i jako obrończynie tytułu odpadły już w ćwierćfinale po porażce z późniejszymi finalistkami Tímeą Babos i Jarosławą Szwiedową 2:6, 4:6. W ostatnim występie przed Igrzyskami Olimpijskimi w Rio Hingis wystąpiła wraz z Mirzą w turnieju Rogers Cup w Montrealu. Mimo błyskotliwego zwycięstwa w pierwszym meczu przeciwko Naomi Broady i Shelby Rogers – 6:1, 6:1, w ćwierćfinale uległy zdecydowanie Christinie McHale i Asii Muhammad 4:6, 3:6.

Martina Hingis podczas Igrzysk Olimpijskich w Rio miała wystąpić w grze podwójnej z Belindą Bencic, a w mikście z Rogerem Federerem, lecz oboje wycofali się z rywalizacji przez kontuzje. W ostatniej chwili Hingis stworzyła parę deblową z Timeą Bacsinszky. Rozstawione z numerem piątym Szwajcarki od początku grały bardzo dobrze. W pierwszej rundzie pokonały bardzo groźne Australijki Darję Gawriłową i Samanthę Stosur 6:4, 4:6, 6:2. W drugiej ograły aktualne mistrzynie Indian Wells parę Bethanie Mattek-Sands-Coco Vandeweghe 6:4, 6:4. Ćwierćfinał z parą z Tajwanu Chan Hao-ching-Chan Yung-jan nie przyniósł spodziewanych emocji. Po przegraniu pierwszych trzech gemów wygrały kolejne dwanaście odnosząc przekonujące zwycięstwo 6:3, 6:0.W walce o finał Szwajcarki pokonały reprezentantki Czech Andreę Hlaváčkovą i Lucie Hradecką 5:7, 7:6(3), 6:2^[18]. Jednak w meczu o złoty medal nie sprostały Rosjankom Jekatierinie Makarowej i Jelene Wiesninie 4:6, 4:6. Hingis, grająca po raz pierwszy w parze z Bacsinszky, odniosła największy sukces w reprezentacyjnej karierze.

Martina Hingis podczas turnieju olimpijskiego poinformowała, że zaprzestaje występów z Hinduską Sanią Mirzą i od tego momentu będą grać z innymi partnerkami. Zapewniła jednak, że wystąpią wspólnie w Turnieju Mistrzyń broniąc tytułu^[19]. Szwajcarsko-Hinduski duet, popularnie nazywany „Santiną”, zdominował rozgrywki deblowe w ciągu ostatnich dwóch lat: przez 18 miesięcy wspólnych występów wygrały 14 tytułów (w tym trzy wielkoszlemowe i Mistrzostwa WTA), a trzy razy przegrywały w finałach.

W pierwszym starcie po Igrzyskach wystąpiła wspólnie z Amerykanką Coco Vandeweghe w turnieju w Cincinnati. Awans do półfinału osiągnęły bez wychodzenia na kort. W pierwszej rundzie, jako para rozstawiona z numerem 4, miały wolny los. W dwóch kolejnych otrzymały walkowery kolejno od Kiki Bertens i Johanny Larsson oraz Sary Errani i Carli Suárez Navarro. W starciu półfinałowym pokonały Julię Görges i Karolínę Plíškovą 6:1, 6:4. W decydującym meczu stanęły naprzeciwko Sanii Mirzy i Barbory Strýcovej. Mimo prowadzenia w pierwszej partii 5:1 nie były w stanie jej wygrać. Przegrały kolejne sześć gemów i set zakończył się wynikiem 5:7. W drugiej sytuacja się odwróciła i to Hinduska z Czeszką objęły prowadzenie 5:1. Hingis z Vandeweghe udało się jeszcze wygrać trzy gemy, ale mecz ostatecznie przegrały 5:7, 4:6. Porażka w finale z Mirzą kosztowała Szwajcarkę utratę pierwszego miejsca w rankingu deblistek^[20].

Podczas US Open 2016 wystąpiła w grze podwójnej i mieszanej. W mikście wraz z Leanderem Paesem miała bronić tytułu. Przez spadek rankingowy Hindusa (z 46. miejsca w czerwcu na 72. pod koniec sierpnia) nie zostali rozstawieni w turnieju. W pierwszej rundzie pokonali Sachię Vickery i Frances Tiafoe 6:3, 6:2, lecz drugiej odpadli już z rozstawionymi z nr 7: nową partnerką Hingis – Coco Vandeweghe i srebrnym medalistą Igrzysk w Rio w grze mieszanej Rajeevem Ram 6:7(1), 6:3, 11–13. W rozgrywkach gry podwójnej pań wraz z Amerykanką zostały rozstawione z numerem 6. W pierwszej rundzie musiały już zmierzyć się trudnymi rywalkami Anną-Leną Grönefeld i Květą Peschke i po trudnym meczu wygrały 4:6, 6:1, 6:2. W drugiej rundzie pokonały Maríę Irigoyen i Paulę Kanię 7:5, 6:3. W kolejnym starciu zmierzyły się z rozstawionymi z nr 11 Chinkami: Xu Yifan i Zheng Saisai i po ponad dwugodzinnym meczu wygrały 6:4, 4:6, 6:2. W starciu ćwierćfinałowym Szwajcarka zrewanżowała się za porażkę w trzeciej rundzie French Open Czeszkom Barborze Krejčíkovej i Kateřinie Siniakovej zwyciężając 6:1, 6:2. Hingis w walce o finał, po raz trzeci w sezonie, musiała uznać wyższość francuskiej pary Caroline Garcia – Kristina Mladenovic przegrywając 3:6, 4:6. Tym samym, drugi raz w sezonie, nie obroniła tytułu wielkoszlemowego (poprzednio podczas Wimbledonu).

Do obrony tytułu w Kantonie przystąpiła z nową partnerką – Jeleną Janković. W pierwszej rundzie, nie bez problemów, pokonały Brytyjki Jocelyn Rae i Anną Smith 6:3, 6:7(5), 10–5. Awans do półfinału osiągnęły w pięćdziesiąt minut, eliminując rodaczkę Hingis Viktoriję Golubic i Turczynkę İpek Soylu wynikiem 6:0, 6:1. W meczu o finał zmierzyły się z beneficjentkami dzikiej karty, parą z Białorusi Wolha Hawarcowa – Wiera Łapko. Mecz od początku nie układał się parze szwajcarsko-serbskiej, przegrały pierwszą partię, a w drugiej – swoje podanie na samym początku. Zdołały jednak doprowadzić do super tie-breaka. W decydującej części meczu rywalki szybko odskoczyły na 2-6, udało się wyrównać na 6-6. Jednak pod koniec Szwajcarka popełniła podwójny błąd serwisowy, a po chwili przegrała swoje drugie podanie. Białorusinki wykorzystały drugą piłkę meczową i spotkanie zakończyło się wynikiem 4:6, 6:3, 8–10. Z dawnej „Santiny” to Sania Mirza zyskała na jej rozpadzie, gdyż w tym samym czasie w parze ze Strýcovą wygrała już drugi turniej – w Tokio, mając realne szanse na awans z Czeszką do WTA Finals.

W Wuhanie i Pekinie wraz z Vandeweghe przegrała już w drugich rundach. Na szczęście dla Szwajcarki Sania Mirza z Barborą Strýcovą również wcześnie odpadły w stolicy Chin. Dzięki temu para Mirza-Strýcová nie zakwalifikowała się do Turnieju Mistrzyń w Singapurze. Hingis wystąpiła z Hinduską w WTA Finals, dzięki kwalifikacji uzyskanej już w czerwcu^[21]. W tym sezonie powrócono do systemu pucharowego. W pierwszym meczu „Santina” pokonała parę z Tajwanu Chan Hao-ching-Chan Yung-jan 7:6(10), 7:5. W meczu półfinałowym uległy już jednak rosyjskiej parze Jekatierina Makarowa-Jelena Wiesnina 6:3, 2:6, 10–6 żegnając się z marzeniami o obronie tytułu.

2017 edytuj

Od stycznia Hingis kontynuowała występy z Coco Vandeweghe. Jedynym występem przed Australian Open 2017 było Sydney. Rozstawione z numerem drugim przegrały już w drugiej rundzie z Tímeą Babos i Anastasiją Pawluczenkową 6:7(7), 4:6. Na tym samym etapie para zakończyła rozgrywki w turnieju gry podwójnej podczas Australian Open, przegrały z powracającymi do wielkiej formy Australijkami Ashleigh Barty i Casey Dellacquą 2:6, 5:7. W turnieju gry mieszanej po raz dziewiąty z rzędu wystąpiła z Leanderem Paesem. Podobnie jak przed rokiem odpadli w ćwierćfinale, ulegając parze Samantha Stosur – Sam Groth 3:6, 2:6. Tydzień później, przygotowując się do startu w Pucharze Federacji, wystąpiła z Belindą Bencic w turnieju w Petersburgu. Przez niski ranking młodszej ze Szwajcarek nie zostały rozstawione. Już w pierwszej rundzie przegrały z Gabrielą Dabrowski i Michaëllą Krajicek 4:6, 6:4, 3–10.

Od lutego rozpoczęła starty z Chan Yung-jan. W Dosze przegrały dopiero w półfinale z Olhą Sawczuk i Jarosławą Szwiedową 6:3, 2:6, 6–10. Tydzień później w Dubaju odpadły w ćwierćfinale z rewelacją sezonu – parą Andrea Hlaváčková – Peng Shuai 4:6, 2:6. W marcu przyszedł pierwszy sukces podczas turnieju w Indian Wells. W ćwierćfinale pokonały byłą partnerkę Hingis – Sanię Mirzę wraz z Barborą Strýcovą 6:4, 6:4, w następnej rundzie, triumfatorki Australian Open, Bethanie Mattek-Sands i Lucie Šafářovą 7:6(7), 7:5, by w meczu mistrzowskim nie dać szans Lucie Hradeckiej i Kateřinie Siniakovej 7:6(4), 6:2. W Miami para Mirza – Strýcová zrewanżowała się Hingis i Chan zwyciężając je w półfinale imprezy 7:6(6), 1:6, 4–10.

W połowie kwietnia Hingis wystartowała u boku Timei Bacsinszky w turnieju w szwajcarskim Biel. Mimo braku rozstawienia doszły aż do finału, w którym jednak nie sprostały drugiej parze turnieju, Hsieh Su-wei i Monice Niculescu, przegrywając 7:5, 3:6, 7–10.

Sezon na nawierzchni ziemnej Hingis ponownie z Chan Yung-jan rozpoczęła serią ośmiu kolejnych zwycięstw, wygrywając dwa duże turnieje: w Madrycie (pokonały w finale Tímeę Babos i Andreę Hlaváčkovą 6:4, 6:3) i w Rzymie (zwycięstwo nad Jekatieriną Makarową i Jeleną Wiesniną 7:5, 7:6(4)). Podczas French Open Szwajcarka z Tajwanką włącznie z meczem ćwierćfinałowym (pięć spotkań) straciły w sumie zaledwie dziesięć gemów. W półfinale jednak nie wygrały nawet seta przeciwko Mattek-Sands i Šafářovej (4:6, 2:6). W turnieju gry mieszanej, wraz z Paesem, odpadli już w pierwszej rundzie, ulegając duetowi Katarina Srebotnik – Raven Klaasen 4:6, 6:1, 2–10.

Sezon na trawie znowu rozpoczęły od dwóch triumfów: na Majorce (walkower od Jeleny Janković i Anastasiji Sevastovej) i w Eastbourne (zwycięstwo nad Ashleigh Barty i Casey Dellacquą 6:3, 7:5). Po tych turniejach Hingis powróciła na trzecie miejsce w rankingu deblowym WTA Tour. Wimbledon, podobnie jak wielkoszlemowy turniej w Paryżu, Hingis zaczęła od przekonujących zwycięstw. Mimo iż już w trzeciej rundzie zmierzyła się z Sanią Mirzą i Kirsten Flipkens straciła w meczu tylko sześć gemów. W ćwierćfinałowym meczu Szwajcarka zmierzyła się po raz czwarty w sezonie z Anną-Leną Grönefeld i Květą Peschke. Pierwszego seta przegrały z Niemiecko-Czeską parą do czterech, ale w drugim zwyciężyły 6:3. W decydującej partii prowadziły 4:2, by przegrać cztery kolejne gemy i odpaść z turnieju. W turnieju gry mieszanej wystąpiła po raz pierwszy od ponad dwóch i pół roku z nowym partnerem. Wraz z Jamiem Murrayem zostali rozstawieni z numerem pierwszym. Grając bardzo agresywnie i skutecznie Szwajcarsko-Brytyjski duet sięgnął po swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. W decydującym meczu pokonali zeszłorocznych zwycięzców Heather Watson i Henri Kontinena 6:4, 6:4.

Amerykańskie tournée Hingis z Chan rozpoczęły od występu w Toronto. Jednak podobnie jak na Wibledonie przegrały w ćwierćfinale z parą Grönefeld – Peschke (4:6, 4:6). Tydzień później w Cincinnati rozstawione z numerem drugim przeszły przez turniej w bardzo dobrym stylu. W ćwierćfinale pokonały Tímeę Babos i Andreę Hlaváčkovą 6:3, 6:2. W walce o finał pokonały, aktualną mistrzynię deblowych Australian i French Open, Lucie Šafářovą grającą z nową partnerką Barborą Strýcovą 7:6(5), 6:2. W meczu mistrzowskim wygrały z parą Hsieh Su-wei – Monica Niculescu 4:6, 6:4, 10–7. Podczas wielkoszlemowego US Open Szwajcarka wraz z Tajwanką nie przegrały nawet seta. Przez turniej przeszły grając bardzo agresywnie, mądrze i skutecznie. Najtrudniejszy pojedynek stoczyły w trzeciej rundzie z Kristiną Mladenovic i Anastasiją Pawluczenkową, wygrywając wynikiem 6:4, 7:5. W półfinale pokonały Sanię Mirzę z Peng Shuai 6:4, 6:4, by w finale bez trudu odprawić czeską parę Lucie Hradecká – Kateřina Siniaková 6:3, 6:2. W turnieju gry mieszanej, grając po raz drugi z Jamiem Murrayem, odniosła drugie zwycięstwo. Tym razem Hingis ponownie musiała się mierzyć z Anną-Leną Grönefeld i Květą Peschke, ale grające odpowiednio z Robertem Lindstedtem i Marcelo Demolinerem nie stanowiły już takiego zagrożenia i przegrały w pierwszej i drugiej rundzie. W meczu finałowym Szwajcarka z Brytyjczykiem musiała zmierzyć się z siostrą swojej deblowej partnerki Chan Hao-ching, grającej w parze z Michaelem Venusem. Po bardzo zaciętym spotkaniu ostatecznie jednak pokonała ich wynikiem 6:1, 4:6, 10–8. Tym samym Martina Hingis podczas US Open wygrała dwudziesty czwarty i dwudziesty piąty tytuł wielkoszlemowy.

Pod koniec września wystąpiły w turnieju w chińskim Wuhan, gdzie w ćwierćfinale zrewanżowały się parze Grönefeld – Peschke za poprzednie porażki, odprawiając rywalki wynikiem 6:1, 6:0. W półfinale nastąpiła powtórka z tej samej fazy z US Open – naprzeciwko Hingis z Chan stanęły Sania Mirza i Peng Shuai. Stojący na wysokim poziomie mecz zakończył się zwycięstwem wyżej rozstawionej pary 7:6(5), 6:4. W finale zagrały z Shūko Aoyamą i Yang Zhaoxuan. Zwycięstwo 7:6(5), 3:6, 10–4 było czternastym z kolei. Po tym sukcesie Martina Hingis powróciła na fotel liderki rankingu deblowego WTA (notowanie z 2 października 2017r). Kolejnym przystankiem najlepszej pary roku był Pekin. Tu znowu półfinałowymi rywalkami była para Mirza – Peng. I tym razem zwycięstwo odniosła Szwajcarka z Tajwanką (2:6, 6:1 10–5). Triumf 6:1, 6:4 w finale nad Tímeą Babos i Andreą Hlaváčkovą było osiemnastym kolejnym wygranym meczem i czwartym z rzędu triumfem turniejowym.

26 października, podczas konferencji prasowej oraz na swoim profilu na Facebooku ogłosiła, że Mistrzostwa WTA w Singapurze będą jej ostatnim turniejem w karierze. Poinformowała, iż decyzja ta została podjęta już dużo wcześniej, a dopiero teraz została podana publicznie. „Chcę zakończyć karierę będąc u szczytu, na własnych warunkach. Mam pełne wsparcie rodziny, WTA i sponsorów. To jest ten moment”^[22]. W pierwszym meczu turnieju Hingis z Chan po raz siódmy w sezonie musiały zmierzyć się z parą Anna-Lena Grönefeld – Květa Peschke. Odnosząc w tej rywalizacji piąte zwycięstwo (6:3, 6:2) awansowały do półfinału. W meczu o finał stanęły naprzeciwko Tímei Babos i Andrei Hlaváčkovej. Węgiersko-czeska para grająca bardzo agresywnie i skutecznie odniosła pierwsze zwycięstwo nad Hingis i Chan (czwarta konfrontacja w sezonie) zamykając drogę Szwajcarki do efektownego zakończenia sportowej kariery. Porażka zakończyła serię dziewiętnastu kolejnych wygranych meczów pary Chan Yung-jan – Martina Hingis.

2018 edytuj

Zakończywszy zawodniczą karierę tenisową Martina Hingis nie występowała w turniejach w sezonie 2018. Jednak w lutym wygrała pokazowy turniej legend podczas zawodów rangi WTA Premier w Petersburgu. W parze z Ivą Majoli pokonała reprezentantki gospodarzy Jelenę Diemientjewą i Anastasiję Myskinę 2:4, 4:1, 0:0 krecz. Aż do 18 marca 2018 roku była sklasyfikowana, wspólnie z Chan, na pierwszym miejscu rankingu deblowego WTA. Opuściła fotel liderki w wieku 37 lat 169 dni, co jest drugim wynikiem w historii rankingu komputerowego.

Starty reprezentacyjne edytuj

Puchar Federacji edytuj

Hingis reprezentowała Szwajcarię w rozgrywkach o Puchar Federacji w latach 1995–1998^[23]. Zadebiutowała w strefie euroafrykańskiej w konfrontacji z Łotyszkami. Odniosła wówczas cenne zwycięstwo singlowe nad Larysą Sawczenko i był to jedyny wygrany mecz z ekipą ze wschodniej Europy. Szwajcarki pokonały w kolejnym meczu grupowym Finki, a następnie uległy 1:2 Białorusinkom. Przegrała tam z Natallą Zwierawą.

W 1996 roku Szwajcaria awansowała z etapu kontynentalnego do drugiej grupy światowej. Zawodniczki z tego kraju ograły Jugosławię, Gruzję, Chorwację, Węgry i Rosję. Hingis zdobyła punkty w pojedynkach z Ivą Majoli, Jeleną Lichowcewą i Andreą Temesvári. W 1997 uczestniczyła w konfrontacjach o przejście do grupy światowej. Pokonała między innymi Florencię Labat i Karinę Habšudovą.

W 1998 Hingis wraz z koleżankami reprezentacyjnymi awansowała do finału grupy światowej. W ćwierćfinałach triumfowała nad Janą Novotną, w półfinałach nad Amélie Mauresmo i Julie Halard-Decugis. W finale samotnie zdobywała punkty dla drużyny, pokonując Conchitę Martínez i Arantxę Sánchez. To okazało się za mało, Szwajcarki przegrały 2:3.

W sumie w ciągu czterech lat występów w Pucharze Federacji Hingis wygrała dwadzieścia sześć pojedynków, a przegrała zaledwie cztery. Najlepszy bilans – 9:0 – ma na kortach dywanowych, halowych.

W 2015 roku Hingis wróciła do rozgrywek Pucharu Federacji po 17. latach przerwy. Przygotowująca się do Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2016 roku Szwajcarka potwierdziła chęć występu w Reprezentacji w meczu barażowym o Grupę Światową przeciwko Polsce^[24]. Zaskoczeniem jednak był występ Hingis w singlu przeciwko Agnieszce i Urszuli Radwańskim^[25]. Był to pierwszy oficjalny singlowy występ pięciokrotnej mistrzyni turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej od 2007 roku. Mimo odniesienia dwóch porażek (4:6, 0:6 z Agnieszką Radwańską i 6:4, 5:7, 1:6 z Urszulą Radwańską) Szwajcaria wygrała mecz z Polską 3-2, a Martina Hingis spełniła warunek występu na Igrzyskach.

Tydzień po triumfie w Australian Open 2016 Hingis grając w parze z Belindą Bencic w pierwszej serii spotkań w ramach Pucharu Federacji zdobyła decydujący punkt (6:3, 6:2) w meczu przeciwko Niemkom. Dzięki zwycięstwu 3-2 Szwajcaria po raz pierwszy od 18. lat awansowała do półfinału tych rozgrywek^[26]. W półfinałowej potyczce z reprezentacją Czech Hingis znów musiała zdobyć decydujący punkt w deblu, jednak pod nieobecność Benic wystąpiła, z bardzo wyeksploatowaną (rozegrała dwa trzysetowe mecze singlowe w dwa dni), Viktoriją Golubic. Mimo podjęcia walki Szwajcarki przegrały 2:6, 2:6, a całe spotkanie 2-3 i nie awansowały do finału.

Puchar Hopmana edytuj

W rozgrywkach o Puchar Hopmana zadebiutowała w 1996 roku. Partnerowała Marcowi Rossetowi. Hingis wygrała wszystkie spotkania singlowe (przeciwko Nicole Bradtke, Brendzie Schultz, Anke Huber i Ivie Majoli). W finale jednak razem z Rossetem musieli skreczować przy stanie 5:5 w trzecim secie, zapewniając tym samym mistrzostwo Chorwatom, Majoli i Ivaniševiciowi.

W tym samym składzie w roku 1997 Hingis i Rosset zajęli drugie miejsce w swojej grupie i nie zdołali awansować do decydującej rozgrywki. Szwajcarka pokonała Irinę Spîrleę, Amandę Coetzer i Petrę Bangerow. W 1999 liderce rankingu partnerował Ivo Heuberger. Duet ze Szwajcarii zakończył rywalizację jako trzeci w swojej grupie.

W 2001 tenisistka pojechała do Perth razem z Rogerem Federerem. Zwyciężyli większość spotkań i odnieśli dwie porażki. W finale zmierzyli się z Amerykanami, których pokonali 2:1 i zdobyli Puchar Hopmana. Był to jednocześnie ostatni start Hingis w nieoficjalnych mistrzostwach świata par mieszanych.

Skandal dopingowy edytuj

Podczas konferencji prasowej 1 listopada 2007 w Zurychu ogłosiła, że definitywnie kończy karierę sportową. Powodem decyzji były zarzuty, że podczas turnieju wimbledońskiego w jej organizmie wykryto kokainę^{[27][28][29][30]}, a także niekończące się kontuzje. 4 stycznia 2008 Międzynarodowa Federacji Tenisowa ogłosiła dwuletnią dyskwalifikację^[31][32][33] tenisistki za stosowanie niedozwolonych środków podczas wielkoszlemowego Wimbledonu. Ponadto na Hingis została nałożona kara finansowa – równowartość jej nagrody pieniężnej z tego turnieju.Decyzja Międzynarodowej Federacji Tenisowej pozostaje kontrowersyjna, gdyż pomimo iż próbka A i B potwierdziły obecność w organizmie Hingis narkotyków, to badania DNA wykluczają taką możliwość.

Rekordy i podsumowanie kariery edytuj

W trakcie trzynastu lat profesjonalnej kariery singlowej Hingis wygrała czterdzieści trzy turnieje. Karierę w grze podwójnej z powodzeniem kontynuowała do końca sezonu 2017. Może się pochwalić sześćdziesięcioma czterema tytułami w deblu i siedmioma w grze mieszanej. 31 marca 1997 objęła prowadzenie w światowej klasyfikacji WTA i została najmłodszą w historii jej liderką. Miejsce pierwsze zajmowała przez dwieście dziewięć tygodni, co daje jej czwarte miejsce w historii Ery Open. 8 czerwca 1998 awansowała na najwyższe miejsce na liście deblistek i została trzecią zawodniczką, liderującą obydwu konkurencjom jednocześnie (po niej uczyniły to jeszcze Lindsay Davenport, Kim Clijsters i Serena Williams). W sierpniu 2016 roku osiągnęła największy reprezentacyjny sukces sięgając po srebrny medal Igrzysk Olimpijskich w grze podwójnej podczas Igrzysk w Rio de Janeiro. Gdy w październiku 2017 roku ogłosiła definitywne zakończenie kariery, była wówczas ponownie najlepszą deblistką świata, a do tego jedną z najstarszych w historii rankingu WTA. Tylko Lisa Raymond była starsza piastując pierwsze miejsce na liście.

W 1998 roku ustanowiła Klasycznego Wielkiego Szlema w grze podwójnej. W 1997 roku zdobyła indywidualnie Małego Szlema, przegrywając jedynie w finale Roland Garros. Najwięcej tytułów wielkoszlemowych wywalczyła na kortach Australian Open, gdzie w latach 1997–2002 niezmiennie dochodziła do finałów rozgrywek singlowych. W Melbourne wygrała trzykrotnie w grze pojedynczej, pięciokrotnie w deblu i dwa razy w grze mieszanej. Jej największymi rywalkami były: Steffi Graf, Monica Seles, Lindsay Davenport, Venus Williams i Serena Williams.

Hingis szczególnie upodobała sobie turniej Toray Pan Pacific Open w stolicy Japonii, Tokio. W latach 1997–2002 oraz 2006–2007 dochodziła tam do finałów, pięciokrotnie zwyciężając. W grze podwójnej do decydujących meczów awansowała czterokrotnie w sezonach 1997–2000. Wygrała dwukrotnie.

Do Hingis należy również rekord w najdłuższej przerwie między zdobyciem wielkoszlemowych tytułów w deblu w całej historii kobiecego tenisa. Między Australian Open 2002 a następnym triumfem (Wimbledon 2015) minęło 13 lat. Może się też pochwalić drugim wynikiem w ilości lat między pierwszym, a ostatnim wielkoszlemowym tytułem w grze podwójnej – 22 lata (Wimbledon 1996 – US Open 2017).

Życie prywatne edytuj

Hingis interesuje się jazdą konną, sama posiada trzy konie: Montanę, Sorrentę i Velvet. W mediach często określano ją jako „Czarną Wdowę”, spotykała się bowiem z mężczyznami, ale po pewnym czasie jej związki kończyły się rozstaniem. Tenisistkę kojarzono między innymi z Magnusem Normanem, Julianem Alonso, Ivo Heubergerem, Sergio Garcíą i Solem Campbellem. 29 grudnia 2006 roku podała informację o swoich zaręczynach z Radkiem Štěpánkiem, tenisistą z Czech^[34][35]. 12 sierpnia 2007 podczas jednej z konferencji prasowych Štěpánek podał informację o rozstaniu pary^[36].W marcu 2010 zaręczyła się ze szwajcarskim prawnikiem, Andreasem Bierri, ale nie doszło do ślubu. 10 grudnia 2010 w Paryżu Martina Hingis poślubiła młodszego od niej o sześć lat Francuza Thibaulta Hutin^[37], z którym od stycznia 2013 roku była w separacji, a w październiku została oskarżona o jego pobicie^[38].

W lipcu 2018 roku wyszła za mąż za Haralda Leemanna, lekarza szwajcarskich tenisistów^[39]. W dniu swoich trzydziestych ósmych urodzin poprzez Instagrama poinformowała, że spodziewają się dziecka^[40].

• 1995 – Debiut roku WTA
• 1996 – Nagroda za największe postępy w sezonie WTA
• 1997 – Tenisistka roku WTA
• 1997 – Mistrzyni Świata ITF
• 1997 – Najlepsza sportsmenka roku w Szwajcarii
• 1998 – Najlepszy debel roku WTA (razem z Janą Novotną)
• 1999 – Najlepszy debel roku WTA (razem z Anną Kurnikową)
• 1999 – Mistrzyni Świata ITF
• 2000 – Mistrzyni Świata ITF
• 2006 – Powrót roku WTA
• 2006 – Nagroda za najlepszy światowy powrót roku ITF
• 2015 – Najlepszy debel roku WTA (razem z Sanią Mirzą)
• 2017 – Najlepszy debel roku WTA (razem z Chan Yung-jan)

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

Występy w grze pojedynczej edytuj

Występy w grze podwójnej edytuj

Występy w grze mieszanej edytuj

Występy w grze podwójnej w turniejach legend edytuj

Gra pojedyncza 69 (43–26) edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Finalistka	1.	7 maja 1995	Hamburg	Ceglana	Conchita Martínez	1:6, 0:6
Finalistka	2.	12 maja 1996	Rzym	Ceglana	Conchita Martínez	2:6, 3:6
Zwyciężczyni	1.	13 października 1996	Filderstadt	Twarda (hala)	Anke Huber	6:2, 3:6, 6:3
Finalistka	3.	20 października 1996	Zurych	Dywanowa (hala)	Jana Novotná	2:6, 2:6
Zwyciężczyni	2.	10 listopada 1996	Oakland	Dywanowa (hala)	Monica Seles	6:2, 6:0
Finalistka	4.	24 listopada 1996	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Steffi Graf	3:6, 6:4, 0:6, 6:4, 0:6
Zwyciężczyni	3.	12 stycznia 1997	Sydney	Twarda	Jennifer Capriati	6:1, 5:7, 6:1
Zwyciężczyni	4.	25 stycznia 1997	Australian Open	Twarda	Mary Pierce	6:2, 6:2
Zwyciężczyni	5.	2 lutego 1997	Tokio	Dywanowa (hala)	Steffi Graf	walkower
Zwyciężczyni	6.	16 lutego 1997	Paryż	Dywanowa (hala)	Anke Huber	6:3, 3:6, 6:3
Zwyciężczyni	7.	29 marca 1997	Miami	Twarda	Monica Seles	6:2, 6:1
Zwyciężczyni	8.	6 kwietnia 1997	Hilton Head	Ceglana	Monica Seles	3:6, 6:3, 7:6(5)
Finalistka	5.	8 czerwca 1997	French Open	Ceglana	Iva Majoli	4:6, 2:6
Zwyciężczyni	9.	5 lipca 1997	Wimbledon	Trawiasta	Jana Novotná	2:6, 6:3, 6:3
Zwyciężczyni	10.	27 lipca 1997	Stanford	Twarda	Conchita Martínez	6:0, 6:2
Zwyciężczyni	11.	3 sierpnia 1997	San Diego	Twarda	Monica Seles	7:6(4), 6:4
Zwyciężczyni	12.	6 września 1997	US Open	Twarda	Venus Williams	6:0, 6:4
Zwyciężczyni	13.	12 października 1997	Filderstadt	Twarda (hala)	Lisa Raymond	6:2, 6:4
Zwyciężczyni	14.	16 listopada 1997	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	7:5, 6:7(7), 7:6(4)
Zwyciężczyni	15.	1 lutego 1998	Australian Open	Twarda	Conchita Martínez	6:3, 6:3
Finalistka	6.	8 lutego 1998	Tokio	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	16.	15 marca 1998	Indian Wells	Twarda	Lindsay Davenport	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	17.	3 maja 1998	Hamburg	Ceglana	Jana Novotná	6:3, 7:5
Zwyciężczyni	18.	10 maja 1998	Rzym	Ceglana	Venus Williams	6:2, 3:6, 6:2
Finalistka	7.	16 sierpnia 1998	Los Angeles	Twarda	Lindsay Davenport	6:4, 4:6, 3:6
Finalistka	8.	13 września 1998	US Open	Twarda	Lindsay Davenport	3:6, 5:7
Zwyciężczyni	19.	2 listopada 1998	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	7:5, 6:4, 4:6, 6:2
Finalistka	9.	17 stycznia 1999	Sydney	Twarda	Lindsay Davenport	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	20.	30 stycznia 1999	Australian Open	Twarda	Amélie Mauresmo	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	21.	7 lutego 1999	Tokio	Dywanowa (hala)	Amanda Coetzer	6:2, 6:1
Zwyciężczyni	22.	4 kwietnia 1999	Hilton Head	Ceglana	Anna Kurnikowa	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	23.	16 maja 1999	Berlin	Ceglana	Julie Halard-Decugis	6:0, 6:1
Finalistka	10.	5 czerwca 1999	French Open	Ceglana	Steffi Graf	6:4, 5:7, 2:6
Zwyciężczyni	24.	8 sierpnia 1999	San Diego	Twarda	Venus Williams	6:4, 6:0
Zwyciężczyni	25.	22 sierpnia 1999	Toronto	Twarda	Monica Seles	6:4, 6:4
Finalistka	11.	11 września 1999	US Open	Twarda	Serena Williams	3:6, 6:7(4)
Zwyciężczyni	26.	10 października 1999	Filderstadt	Twarda (hala)	Mary Pierce	6:4, 6:1
Finalistka	12.	17 października 1999	Zurych	Twarda (hala)	Venus Williams	3:6, 4:6
Finalistka	13.	14 listopada 1999	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	3:6, 4:6
Finalistka	14.	21 listopada 1999	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	4:6, 2:6
Finalistka	15.	30 stycznia 2000	Australian Open	Twarda	Lindsay Davenport	1:6, 5:7
Zwyciężczyni	27.	6 lutego 2000	Tokio	Dywanowa (hala)	Sandrine Testud	6:3, 7:5
Finalistka	16.	19 marca 2000	Indian Wells	Twarda	Lindsay Davenport	6:4, 4:6, 0:6
Zwyciężczyni	28.	9 kwietnia 2000	Miami	Twarda	Lindsay Davenport	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	29.	7 maja 2000	Hamburg	Ceglana	Arantxa Sánchez Vicario	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	30.	25 czerwca 2000	’s-Hertogenbosch	Trawiasta	Ruxandra Dragomir	6:2, 3:0 krecz
Zwyciężczyni	31.	20 sierpnia 2000	Montreal	Twarda	Serena Williams	0:6, 6:3, 3:0 krecz
Zwyciężczyni	32.	8 października 2000	Filderstadt	Twarda (hala)	Kim Clijsters	6:0, 6:3
Zwyciężczyni	33.	15 października 2000	Zurych	Twarda (hala)	Lindsay Davenport	6:4, 4:6, 7:5
Zwyciężczyni	34.	29 października 2000	Moskwa	Dywanowa (hala)	Anna Kurnikowa	6:3, 6:1
Finalistka	17.	12 listopada 2000	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	6:7(7), 4:6
Zwyciężczyni	35.	19 listopada 2000	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Monica Seles	6:7(5), 6:4, 6:4
Zwyciężczyni	36.	13 stycznia 2001	Sydney	Twarda	Lindsay Davenport	6:3, 4:6, 7:5
Finalistka	18.	28 stycznia 2001	Australian Open	Twarda	Jennifer Capriati	4:6, 3:6
Finalistka	19.	4 lutego 2001	Tokio	Dywanowa (hala)	Lindsay Davenport	7:6(4), 4:6, 2:6
Zwyciężczyni	37.	18 lutego 2001	Doha	Twarda	Sandrine Testud	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	38.	24 lutego 2001	Dubaj	Twarda	Nathalie Tauziat	6:4, 6:4
Finalistka	20.	22 kwietnia 2001	Charleston	Ceglana	Jennifer Capriati	0:6, 6:4, 4:6
Zwyciężczyni	39.	12 stycznia 2002	Sydney	Twarda	Meghann Shaughnessy	6:2, 6:3
Finalistka	21.	27 stycznia 2002	Australian Open	Twarda	Jennifer Capriati	6:4, 6:7(7), 2:6
Zwyciężczyni	40.	4 lutego 2002	Tokio	Dywanowa (hala)	Monica Seles	7:6(6), 4:6, 6:3
Finalistka	22.	16 marca 2002	Indian Wells	Twarda	Daniela Hantuchová	3:6, 4:6
Finalistka	23.	5 lutego 2006	Tokio	Dywanowa (hala)	Jelena Diemientjewa	2:6, 0:6
Zwyciężczyni	41.	21 maja 2006	Rzym	Ceglana	Dinara Safina	6:2, 7:5
Finalistka	24.	21 sierpnia 2006	Montreal	Twarda	Ana Ivanović	2:6, 3:6
Zwyciężczyni	42.	24 września 2006	Kolkata	Dywanowa (hala)	Olga Puczkowa	6:0, 6:4
Finalistka	25.	6 stycznia 2007	Gold Coast	Twarda	Dinara Safina	3:6, 6:3, 5:7
Zwyciężczyni	43.	4 lutego 2007	Tokio	Dywanowa (hala)	Ana Ivanović	6:4, 6:2

Gra podwójna 86 (64–22) edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	7 maja 1995	Hamburg	Ceglana	Gigi Fernández	Conchita Martínez Patricia Tarabini	6:2, 6:3
Finalistka	1.	20 sierpnia 1995	Toronto	Twarda	Iva Majoli	Gabriela Sabatini Brenda Schultz-McCarthy	6:4, 0:6, 3:6
Finalistka	2.	5 maja 1996	Hamburg	Ceglana	Gigi Fernández	Arantxa Sánchez Vicario Brenda Schultz-McCarthy	6:4, 6:7(10), 4:6
Finalistka	3.	12 maja 1996	Rzym	Ceglana	Gigi Fernández	Arantxa Sánchez Vicario Irina Spîrlea	4:6, 6:3, 3:6
Finalistka	4.	19 maja 1996	Berlin	Ceglana	Helena Suková	Meredith McGrath Łarysa Neiland	1:6, 7:5, 6:7(4)
Zwyciężczyni	2.	7 lipca 1996	Wimbledon	Trawiasta	Helena Suková	Meredith McGrath Łarysa Neiland	5:7, 7:5, 6:1
Finalistka	5.	7 października 1996	Filderstadt	Twarda (hala)	Helena Suková	Nicole Arendt Jana Novotná	2:6, 3:6
Zwyciężczyni	3.	20 października 1996	Zurych	Dywanowa (hala)	Helena Suková	Nicole Arendt Natalla Zwierawa	7:5, 6:4
Zwyciężczyni	4.	25 stycznia 1997	Australian Open	Twarda	Natalla Zwierawa	Lindsay Davenport Lisa Raymond	6: 2, 6:2
Finalistka	6.	2 lutego 1997	Tokio	Dywanowa (hala)	Gigi Fernández	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	5.	16 lutego 1997	Paryż	Dywanowa (hala)	Jana Novotná	Alexandra Fusai Rita Grande	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	6.	6 kwietnia 1997	Hilton Head	Ceglana	Mary Joe Fernández	Lindsay Davenport Jana Novotná	7:5, 4:6, 6:1
Zwyciężczyni	7.	27 lipca 1997	Stanford	Twarda	Lindsay Davenport	Conchita Martínez Patricia Tarabini	6:1, 6:3
Zwyciężczyni	8.	3 sierpnia 1997	San Diego	Twarda	Arantxa Sánchez Vicario	Amy Frazier Kimberly Po	6:3, 7:5
Zwyciężczyni	9.	28 września 1997	Lipsk	Dywanowa (hala)	Jana Novotná	Yayuk Basuki Helena Suková	6:2, 6:2
Zwyciężczyni	10.	12 października 1997	Filderstadt	Twarda (hala)	Arantxa Sánchez Vicario	Lindsay Davenport Jana Novotná	7:6(4), 3:6, 7:6(3)
Zwyciężczyni	11.	19 października 1997	Zurych	Dywanowa (hala)	Arantxa Sánchez Vicario	Łarysa Neiland Helena Suková	4:6, 6:4, 6:1
Zwyciężczyni	12.	18 stycznia 1998	Sydney	Twarda	Helena Suková	Katrina Adams Meredith McGrath	6:1, 6:2
Zwyciężczyni	13.	1 lutego 1998	Australian Open	Twarda	Mirjana Lučić	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	6:4, 2:6, 6:3
Zwyciężczyni	14.	8 lutego 1998	Tokio	Dywanowa (hala)	Mirjana Lučić	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	7:5, 6:4
Zwyciężczyni	15.	29 marca 1998	Miami	Twarda	Jana Novotná	Arantxa Sánchez Vicario Natalla Zwierawa	6:2, 3:6, 6:3
Finalistka	7.	3 maja 1998	Hamburg	Ceglana	Jana Novotná	Barbara Schett Patty Schnyder	6:7(3), 6:3, 3:6
Zwyciężczyni	16.	7 czerwca 1998	French Open	Ceglana	Jana Novotná	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	6:1, 7:6(4)
Zwyciężczyni	17.	5 lipca 1998	Wimbledon	Trawiasta	Jana Novotná	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	6:3, 3:6, 8:6
Zwyciężczyni	18.	16 sierpnia 1998	Los Angeles	Twarda	Natalla Zwierawa	Tamarine Tanasugarn Ołena Tatarkowa	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	19.	23 sierpnia 1998	Montreal	Twarda	Jana Novotná	Yayuk Basuki Caroline Vis	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	20.	13 września 1998	US Open	Twarda	Jana Novotná	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	21.	31 stycznia 1999	Australian Open	Twarda	Anna Kurnikowa	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	7:5, 6:3
Finalistka	8.	7 lutego 1999	Tokio	Dywanowa (hala)	Jana Novotná	Lindsay Davenport Natalla Zwierawa	2:6, 3:6
Zwyciężczyni	22.	14 marca 1999	Indian Wells	Twarda	Anna Kurnikowa	Mary Joe Fernández Jana Novotná	6:2, 6:2
Zwyciężczyni	23.	28 marca 1999	Miami	Twarda	Jana Novotná	Mary Joe Fernández Monica Seles	0:6, 6:4, 7:6(1)
Zwyciężczyni	24.	9 maja 1999	Rzym	Ceglana	Anna Kurnikowa	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	6:2, 6:2
Finalistka	9.	5 czerwca 1999	French Open	Ceglana	Anna Kurnikowa	Venus Williams Serena Williams	3:6, 7:6(2), 6:8
Zwyciężczyni	25.	20 czerwca 1999	Eastbourne	Trawiasta	Anna Kurnikowa	Jana Novotná Natalla Zwierawa	6:4, krecz
Zwyciężczyni	26.	21 listopada 1999	Nowy Jork	Dywanowa	Anna Kurnikowa	Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
Finalistka	10.	15 stycznia 2000	Sydney	Twarda	Mary Pierce	Julie Halard-Decugis Ai Sugiyama	0:6, 3:6
Finalistka	11.	30 stycznia 2000	Australian Open	Twarda	Mary Pierce	Lisa Raymond Rennae Stubbs	4:6, 7:5, 4:6
Zwyciężczyni	27.	6 lutego 2000	Tokio	Dywanowa (hala)	Mary Pierce	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	6:4, 6:1
Zwyciężczyni	28.	11 czerwca 2000	French Open	Ceglana	Mary Pierce	Virginia Ruano Pascual Paola Suárez	6:2, 6:4
Zwyciężczyni	29.	20 sierpnia 2000	Montreal	Twarda	Nathalie Tauziat	Julie Halard-Decugis Ai Sugiyama	6:3, 3:6, 6:4
Zwyciężczyni	30.	8 października 2000	Filderstadt	Twarda (hala)	Anna Kurnikowa	Arantxa Sánchez Vicario Barbara Schett	6:4, 6:2
Zwyciężczyni	31.	15 października 2000	Zurych	Twarda (hala)	Anna Kurnikowa	Kimberly Po Anne-Gaëlle Sidot	6:3, 6:4
Finalistka	12.	29 października 2000	Moskwa	Dywanowa (hala)	Anna Kurnikowa	Julie Halard-Decugis Ai Sugiyama	6:4, 4:6, 6:7(5)
Zwyciężczyni	32.	12 listopada 2000	Filadelfia	Dywanowa (hala)	Anna Kurnikowa	Lisa Raymond Rennae Stubbs	6:2, 7:5
Zwyciężczyni	33.	19 listopada 2000	Nowy Jork	Dywanowa (hala)	Anna Kurnikowa	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:2, 6:3
Finalistka	13.	5 sierpnia 2001	San Diego	Twarda	Anna Kurnikowa	Cara Black Jelena Lichowcewa	6:4, 1:6, 4:6
Zwyciężczyni	34.	1 października 2001	Moskwa	Dywanowa (hala)	Anna Kurnikowa	Jelena Diemientjewa Lina Krasnorucka	7:6(3), 6:3
Finalistka	14.	12 stycznia 2002	Sydney	Twarda	Anna Kurnikowa	Lisa Raymond Rennae Stubbs	walkower
Zwyciężczyni	35.	27 stycznia 2002	Australian Open	Twarda	Anna Kurnikowa	Daniela Hantuchová Arantxa Sánchez Vicario	6:2, 6:7(4), 6:1
Zwyciężczyni	36.	5 maja 2002	Hamburg	Ceglana	Barbara Schett	Daniela Hantuchová Arantxa Sánchez Vicario	6:1, 6:1
Zwyciężczyni	37.	3 marca 2007	Doha	Twarda	Marija Kirilenko	Ágnes Szávay Vladimíra Uhlířová	6:1, 6:1
Zwyciężczyni	38.	30 marca 2014	Miami	Twarda	Sabine Lisicki	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	4:6, 6:4, 10–5
Finalistka	15.	21 czerwca 2014	Eastbourne	Trawiasta	Flavia Pennetta	Chan Hao-ching Chan Yung-jan	3:6, 7:5, 7–10
Finalistka	16.	6 września 2014	US Open	Twarda	Flavia Pennetta	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	6:2, 3:6, 2:6
Zwyciężczyni	39.	27 września 2014	Wuhan	Twarda	Flavia Pennetta	Cara Black Caroline Garcia	6:4, 5:7, 12–10
Zwyciężczyni	40.	18 października 2014	Moskwa	Twarda (hala)	Flavia Pennetta	Caroline Garcia Arantxa Parra Santonja	6:3, 7:5
Zwyciężczyni	41.	10 stycznia 2015	Brisbane	Twarda	Sabine Lisicki	Caroline Garcia Katarina Srebotnik	6:2, 7:5
Zwyciężczyni	42.	21 marca 2015	Indian Wells	Twarda	Sania Mirza	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	6:3, 6:4
Zwyciężczyni	43.	5 kwietnia 2015	Miami	Twarda	Sania Mirza	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	44.	12 kwietnia 2015	Charleston	Ceglana	Sania Mirza	Casey Dellacqua Darija Jurak	6:0, 6:4
Finalistka	17.	17 maja 2015	Rzym	Ceglana	Sania Mirza	Tímea Babos Kristina Mladenovic	4:6, 3:6
Zwyciężczyni	45.	11 lipca 2015	Wimbledon	Trawiasta	Sania Mirza	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	5:7, 7:6(4), 7:5
Zwyciężczyni	46.	13 września 2015	US Open	Twarda	Sania Mirza	Casey Dellacqua Jarosława Szwiedowa	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	47.	26 września 2015	Kanton	Twarda	Sania Mirza	Xu Shilin You Xiaodi	6:3, 6:1
Zwyciężczyni	48.	3 października 2015	Wuhan	Twarda	Sania Mirza	Irina-Camelia Begu Monica Niculescu	6:2, 6:3
Zwyciężczyni	49.	10 października 2015	Pekin	Twarda	Sania Mirza	Chan Hao-ching Chan Yung-jan	6:7(9), 6:1, 10–8
Zwyciężczyni	50.	1 listopada 2015	Singapur	Twarda (hala)	Sania Mirza	Garbiñe Muguruza Carla Suárez Navarro	6:0, 6:3
Zwyciężczyni	51.	9 stycznia 2016	Brisbane	Twarda	Sania Mirza	Angelique Kerber Andrea Petković	7:5, 6:1
Zwyciężczyni	52.	15 stycznia 2016	Sydney	Twarda	Sania Mirza	Caroline Garcia Kristina Mladenovic	1:6, 7:5, 10–5
Zwyciężczyni	53.	29 stycznia 2016	Australian Open	Twarda	Sania Mirza	Andrea Hlaváčková Lucie Hradecká	7:6(1), 6:3
Zwyciężczyni	54.	14 lutego 2016	Petersburg	Twarda (hala)	Sania Mirza	Wiera Duszewina Barbora Krejčíková	6:3, 6:1
Finalistka	18.	24 kwietnia 2016	Stuttgart	Ceglana (hala)	Sania Mirza	Caroline Garcia Kristina Mladenovic	6:2, 1:6, 6–10
Finalistka	19.	7 maja 2016	Madryt	Ceglana	Sania Mirza	Caroline Garcia Kristina Mladenovic	4:6, 4:6
Zwyciężczyni	55.	15 maja 2016	Rzym	Ceglana	Sania Mirza	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	6:1, 6:7(5), 10–3
Finalistka	20.	14 sierpnia 2016	Rio de Janeiro	Twarda	Timea Bacsinszky	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	4:6, 4:6
Finalistka	21.	22 sierpnia 2016	Cincinnati	Twarda	Coco Vandeweghe	Sania Mirza Barbora Strýcová	5:7, 4:6
Zwyciężczyni	56.	18 marca 2017	Indian Wells	Twarda	Chan Yung-jan	Lucie Hradecká Kateřina Siniaková	7:6(4), 6:2
Finalistka	22.	16 kwietnia 2017	Biel	Twarda (hala)	Timea Bacsinszky	Hsieh Su-wei Monica Niculescu	7:5, 3:6, 7–10
Zwyciężczyni	57.	13 maja 2017	Madryt	Ceglana	Chan Yung-jan	Tímea Babos Andrea Hlaváčková	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	58.	21 maja 2017	Rzym	Ceglana	Chan Yung-jan	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	7:5, 7:6(4)
Zwyciężczyni	59.	25 czerwca 2017	Santa Ponça	Trawiasta	Chan Yung-jan	Jelena Janković Anastasija Sevastova	walkower
Zwyciężczyni	60.	1 lipca 2017	Eastbourne	Trawiasta	Chan Yung-jan	Ashleigh Barty Casey Dellacqua	6:3, 7:5
Zwyciężczyni	61.	19 sierpnia 2017	Cincinnati	Twarda	Chan Yung-jan	Hsieh Su-wei Monica Niculescu	4:6, 6:4, 10–7
Zwyciężczyni	62.	10 września 2017	US Open	Twarda	Chan Yung-jan	Lucie Hradecká Kateřina Siniaková	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	63.	30 września 2017	Wuhan	Twarda	Chan Yung-jan	Shūko Aoyama Yang Zhaoxuan	7:6(5), 3:6, 10–4
Zwyciężczyni	64.	8 października 2017	Pekin	Twarda	Chan Yung-jan	Tímea Babos Andrea Hlaváčková	6:1, 6:4

Gra mieszana 7 (7-0) edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	28 stycznia 2006	Australian Open	Twarda	Mahesh Bhupathi	Jelena Lichowcewa Daniel Nestor	6:3, 6:3
Zwyciężczyni	2.	1 lutego 2015	Australian Open	Twarda	Leander Paes	Kristina Mladenovic Daniel Nestor	6:4, 6:3
Zwyciężczyni	3.	12 lipca 2015	Wimbledon	Trawiasta	Leander Paes	Tímea Babos Alexander Peya	6:1, 6:1
Zwyciężczyni	4.	11 września 2015	US Open	Twarda	Leander Paes	Bethanie Mattek-Sands Sam Querrey	6:4, 3:6, 10–7
Zwyciężczyni	5.	4 czerwca 2016	French Open	Ceglana	Leander Paes	Sania Mirza Ivan Dodig	4:6, 6:4, 10–8
Zwyciężczyni	6.	16 lipca 2017	Wimbledon	Trawiasta	Jamie Murray	Heather Watson Henri Kontinen	6:4, 6:4
Zwyciężczyni	7.	9 września 2017	US Open	Twarda	Jamie Murray	Chan Hao-ching Michael Venus	6:1, 4:6, 10–8

W grze pojedynczej edytuj

Rok	Rezultat	Rywalka	Wynik
1996	Finał	Steffi Graf	3:6, 6:4, 0:6, 6:4, 0:6
1997	Ćwierćfinał	Mary Pierce	3:6, 6:2, 5:7
1998	Zwycięstwo	Lindsay Davenport	7:5, 6:4, 4:6, 6:2
1999	Finał	Lindsay Davenport	4:6, 2:6
2000	Zwycięstwo	Monica Seles	6:7(5), 6:4, 6:4
2001	zrezygnowała z gry w turnieju z powodu operacji kostki
2002	zrezygnowała z gry w turnieju z powodu kontuzji nadgarstka
2006	faza grupowa bilans 1-2	Nadieżda Pietrowa Justine Henin-Hardenne Amélie Mauresmo	6:4, 3:6, 6:3 2:6, 7:6(5), 1:6 6:3, 1:6, 4:6

W grze podwójnej edytuj

Rok	Rezultat	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
1996	Ćwierćfinał	Helena Suková	Jana Novotná Arantxa Sánchez Vicario	4:6, 6:3, 5:7
1997	Ćwierćfinał	Arantxa Sánchez Vicario	Alexandra Fusai Nathalie Tauziat	3:6, 1:6
1998	Ćwierćfinał	Jana Novotná	Yayuk Basuki Caroline Vis	4:6, 6:2, 4:6
1999	Zwycięstwo	Anna Kurnikowa	Łarysa Neiland Arantxa Sánchez Vicario	6:4, 6:4
2000	Zwycięstwo	Anna Kurnikowa	Nicole Arendt Manon Bollegraf	6:2, 6:3
2015	Zwycięstwo	Sania Mirza	Garbiñe Muguruza Carla Suárez Navarro	6:0, 6:3
2016	Półfinał	Sania Mirza	Jekatierina Makarowa Jelena Wiesnina	6:3, 2:6, 6–10
2017	Półfinał	Chan Yung-jan	Tímea Babos Andrea Hlaváčková	4:6, 6:7(5)

Gra pojedyncza 3 (2-1) edytuj

Rezultat	Data	Turniej	($)	Naw.	Przeciwniczka	Wynik
Zwyciężczyni	24/10/1993	Langenthal	10 000	Dywanowa (hala)	Sophie Georges	2:6, 7:5, 7:6(4)
Finalistka	05/03/1995	Prościejów	25 000	Twarda (hala)	Karina Habšudová	5:7, 4:6
Zwyciężczyni	10/03/1996	Prościejów	50 000	Twarda (hala)	Barbara Paulus	6:1, 6:4

Gra podwójna 1 (1-0) edytuj

Rezultat	Data	Turniej	($)	Naw.	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Zwyciężczyni	05/03/1995	Prościejów	25 000	Twarda (hala)	Petra Langrová	Eva Melicharová Katarzyna Teodorowicz	7:6(4), 6:2

Legenda

     kolor żółty – najwięcej wygranych spotkań w jednym sezonie

     kolor pomarańczowy – najwyższy procent wygranych meczów

Gra pojedyncza edytuj

Runda	Przeciwniczka	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Szwajcaria
I runda	Dominikana: Joëlle Schad	6:0, 6:1
II runda	Japonia: Ai Sugiyama	4:6, 4:6

Gra podwójna edytuj

Runda	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Atlancie 1996, reprezentując państwo  Szwajcaria, partnerka Patty Schnyder
I runda	Patty Schnyder	Słowacja: Karina Habšudová, Radka Zrubaková	3:6, 6:4, 6:2
II runda		Belgia: Sabine Appelmans, Laurence Courtois	2:6, 6:1, 7:5
Ćwierćfinał		Holandia: Manon Bollegraf, Brenda Schultz-McCarthy	4:6, 3:6
Letnie Igrzyska Olimpijskie w Rio de Janeiro 2016, reprezentując państwo  Szwajcaria
I runda	Timea Bacsinszky [5]	Australia: Darja Gawriłowa, Samantha Stosur	6:4, 4:6, 6:2
II runda		Stany Zjednoczone: Bethanie Mattek-Sands, Coco Vandeweghe	6:4, 6:4
Ćwierćfinał		Chińskie Tajpej: Chan Hao-ching, Chan Yung-jan [3]	6:3, 6:0
Półfinał		Czechy: Andrea Hlaváčková, Lucie Hradecká [6]	5:7, 7:6(3), 6:2
O złoty medal		Rosja: Jekatierina Makarowa, Jelena Wiesnina [7]	4:6, 4:6

Bilans bezpośrednich spotkań z tenisistkami, które kiedykolwiek znajdowały się w TOP 10 rankingu WTA Tour.

Tenisistka	Mecze	W	P	%	Pierwsze spotkanie, wynik	Ostatnie spotkanie, wynik
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 1. miejscu rankingu
Wiktoryja Azaranka	1	0	1	0%	US Open, 2007, Azaranka 6:3, 1:6, 0:6	US Open, 2007, Azaranka 6:3, 1:6, 0:6
Jennifer Capriati	9	5	4	56%	Sydney, 1997, Hingis 6:1, 5:7, 6:1	Australian Open, 2002, Capriati 6:4, 6:7(7), 2:6
Kim Clijsters	9	4	5	44%	Miami, 2000, Hingis 6:0, 6:4	Australian Open, 2007, Clijsters 6:3, 4:6, 3:6
Lindsay Davenport	25	11	14	44%	Sydney, 1995, Davenport 1:6, 6:3, 3:6	Indian Wells, 2006, Hingis 6:3, 1:6, 6:2
Steffi Graf	9	2	7	22%	Paryż, 1995, Graf 2:6, 3:6	French Open, 1999, Graf 6:4, 5:7, 2:6
Justine Henin	4	2	2	50%	Australian Open, 2000, Hingis 6:3, 6:3	Madryt, 2006, Henin 2:6, 7:6(5), 1:6
Ana Ivanović	2	1	1	50%	Montreal, 2006, Ivanović 2:6, 3:6	Tokio, 2007, Hingis 6:4, 6:2
Jelena Janković	2	0	2	0%	Sydney, 2007, Janković 4:6, 6:4, 3:6	Dubaj, 2007, Janković 6:7(3), 2:6
Amélie Mauresmo	14	7	7	50%	Puchar Federacji, 1998, Hingis 6:7(8), 6:4, 6:2	Madryt, 2006, Mauresmo 6:3, 1:6, 4:6
Dinara Safina	3	2	1	67%	Indian Wells, 2006, Hingis 6:3, 6:4	Gold Coast, 2007, Safina 3:6, 6:3, 5:7
Arantxa Sánchez Vicario	20	18	2	90%	Hilton Head, 1996, Sánchez Vicario 6:0, 2:6, 2:6	Filderstadt, 2002, Hingis 6:4, 6:2
Monica Seles	20	15	5	75%	Oakland, 1996, Hingis 6:2, 6:0	US Open, 2002, Seles 4:6, 2:6
Marija Szarapowa	3	1	2	33%	Tokio, 2006, Hingis 6:3, 6:1	Indian Wells, 2006, Szarapowa 3:6, 3:6
Serena Williams	13	6	7	46%	Key Biscayne, 1998, Hingis 6:3, 1:6, 7:6(4)	Miami, 2002, Williams 4:6, 0:6
Venus Williams	21	11	10	52%	Key Biscayne, 1997, Hingis 6:4, 6:2	Rzym, 2006, Hingis 0:6, 6:3, 6:3
Caroline Wozniacki	2	2	0	100%	Seul, 2006, Hingis 6:3, 6:2	Indian Wells, 2007, Hingis 6:1, 6:3
podsumowanie	157	87	70	55%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 2. miejscu rankingu
Swietłana Kuzniecowa	4	2	2	50%	Doha, 2006, Hingis 7:6(7), 6:2	Zurych, 2006, Kuzniecowa 1:6, 6:1, 3:6
Li Na	1	1	0	100%	Australian Open, 2007, Hingis 4:6, 6:3, 6:0	Australian Open, 2007, Hingis 4:6, 6:3, 6:0
Conchita Martínez	14	11	3	79%	Hamburg, 1995, Martínez 1:6, 0:6	Charleston, 2001, Hingis 6:2, 6:2
Anastasija Myskina	3	2	1	67%	Zurych, 2000, Hingis 6:0, 6:4	Dubaj, 2006, Hingis 6:4, 6:3
Jana Novotná	12	9	3	75%	Hamburg, 1995, Hingis 6:1, 2:6, 6:2	Hilton Head, 1999, Hingis 6:2, 6:3
Agnieszka Radwańska	2	0	2	0%	Miami, 2007, Radwańska 6:4, 3:6, 2:6	Fed Cup mecz barażowy w Zielonej Górze, 2015, Radwańska 4:6, 0:6
Wiera Zwonariowa	1	1	0	100%	Australian Open, 2006, Hingis 6:1, 6:2	Australian Open, 2006, Hingis 6:1, 6:2
podsumowanie	37	26	11	70%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 3. miejscu rankingu
Amanda Coetzer	12	10	2	83%	Australian Open, 1996, Coetzer 5:7, 6:4, 1:6	US Open, 2002, Hingis 6:3, 6:4
Jelena Diemientjewa	7	4	3	57%	Australian Open, 1999, Hingis 6:3, 6:2	Tokio, 2007, Hingis 6:4, 6:3
Mary Pierce	16	10	6	63%	Zurych, 1994, Pierce 4:6, 0:6	French Open, 2002, Pierce 4:6, 7:5, 2:6
Nadieżda Pietrowa	3	2	1	67%	Montreal, 2000, Hingis 6:1, 6:3	Madryt, 2006, Hingis 6:4, 3:6, 6:3
Gabriela Sabatini	2	1	1	50%	US Open, 1995, Sabatini 2:6, 4:6	Tokio, 1996, Hingis 6:3, 6:4
Nathalie Tauziat	6	6	0	100%	Paryż, 1997, Hingis 6:3, 6:2	Dubaj, 2001, Hingis 6:4, 6:4
podsumowanie	46	33	13	72%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 4. miejscu rankingu
Kimiko Date-Krumm	1	1	0	100%	Nowy Jork, 1996, Hingis 6:1, 6:2	Nowy Jork, 1996, Hingis 6:1, 6:2
Jelena Dokić	5	3	2	60%	Australian Open, 1999, Hingis 6:1, 6:2	Montreal, 2002, Dokić 4:6, 3:6
Mary Joe Fernández	3	3	0	100%	Sydney, 1997, Hingis 6:3, 6:2	Key Biscayne, 1997, Hingis 6:4, 6:1
Anke Huber	13	12	1	92%	Hamburg, 1995, Hingis 6:2, 1:6, 6:3	Miami, 2001, Hingis 7:5, 6:0
Iva Majoli	10	8	2	80%	Tokio, 1996, Majoli 6:3, 3:6, 0:6	US Open, 2001, Hingis 4:6, 6:4, 7:6(5)
Magdalena Maleewa	5	5	0	100%	US Open, 1995, Hingis 4:6, 6:4, 6:2	Filderstadt, 2001, Hingis 0:6, 6:4, 6:2
Francesca Schiavone	3	3	0	100%	French Open, 2001, Hingis 6:1, 6:4	Rzym, 2006, Hingis 6:0, 7:5
Samantha Stosur	2	2	0	100%	Australian Open, 2006, Hingis 6:1, 7:6(8)	Tokio, 2007, Hingis 6:0, 6:1
Helena Suková	1	1	0	100%	Filderstadt, 1994, Hingis 6:2, 6:1	Filderstadt, 1994, Hingis 6:2, 6:1
podsumowanie	43	38	5	88%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 5. miejscu rankingu
Anna Czakwetadze	1	1	0	100%	Montreal, 2006, Hingis 6:3, 3:1 krecz	Montreal, 2006, Hingis 6:3, 3:1 krecz
Sara Errani	1	1	0	100%	Rzym, 2006, Hingis 6:0, 6:1	Rzym, 2006, Hingis 6:0, 6:1
Daniela Hantuchová	5	2	3	40%	Indian Wells, 2002, Hantuchová 3:6, 4:6	Indian Wells, 2007, Hantuchová 4:6, 3:6
Natalla Zwierawa	4	3	1	75%	Filderstadt, 1995, Zwierawa 4:6, 4:6	Hilton Head, 1999, Hingis 6:0, 7:6(0)
podsumowanie	11	7	4	64%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 6. miejscu rankingu
Katerina Maleewa	1	1	0	100%	Paryż, 1995, Hingis 6:4, 6:4	Paryż, 1995, Hingis 6:4, 6:4
Flavia Pennetta	4	3	1	75%	Gold Coast, 2006, Pennetta 6:1, 6:7(2), 2:6	San Diego, 2006, Hingis 6:2, 3:6, 6:1
Chanda Rubin	10	8	2	80%	Zurych, 1995, Rubin 2:6, 1:6	Los Angeles, 2000, Hingis 5:7, 7:5, 6:1
podsumowanie	15	12	3	80%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 7. miejscu rankingu
Julie Halard-Decugis	5	5	0	100%	Paryż, 1995, Hingis 6:4, 6:1	Nowy Jork, 2000, Hingis 6:2, 6:3
Barbara Schett	11	11	0	100%	French Open, 1996, Hingis 6:3, 6:0	Indian Wells, 2001, Hingis 6:3, 7:6(4)
Patty Schnyder	5	2	3	40%	Monachium, 1998, Schnyder 7:5, 5:7, 5:5 krecz	San Diego, 2007, Schnyder 1:6, 7:6(4), 3:6
Irina Spîrlea	6	6	0	100%	Rzym, 1996, Hingis 6:2, 7:5	Nowy Jork, 1998, Hingis 6:2, 7:6(7)
Nicole Vaidišová	1	1	0	100%	Rzym, 2006, Hingis 7:5, 6:3	Rzym, 2006, Hingis 7:5, 6:3
podsumowanie	28	25	3	89%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 8. miejscu rankingu
Anna Kurnikowa	12	11	1	92%	French Open, 1997, Hingis 6:1, 6:3	Nowy Jork, 2000, Hingis 7:6(2), 6:2
Alicia Molik	2	2	0	100%	Sydney, 1999, Hingis 6:1, 6:2	Australian Open, 2000, Hingis 6:2, 6:3
Ai Sugiyama	8	6	2	75%	Tokio, 1996, Hingis 6:0, 6:3	Wimbledon, 2006, Sugiyama 5:7, 6:3, 4:6
podsumowanie	22	19	3	86%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 9. miejscu rankingu
Brenda Schultz-McCarthy	4	4	0	100%	Australian Open, 1996, Hingis 6:1, 6:4	Nowy Jork, 1997, Hingis 7:6(3), 5:2 krecz
Sandrine Testud	16	16	0	100%	Hamburg, 1995, Hingis 6:1, 6:2	Sydney, 2002, Hingis 6:4, 6:2
podsumowanie	20	20	0	100%
Zawodniczki sklasyfikowane najwyżej na 10. miejscu rankingu
Karina Habšudová	7	3	4	43%	Essen, 1994, Habšudová 3:6, 6:2, 2:6	Key Biscayne, 1999, Hingis 6:1, 6:4
Marija Kirilenko	3	3	0	100%	Tokio, 2006, Hingis 6:2, 6:1	Doha, 2007, Hingis 6:2, 6:2
Barbara Paulus	3	3	0	100%	Australian Open, 1996, Hingis 6:1, 6:4	French Open, 1997, Hingis 6:3, 0:6, 6:0
podsumowanie	13	9	4	69%
podsumowanie	392	276	116	70%

Mecze wygrane wynikiem 6:0, 6:0 edytuj

Rok	Turniej	Rywalka	Runda	Wynik
1998	Australian Open	Yayuk Basuki	4. runda	6:0, 6:0
1998	Miami	Joannette Kruger	3. runda	6:0, 6:0
2000	Miami	Monica Seles	półfinał	6:0, 6:0
2006	Tokio	Cho Yoon-jeong	1. runda	6:0, 6:0

Mecze wygrane poprzez krecz rywalki edytuj

Rok	Turniej	Rywalka	Runda	Wynik	Przyczyna
1997	Nowy Jork	Brenda Schultz McCarthy	1. runda	7:6, 5:2 krecz	kontuzja palca u nogi
2000	Sydney	Dominique Van Roost	ćwierćfinał	6:1, krecz
2000	’s-Hertogenbosch	Ruxandra Dragomir	finał	6:2, 3:0 krecz
2000	Toronto	Serena Williams	finał	0:6, 6:3, 3;0 krecz	kłopoty żołądkowe
2000	Filderstadt	Justine Henin	2. runda	6:1, krecz	kontuzja kostki
2006	Montreal	Anna Czakwetadze	półfinał	6:3, 3:1 krecz	kontuzja ramienia
2007	Gold Coast	Tathiana Garbin	półfinał	3:4 krecz	trudności z oddychaniem

Mecze wygrane walkowerem edytuj

Rok	Turniej	Rywalka	Runda	Wynik
1997	Tokio	Steffi Graf	finał	walkower
2000	’s-Hertogenbosch	Cara Black	ćwierćfinał	walkower

Mecze poddane rywalce edytuj

Rok	Turniej	Rywalka	Runda	Wynik	Przyczyna
1998	Monachium	Patty Schnyder	półfinał	5:7, 7:5, 5:5 krecz	kontuzja nadgarstka
2001	Filderstadt	Lindsay Davenport	półfinał	1:2 krecz	kontuzja prawej kostki