วิธีการ ฝึกทักษะการเขียน

ดาวน์โหลดบทความ

ดาวน์โหลดบทความ

ภายในบทความนี้:

ปรับพื้นฐานกันก่อน

อ่านเพื่อเขียน

ฝึกฝนทักษะ

ออกแบบเนื้อเรื่อง

แสดงเพิ่มอีก 1...

แสดงน้อยลง...

บทความที่เกี่ยวข้อง

ข้ออ้างอิง

คุณอาจกำลังฝันอยากเป็นนักเขียนระดับตำนาน หรืออาจเพียงแค่อยากถ่ายทอดความคิดและความรู้สึก ลงบนหน้ากระดาษให้ได้ดั่งใจ และไม่ว่าคุณจะฝึกไปเพื่อเป็นนักเขียนเชิงสร้างสรรค์ หรือแค่ต้องการเขียนรายงานส่งคุณครู คุณก็สามารถเขียนให้ออกมาดีได้ด้วยขั้นตอนการฝึกฝนบางอย่าง ซึ่งการจะเป็นนักเขียนที่เก่งกาจ หรือถึงขนาดเป็นตำนานได้นั้น คุณยังต้องหมั่นฝึกฝนและหาความรู้ใส่ตัวด้วย หากคุณตั้งใจและพยายามตามที่เราแนะนำ สักวันหนึ่ง คุณอาจจะเป็นนักเขียนต้นแบบของใครหลายๆ คนก็ได้

ขั้นตอน

วิธีการ 1

วิธีการ 1 ของ 4:

ปรับพื้นฐานกันก่อน

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   ใช้ประโยคสื่อการกระทำ แทนการถูกกระทำ. ลักษณะการเขียนที่ไม่เหมาะสมอย่างหนึ่งก็คือ การใช้รูปประโยคแบบถูกกระทำเยอะเกินไป ทั้งนี้ ไม่ว่าจะในภาษาไทยหรืออังกฤษ โครงสร้างประโยคพื้นฐานจะเรียงโดยมีประธาน-กริยา-กรรม ตามลำดับ ซึ่งหากเปลี่ยนเป็นรูปแบบถูกกระทำแล้ว อาจทำให้คนอ่านงง และยังต้องเขียนคำกริยาช่วยเพิ่มขึ้นมากโดยไม่จำเป็นด้วย เช่น หากประโยคปกติกล่าวว่า “ผีดิบขย้ำผู้ชายคนนั้น” เมื่อเปลี่ยนเป็นประโยคถูกกระทำ จะกลายเป็น “ผู้ชายคนนั้น ถูก ผีดิบขย้ำ”

   • ประโยคแบบถูกกระทำย่อมใช้ได้ในบางกรณี เช่น เมื่อคุณต้องการสื่อความหมายที่ให้ความรู้สึกนุ่มนวลลงเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้ว ขอให้ปฏิบัติตามคำแนะนำก่อนหน้านี้เป็นหลัก
   • ข้อยกเว้นเมื่อสักครู่ พบได้บ่อยในการเขียนบทความทางวิทยาศาสตร์ ซึ่งใช้ประโยคถูกกระทำเพื่อเน้นไปที่ผลการทดลอง มากกว่าที่ตัวนักวิจัย (ปัจจุบัน รูปแบบการเขียนเช่นนี้กำลังเปลี่ยนไป ดังนั้น ลองหาข้อมูลดูอีกครั้งก่อนเขียน) เช่น “หนูตัวหนึ่งในห้องทดลอง ถูก นำมาแยกออกจากกลุ่มหนูตัวอื่นๆ เพื่อวิจัยเรื่องภาวะอารมณ์ของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม และ ได้รับ การสรุปว่า….” จะเห็นได้ว่า ประโยคนี้พยายามไม่เน้นว่าใครเป็นผู้ทำการทดลอง แต่เน้นไปที่ผลลัพธ์กับสิ่งถูกทดลองแทน
2. 
   2
   ใช้คำแบบเข้าถึงอารมณ์. การเขียนที่ดีไม่ว่าจะงานเขียนประเภทใด หากคุณใช้คำขยายหรือคุณศัพท์ได้ถึงใจ และตรงประเด็น จะทำให้แม้แต่ข้อความธรรมดาๆ กลายเป็นข้อความหรือประโยคได้รับการจดจำ และมีผู้อ่านนำมาอ้างถึงหรือบอกต่อกันไปอีก ตราบนานเท่านาน ดังนั้น พยายามหาคำที่เข้าถึงอารมณ์และตรงจุด อย่าใช้คำซ้ำแล้วซ้ำอีก ยกเว้นในกรณีต้องการใช้คำพ้องเสียง

   • เทคนิคการเขียนข้อนี้ ก็มีข้อยกเว้นเช่นกัน นั่นคือ เวลาเขียนบทพูดต่างๆ ซึ่งคุณอาจใช้แค่คำว่า “เขากล่าว/เธอกล่าว” แบบเดียวซ้ำกันบ่อยๆได้ แทนที่จะใช้คำพร่ำเพรื่อไปหมด เช่น “เขาเปรย” “เธอพูด” “เธอตอบ” ฯลฯ แน่นอนว่าการใช้กริยาซ้ำๆ อาจทำให้งานเขียนดูไม่มีชั้นเชิง แต่กระนั้น ก็ยังดีกว่าใช้คำพร่ำเพรื่อแบบที่ยกตัวอย่างมา เพราะจะทำให้ผู้อ่านรู้สึกสะดุดกับการโต้ตอบของตัวละคร จนทำให้นิยายเสียอรรถรสไปมาก
   • คำที่ถึงอารมณ์ ไม่ได้หมายถึงคำที่ประดิษฐ์ประดอยเกินเหตุ คุณไม่จำเป็นต้องใช้คำว่า “รับประทาน” หากมันสามารถใช้คำว่า “กิน” หรือ “ทาน” ได้ในบริบทนั้น แต่หากคุณอยากใช้คำว่า “บรรทม” แทนคำว่า “นอน” ก็ใช้ได้เลย ขอเพียงคุณกำลังเขียนในบริบทที่เหมาะสมอย่างนิยายจักรๆวงศ์ๆ เป็นต้น
   • คุณอาจเปิดพจนานุกรมคำพ้องความหมาย หรือที่เรียกว่า “คำไวพจน์” เพื่อช่วยให้มีทางเลือกในการเขียนมากขึ้นได้ แต่อย่าลืมตรวจเช็คความหมายของศัพท์ทางเลือกเหล่านั้น ประกอบกับบริบทในการใช้ดูอีกทีก่อน มิฉะนั้น มันจะฟังดูทะแม่งๆ เช่น หากคุณจะเขียนว่า “เธอคนนั้นกำลังคิดฟุ้งซ่าน” แต่หากใช้คำไวพจน์โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ โดยเขียนว่า “เธอคนนั้นกำลังคิดขจรขจาย” ผู้อ่านอาจหงายหลังตกเก้าอี้เลยทีเดียว
3. 
   3
   อย่าเวิ่นเว้อ. งานเขียนที่ดีมักเรียบง่าย ชัดเจน ตรงไปตรงมา คุณอาจจะได้ค่าจ้างเพิ่ม หากเขียนบทความหรือหนังสือในต่างประเทศ ที่มีการจ่ายเงินตามจำนวนตัวอักษร แต่หากคุณเน้นที่คุณภาพ คุณไม่ควรพยายามยืดจำนวนคำออกไปเป็น 50 คำ ทั้งๆ ที่สามารถใช้แค่ 20 คำในการสื่อได้ และไม่ควรพยายามหาคำยาวๆ มาใช้แทนคำสั้นๆ เหมือนที่คนเขียนบทความต่างประเทศบางคนทำ จำเอาไว้ว่า แม้แต่บทความทางวิชาการ ผู้อ่านยังต้องการให้สั้นและกระชับไว้ก่อน ดังนั้น ลองเช็คงานเขียนของคุณดูว่า คำหรือประโยคไหนจงใจเติมให้ยาว จงตัดออกเสีย

   • คำกริยาวิเศษ มักเป็นจุดบอดของงานเขียนทั่วๆ ไป คือ มักใช้กันอย่างเกินจำเป็น ทั้งนี้ คำกริยาทั่วไปในประโยคส่วนใหญ่ มักได้รับการขยายในตัวมันเองอยู่แล้ว (ในบางบริบท อาจมีคำคุณศัพท์ช่วยขยายร่วมอีกแรงด้วย) เช่น คุณอาจไม่จำเป็นต้องเขียนว่า “กรีดร้องอย่างหวาดกลัว” เพราะแค่ “กรีดร้อง” ก็แสดงถึงอาการหวาดกลัวอยู่แล้ว หากคุณพบว่างานเขียนของคุณมีคำว่า “อย่าง” มากเกินไป คุณคงต้องพักหายใจและตั้งสมาธิให้ดีก่อนจะเขียนต่อ
   • การตัดคำที่เวิ่นเว้อ หรือเป็นส่วนเกินออกไป ควรทำรวบยอดครั้งเดียว ในช่วงของการแก้ไขขัดเกลาต้นฉบับ ซึ่งจะทำให้คุณประหยัดเวลาได้มาก ดีกว่ามานั่งเขียนไปตรวจไปทีละประโยค
   • คุณกำลังอยู่ร่วมโลกเดียวกันกับนักอ่านทั้งหลาย ดังนั้น ในบางกรณี คุณอาจไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียดจนครบทุกเม็ด แต่สามารถที่จะละไว้ในฐานที่เข้าใจ โดยใช้เครื่องหมายจุด 3 จุด (…) แทนได้ เพื่อเปิดโอกาสให้นักอ่านได้ใช้จินตนาการเข้ามามีส่วนร่วมในงานเขียนของคุณ
4. 
   4
   จงบอกเป็นนัย ไม่ใช่เอาแต่บรรยาย. ในบางบริบท คุณสามารถเขียนบอกเป็นนัย แทนการเขียนบรรยายให้คนอ่านรู้สึกเซ็ง เช่น แทนที่จะบอกว่าตัวละครตัวนี้ มีที่มาอย่างไร มีความเกี่ยวพันกับตัวละครอื่นแบบไหน หรือมีนิสัยเป็นอย่างไร คุณสามารถค่อยๆ เผยไต๋ทีละนิด ด้วยการปล่อยให้ตัวละครดังกล่าวดำเนินไปตามเนื้อเรื่อง โดยมีนัยยะให้ผู้อ่านส่วนใหญ่ปะติดปะต่อเรื่องราวและที่มาได้เอง เทคนิคดังกล่าวนี้ถือเป็นหนึ่งในเคล็ดวิชาขั้นสุดยอด ที่นักเขียนทุกคนควรนำไปฝึกใช้ให้ชำนาญ

   • ตัวอย่างเช่น แทนที่จะบรรยายว่า “เขารู้สึกโกรธทันทีที่ได้อ่านจดหมาย” ซึ่งฟังดูน่าเบื่อและไม่ค่อยคล้อยตามนัก คุณอาจ “บอกเป็นนัย” ให้เห็นภาพแทนว่า “เขาขย้ำจดหมายและเขวี้ยงมันทิ้งไปในเตาผิง ก่อนที่หล่อนจะผละเข้ามา” ซึ่งเป็นการเขียนที่มีชั้นเชิง และทำให้ผู้อ่านเห็นภาพจนคล้อยตามไปด้วย
5. 
   5
   อย่าใช้สำนวนล้าสมัย. สำนวนล้าสมัย อาจเป็นได้ทั้งวลี ข้อความ สุภาษิต คำพังเพย รวมถึงสภาพการณ์บางอย่าง ซึ่งมักถูกนำมาใช้กันจนเกร่อ มนขลังต์ของมันจึงค่อยๆ น้อยลง ซึ่งทำให้ผู้อ่านประเมินคุณค่างานเขียนชิ้นนั้นต่ำลง (รวมถึงอาจรู้สึกดูแคลนผู้เขียนด้วย) ดังนั้น คุณควรหัดคิดสร้างสรรค์ และพยายามตัดสำนวนล้าสมัยออกไป

   • "มันเป็นค่ำคืนอันมืดมิดและมีพายุรุนแรง" คือ ตัวอย่างอันคลาสสิกของสำนวนล้าสมัย ซึ่งแม้แต่ปัจจุบันนี้ ก็ยังมีบางคนนำไปใช้บรรยายเกริ่นนำเข้าเรื่อง เพื่อพยายามสื่อถึงความตื่นเต้นลี้ลับของท้องเรื่อง แต่หากเป็นนักเขียนระดับตำนานบางคน พวกเขาจะสามารถใช้สำนวนในแบบของตัวเองได้อย่างหลักแหลม เช่น:
     • “มันเป็นวันอันเจิดจ้าและหนาวเหน็บในเดือนเมษายน และเข็มนาฬิกากำลังชี้เลขสิบสาม”—จากนวนิยายเรื่อง 1984 โดย จอร์จ ออร์เวลล์ ซึ่งเมื่ออ่านแล้ว คุณอาจรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลของปี 1984 โดยไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงค่ำคืนหรือพายุเลย
     • “ท้องฟ้าเหนือท่าน้ำมีสีสันดั่งที่เรามักเห็นในจอโทรทัศน์สี หากแต่เป็นช่องไร้สัญญาณ” จากนวนิยายเรื่อง Neuromancer โดย วิลเลียม กิ้บสัน ซึ่งเป็นต้นกำเนิดของคำว่า "โลก" จะเห็นได้ว่า เขาสามารถบรรยายเปิดเรื่องโดยสื่อให้เห็นถึงสภาวะอากาศ และยังถึงขั้นที่เราสามารถรู้สึกถึงสังคมอันเสื่อมทราม ตามท้องเรื่องในหนังสือได้ตั้งแต่เริ่มต้นเลยทีเดียว
   • แม้แต่การเขียนแนะนำตัว ยังควรหลีกเลี่ยงการใช้สำนวนล้าสมัย เช่น แทนที่จะบอกว่า “ผม/ดิฉันเข้ากับคนง่าย” ซึ่งใครๆ ก็เขียนกันแบบนี้ทั้งนั้น คุณอาจเปลี่ยนเป็น “ผม/ดิฉันชอบทำความรู้จักกับผู้คน และสามารถพูดคุยได้ทุกเรื่อง เนื่องจากผม/ดิฉันมีความสนใจเป็นพิเศษและอยากรู้ว่า คนอื่นๆ ในสังคมมีมุมมองและทัศนคติต่อสิ่งต่างๆ อย่างไร” เห็นไหมล่ะว่า ประโยคหลังเป็นการแสดงให้เห็นถึงความอัธยาศัยดี ได้ชัดเจนกว่ากันเยอะ
6. 
   6
   อย่ามักง่าย. เช่น หากคุณเขียนจดหมายแนะนำตัวเพื่อสอบชิงทุน หรือสมัครเรียนต่อในต่างประเทศว่า “ต้องการไปเรียนกฎหมายเพื่อนำความรู้กลับมาใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อตนเองและส่วนรวม” นอกจากจะแสดงถึงความมักง่ายในการเขียนแล้ว มันยังฟังดูไม่มีหัวคิดด้วย ซึ่งหากคุณเปลี่ยนมาเขียนว่า “ต้องการเรียนต่อด้านกฎหมาย เพราะกระผม/ดิฉันมีแรงผลักดันในการประกอบอาชีพในแวดวงดังกล่าว ซึ่งในปัจจุบันนี้ กระบวนการด้านกฎหมายในประเทศไทย ยังมีช่องโหว่และจำเป็นต้องได้รับการพัฒนาให้มีประสิทธิภาพทัดเทียมกับนานาประเทศ หากเป็นไปได้ กระผม/ดิฉันอยากกลับมามีส่วนร่วมในกระบวนการร่างกฎหมายต่างๆ เพื่อประกอบสัมมาอาชีพ และยังถือเป็นโอกาสในการรับใช้และตอบแทนประเทศชาติด้วย” จากตัวอย่างที่ยกมา หากคุณเป็นคณะกรรมการพิจารณาทุนการศึกษา คุณจะให้คะแนนกับการเขียนแบบไหนมากกว่ากันล่ะ

   • ในการเขียนเชิงสร้างสรรค์ก็เช่นกัน อย่าเหมาเอาเองก่อนที่จะค้นหาข้อมูลเสียก่อน เช่น หากคุณจะเขียนบรรยายลักษณะของตัวละครหญิงสักตัว อย่าเหมาเอาว่าเธอจะต้องมีอารมณ์อ่อนไหว หรืออ่อนโยนกว่าผู้ชาย เพราะหากคุณคิดง่ายๆ แค่นั้น มันจะทำให้คุณสมองตัน และไม่เหลือช่องว่างไว้ให้ใส่ลูกเล่น หรือใช้จินตนาการสร้างสรรค์ใดๆ เพื่อให้สอดคล้องกับชีวิตจริง
7. 
   7
   หาเหตุผลมาสนับสนุน. อย่าสันนิษฐานพร่ำเพรื่อโดยไม่มีหลักฐานหรือข้อมูลอ้างอิง แม้ว่ามันมีความเป็นไปได้ก็ตาม โดยในแง่ของการเขียนเชิงสร้างสรรค์นั้น มันอาจเปรียบได้กับการให้ข้อมูลที่มีนัยยะ เกี่ยวกับสิ่งที่คุณกำลังเขียนถึงด้วย เช่น หากคุณจะบอกว่า “หากความแตกต่างทางชนชั้นยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ประชาชนส่วนใหญ่จะลุกฮือ” คำถามคือ คุณรู้ได้อย่างไรว่าจะเป็นเช่นนั้น มีการทำแบบสอบถามแล้วหรือยัง หรืออย่างน้อยที่สุด คุณมีหลักฐานหรือทฤษฎีอะไรมาสนับสนุนแนวคิดดังกล่าว ซึ่งหากคุณสามารถเขียนกำกับไปด้วยได้ ผู้อ่านก็จะยอมคล้อยตามและอยากติดตามงานเขียนของคุณ
8. 
   8
   ใช้คำเปรียบเปรยอย่างระมัดระวัง. ถึงแม้ว่าการอุปมาอุปไมย การใช้คำโวหาร และคำอุปลักษณ์ใดๆ เพื่อการเปรียบเทียบและเปรียบเปรย จะช่วยให้งานเขียนของคุณดูมีชีวิตชีวาขึ้น แต่หากคุณใช้อย่างไร้ทักษะ งานเขียนของคุณจะดูเหมือนเด็กทารกไปเลย (นั่นคือตัวอย่างของการเปรียบเทียบแบบไร้ทักษะ) และการใช้บ่อยเกินไป ยังเป็นการบ่งชี้ถึงการขาดความมั่นใจในสิ่งที่คุณพยายามจะสื่อ และยังอาจฟังดูล้าสมัยด้วย

   • บางครั้งคุณอาจเผลอเอาคำอุปมาไปใช้แบบผิดๆ โดยไม่ตั้งใจ อันจะส่งผลให้มันไร้ความหมายไปได้ เช่น “ขาวราวกับวอกเป็นไข่ปอก” ซึ่งเป็นการเข้าใจผิดโดยนำ “ขาวเป็นวอก” กับ “ขาวราวไข่ปอก” มาปนกัน ดังนั้น หากไม่แน่ใจในคำอุปมาอุปไมยใด พยายามอย่าสุ่มมั่วหรือขี้เกียจ ต้องตรวจเช็คงานเขียนของตัวเองกับแหล่งอ้างอิงให้ดีก่อน เพราะสมัยนี้มีความสะดวกสบายกว่าสมัยก่อนมากมาย เพียงแค่ใช้อินเตอร์เน็ทหรือกูเกิ้ล
9. 
   9
   ประยุกต์และพลิกแพลง. บรรดานักเขียนที่เก่งกาจ อาจไม่ได้ว่าตามกฎไปเสียทุกเรื่อง พวกเขาสามารถแหกกฎได้ในบางคราว ทั้งเรื่องไวยากรณ์และหลักการเขียนที่กล่าวมา อาจใช้เป็นมาตรฐานอ้างอิงในการเขียนส่วนใหญ่ แต่หากคุณเริ่มเข้าใจและเข้าถึงการเขียนแล้ว คุณก็ย่อมพลิกแพลงได้เหมือนกัน ขอเพียงทำเช่นนั้นโดยมีวัตถุประสงค์ที่ดี

   • โดยทั่วไปแล้ว ยึดหลักทางสายกลางเอาไว้เป็นดี เช่น หากคุณเปิดเรื่องด้วยการถามนำแบบอุปมา มันก็จะดูเป็นมืออาชีพสักหน่อย แต่หากคุณถามซ้ำซากมากกว่า 5-6 ครั้ง จะกลายเป็นให้ผลตรงกันข้ามไปเสีย ดังนั้น อย่าแหกกฎพร่ำเพรื่อ
10. 
    10
    แก้ แก้ แก้. การปรับแก้งานถือเป็นส่วนสำคัญที่สุดในการเขียนทุกประเภท พยายามเว้นช่วงสักหนึ่งวันหลังจากเขียนเสร็จ จากนั้นนำมันมาอ่านทวน เพื่อแก้ไขปรับปรุงทั้งจุดเล็กจุดน้อย หรืออาจจะลบไปทั้งหน้าเลยก็ได้ หากจำเป็น จากนั้นก็เริ่มกระบวนการดังกล่าวอีกสักรอบสองรอบ เป็นอันใช้ได้

    • บางคนเอาการ “ปรับแก้” ไปปนกับการ “พิสูจน์อักษร” ถึงแม้จะมีความสำคัญด้วยกันทั้งสองขั้นตอน แต่การปรับแก้จะเน้นไปที่การขัดเกลาเนื้อหาและเทคนิคการนำเสนอ ซึ่งหากคุณรู้สึกว่าการนำเสนอแบบไหนสื่อได้ดีกว่า ก็ขอให้ใช้แบบนั้น ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับแบบแผนใดๆ ในขณะที่การพิสูจน์อักษรจะเน้นแค่เรื่องของไวยากรณ์ การสะกดคำ เครื่องหมายวรรคตอน และการจัดวางหน้ากระดาษ
    โฆษณา

วิธีการ 2

วิธีการ 2 ของ 4:

อ่านเพื่อเขียน

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   เลือกหนังสือมาหลายๆ เล่ม. ไม่ว่าคุณจะเขียนแนวใด การพยายามสร้างความคุ้นเคยกับงานเขียนของนักเขียนที่มีชื่อเสียง ในด้านทักษะและคุณภาพของหนังสือแนวนั้นๆ จะช่วยให้คุณพัฒนาทักษะขึ้นได้ แถมยังมีวัตถุดิบหรือแหล่งข้อมูลด้านเทคนิคการเขียนต่างๆ เอาไว้ไปประยุกต์ใช้ได้ตลอดเวลา

   • พยายามค้นหาวิธีเรียบเรียงงานเขียน หรือเทคนิคการบรรยายเข้าเรื่องให้หลากหลาย
   • พยายามเปรียบเทียบผลงานของนักเขียนแต่ละคนด้วยว่า มีจุดเหมือนหรือต่างกันอย่างไร โดยเป็นงานเขียนในแนวเดียวกันหรือใกล้เคียง เช่น งานของนักเขียนอย่าง วินทร์ เลียววาริณ และปราบดา หยุ่น ซึ่งต่างก็ได้รับรางวัลซีไรท์ด้วยกันทั้งคู่
   • จำไว้ว่า ไม่ว่าคุณจะเขียนเชิงวิชาการหรือเขียนวรรณคดี การอ่านงานเขียนที่มีคุณภาพ จะทำให้คุณพัฒนาขึ้นมาก โดยมีเทคนิคมากมาย ที่สามารถนำมาประยุกต์ให้เป็นสไตล์ของตัวเองได้
2. 
   2
   ค้นหาวิธีท้าวความแบบร่วมสมัย. หากคุณสังเกต จะเห็นได้ว่างานศิลปะ งานเขียน และสื่อต่างๆ มักมีการอ้างอิงและเท้าความถึงวรรณกรรมคลาสสิกต่างๆ อยู่ตลอดเวลา ซึ่งหากคุณลองหาเวลาอ่านดูบ้าง คุณก็จะสามารถนำมาปรับใช้ในงานเขียนของคุณได้เช่นกัน
3. 
   3
   พยายามค้นหาว่า ทำไม งานเขียนระดับคลาสสิกต่างๆ จึงกลายเป็นตำนาน. บางครั้งคุณอาจอ่านนิยายระดับตำนาน แต่ไม่ค่อยเข้าใจว่า ทำไมมันถึงเป็นที่กล่าวขวัญนัก อย่างเช่นเรื่อง ทุ่งฝัน (The Catcher in the Rye) ซึ่งในกรณีนี้ คุณควรไปหางานเขียนเล่มอื่นๆ ในระดับเดียวกันมาวิเคราะห์ในแง่ของคุณภาพการเขียนดู เผื่อคุณจะได้เห็นนัยยะที่ซ่อนไว้ในงานเขียนเหล่านั้น และยังได้เข้าใจลักษณะของความคลาสสิก เพื่อเป็นการเรียนรู้อีกด้วย

   • งานวรรณคดีและงานเขียนเชิงวิชาการก็เช่นกัน คุณควรพยายามหางานระดับคุณภาพยอดเยี่ยม มาเปรียบเทียบหาจุดเหมือนและจุดต่างเพื่อเรียนรู้ด้วยตนเอง
4. 
   4
   ดูละครเวที. บทนิยายมักถูกนำมาถ่ายทอดผ่านละครเวที ซึ่งหากคุณไม่ค่อยเข้าใจงานวรรณกรรมต่างๆ ลองหาชมเวอร์ชั่นแบบละครเวทีดู หากไม่มีจริงๆ ก็ลองอ่านออกเสียงงานเขียนนั้นๆ เพื่อให้เข้าถึงตัวละครและการใช้ภาษา

   • ละครเวทีสามารถสื่ออารมณ์ได้ดีและมีชีวิตชีวามากกว่าภาพยนตร์ โดยมีเพียงผู้กำกับและนักแสดงเท่านั้น ที่เป็นสื่อกลางระหว่างโสตประสาทของคุณ กับปลายปากกาของผู้เขียน
5. 
   5
   หมั่นอ่านนิตยสาร หนังสือพิมพ์ และสื่อสิ่งพิมพ์ต่างๆ. เพราะมันเต็มไปด้วยเรื่องราวและแนวคิดมากมาย ทั้งสถานที่ ผู้คน และเหตุการณ์ต่างๆ ที่จะช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้งานเขียนของคุณได้
6. 
   6
   ก้าวข้ามไอดอลของตัวเอง. บ่อยครั้งที่เมื่อคุณอ่านงานเขียนอันยอดเยี่ยมจบลง คุณมักจะมีไฟลุกโชนและเริ่มลงมือเขียนงานของตัวเองบ้าง จากนั้น คุณอาจพบว่าทั้งเนื้อหา สไตล์ และกลิ่นอายของงานเขียนที่ออกมา มีความคล้ายคลึงหรือเหมือนคัดลอกมาทั้งดุ้น จนคุณรู้สึกว่าไม่ใช่งานของตัวเอง ซึ่งกรณีดังกล่าวถือว่าเป็นเรื่องปกติ คุณอาจต้องทิ้งช่วงสักพัก และระหว่างนี้ก็อาจจะเอางานเก่าๆ ของตัวเองมาวิเคราะห์ทบทวน หรือฝึกเทคนิคการเขียนแบบฟรีสไตล์ รวมถึงอาจฝึกทำสมาธิไปพลางๆ ก่อน ผ่านไปสักพักคุณก็จะสามารถค้นพบแนวทางของตัวเองได้อย่างแน่นอน
   โฆษณา

วิธีการ 3

วิธีการ 3 ของ 4:

ฝึกฝนทักษะ

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   หาซื้อคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค. ขอให้เลือกแบบกะทัดรัด ซึ่งคุณจะสามารถพกพาไปทุกที่ได้สะดวก เพราะไอเดียดีๆ สามารถเกิดขึ้นได้ทุกที่ทุกเวลา จะได้ไม่ต้องมานั่งนึกเอ่อๆ อ่าๆ หรือเสียดายที่ไม่รีบบันทึกไว้ตั้งแต่ตอนนั้น
2. 
   2
   เขียนบันทึกทุกความคิดที่เกิดขึ้นในหัว. ไม่ว่าจะเป็นชื่อเรื่อง คำโปรย หัวข้อ ตัวละคร สถานการณ์ คำศัพท์ คำอุปมา ฯลฯ องค์ประกอบอะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวข้องกับการเขียนทั้งหมด จดเอาไว้เป็นเชื้อไฟให้จินตนาการของคุณ

   • หากคุณหมดแรงบันดาลใจ ก็แค่ใช้เวลาในการสังเกตและบันทึกสิ่งต่างๆ รอบตัว บรรยายตั้งแต่ท่าทางของสุนัขริมถนน กริยาอาการและสีหน้าของผู้คนในร้านกาแฟ ลักษณะของแสงแดดยามบ่ายที่พาดผ่านหน้าต่างเข้ามา ฯลฯ พยายามใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จะช่วยให้คุณเอามาพัฒนางานเขียนให้ดียิ่งขึ้นได้ ไม่ว่าจะเขียนบทกวีหรือแม้กระทั่งบทความหนังสือพิมพ์.
3. 
   3
   เติมเต็มข้อมูลและมองหาต่อไป. เมื่อคุณบันทึกงานเขียนหรือข้อมูลรายละเอียดต่างๆ เสร็จแล้ว คุณอาจแปะโน้ตหรือทำเครื่องหมายกำกับเอาไว้ เผื่อจะกลับมาใช้ข้อมูลวัตถุดิบเหล่านั้นในภายหลัง
4. 
   4
   ลองเข้าอบรมทักษะการเขียน. หนึ่งในวิธีที่จะพัฒนางานเขียนของคุณแบบก้าวกระโดด ก็คือการสมัครเข้าอบรมทักษะการเขียน โดยอาจหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ท หรือจากการโฆษณาตามร้านหนังสือ และห้องสมุดต่างๆ ซึ่งการไปเข้าอบรม นอกจากคุณจะได้เรียนรู้อย่างเป็นระบบแล้ว ยังอาจได้รู้จักเพื่อนนักเขียนหน้าใหม่อีกหลายคน ไว้แลกเปลี่ยนเทคนิคและประสบการณ์กันได้ด้วย

   • นอกจากงานเขียนเชิงสร้างสรรค์แล้ว งานเขียนในเชิงวิชาการก็สามารถพัฒนาขึ้นได้ด้วยการนำไปให้เพื่อนฝูง รวมถึงคนรอบข้างได้ทดลองอ่านและวิจารณ์ดู
5. 
   5
   เขียนมันทุกวัน. พยายามพกกระดาษและปากกาเอาไว้ติดตัวเสมอด้วย เอาไว้ฝึกการเขียนแบบฟรีสไตล์ จะเขียนอะไรไม่สำคัญเท่ากับการได้เขียน ซึ่งจะส่งผลให้คุณเกิดความชำนาญมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนอย่างกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งขึ้น หากได้รับการบริหารอย่างถูกวิธีโดยต่อเนื่อง
   โฆษณา

วิธีการ 4

วิธีการ 4 ของ 4:

ออกแบบเนื้อเรื่อง

ดาวน์โหลดบทความ

1. 
   1
   เลือกหัวข้อและกำหนดจุดหักมุมคร่าวๆ. เริ่มแรกยังไม่จำเป็นต้องคิดมาก ขอแค่ให้เห็นภาพรวมก็พอ ลองดูจากพล็อตหนังหรือละครทั่วไปเป็นตัวอย่าง ที่มักมีรูปแบบง่ายๆ ประมาณว่า พระเอกพบกับนางเอก > พระเอกทะเลาะกับนางเอก > นางเอกกับพระเอกตกหลุมรักกัน > นางเอกเข้าใจพระเอกผิด> นางเอกกลับมารักกับพระเอกในที่สุด และจากนั้นก็ค่อยใส่รายละเอียดอื่นๆ เข้าไปในแต่ละฉากทีหลัง
2. 
   2
   เขียนหัวเรื่อง. ระหว่างที่ทำตามขั้นตอนเมื่อสักครู่ คุณอาจรู้สึกคันไม้คันมือ หรืออยากเขียนรายละเอียดลงไปเสียทีเดียวเลย แต่อย่าทำอย่างนั้นเด็ดขาด พยายามเขียนหัวเรื่องออกมาให้เสร็จสมบูรณ์เสียก่อน จากนั้น ค่อยมาถึงขั้นตอนเจาะรายละเอียดในส่วนอื่นๆ เช่น ตัวละคร ฉาก และช่วงเวลาต่างๆ จะช่วยประหยัดเวลาในการเขียนได้เยอะทีเดียว

   • หากคุณมีหัวเรื่องที่เต็มไปด้วยรายละเอียดเยอะแยะไปหมด ก็สามารถแตกออกเป็นหัวเรื่องย่อยได้เช่นกัน
3. 
   3
   เว้นช่องว่างไว้เล็กน้อยในแต่ละหัวเรื่อง. เอาไว้ใส่ชื่อและที่มาคร่าวๆ ของตัวละคร โดยใส่เรื่องราวประวัติของตัวละครให้เหมือนกับว่ามีตัวตนอยู่จริง แม้ว่าคุณอาจไม่จำเป็นต้องบอกเล่ารายละเอียดในส่วนนั้นลงในบท เพียงแค่จะใช้มันในการต่อยอดไอเดีย เวลาที่ต้องการรู้ว่าตัวละครตัวนั้นๆ จะทำอย่างไรในแต่ละฉากหรือสถานการณ์
4. 
   4
   เขียนข้ามบท จดข้ามฉากได้เสมอ. หากคุณเกิดปิ๊งไอเดียอะไรขึ้นมาเกี่ยวกับฉากจบ ก็อย่ามัวเสียเวลาสู้รบกับบทที่หนึ่งอยู่ พยายามรีบข้ามไปจดรายละเอียดของฉากจบนั้นไว้ก่อน อย่าปล่อยให้เสียของ
5. 
   5
   เขียนบทร่าง. ตอนนี้บทร่างของคุณเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว ด้วยการใช้ประโยชน์จากหัวเรื่อง ตัวละคร และฉากท้องเรื่อง จากขั้นตอนที่ผ่านๆ มา

   • อย่าหยุดเดินต่อ เริ่มหาประเด็นอะไรก็ได้ เพื่อเขียนเป็นบทร่างลงไปคร่าวๆ ก่อน ยังไม่ต้องบรรจงคัดสรรมากนัก
6. 
   6
   ไหลไปตามเนื้อเรื่อง. เรื่องราวต่างๆ มักมีชีวิตชีวาในตัวมันเอง และมันอาจพาคุณไปในมุมที่คุณเองก็คาดไม่ถึง แน่นอนว่าคุณคือผู้กำกับ แต่หากไม่รู้จักไหลตามน้ำ คุณอาจจะติดกับดักตัวเองก็ได้

   • ไม่นานคุณจะพบว่า แค่เพียงคุณใส่บุคลิกนิสัย รวมถึงเป้าหมายและเหตุผลให้ตัวละคร ก็เพียงพอแล้วที่ตัวละครเหล่านั้นจะโลดแล่นไปตามทางของมันเอง
7. 
   7
   จบบทร่างที่หนึ่ง. อย่ามัวเสียเวลาขัดเกลา แค่ปล่อยให้ตัวละครเขาและเธอดำเนินไปอย่างเรียบง่ายก่อน หากคุณเพิ่งจะเกิดไอเดียหักมุมขึ้นมาตอนช่วงท้ายเรื่องว่า นางเอกที่ดูเหมือนยากจน แท้จริงเป็นลูกในไส้ของมหาเศรษฐี ก็อย่าเพิ่งรีบร้อนย้อนกลับไปแก้บทก่อนหน้า พยายามจบบทร่างให้สมบูรณ์ไปก่อน
8. 
   8
   เริ่มขัดเกลาบทร่างใหม่. จำได้ไหมว่า ที่ผ่านมาเป็นแค่บทร่างที่หนึ่ง คราวนี้ก็กลับมาเริ่มต้นใหม่แต่แรก โดยที่ครั้งนี้ คุณสามารถเขียนบทต่างๆ ด้วยข้อมูลและภาพเหตุการณ์ที่แจ่มชัดมากขึ้นกว่าเดิม เช่น ทำไมมหาเศรษฐีคนนั้นถึงรับนางเอกเข้าทำงาน หรือทำไมนางเอกกับนางร้ายจึงมีหน้าตาท่าทางคล้ายคลึงกันในบางแง่มุม
9. 
   9
   เขียนไปเรื่อยๆ จนจบ. เมื่อมาถึงตอนจบของบทร่างที่สอง ตอนนี้คุณก็มีรายละเอียดต่างๆ ครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว ทั้งพล็อตเรื่อง ตัวละครต่างๆ และพล็อตย่อย
10. 
    10
    อ่านและแชร์บทร่าง. เมื่อพร้อมแล้วจะรออะไรอยู่ นำบทร่างที่สองนี้ ไปอ่านให้เพื่อนหรือคนรอบข้างฟังสักสองสามคน พยายามอย่าอ่านอย่างตื่นเต้น หรือชื่นชมผลงานตัวเองจนออกหน้าออกตา
11. 
    11
    เขียนบทร่างสุดท้าย. หลังจากได้คำวิจารณ์จากต้นสังกัด รวมถึงคนรอบข้างของคุณมาแล้ว คราวนี้ขอให้ขัดเกลามันอีกเป็นครั้งสุดท้าย เขียนฉากจบให้กระชับ หาทางออกให้ตัวละคร กำจัดตัวประกอบที่ไม่จำเป็นออกไป ฯลฯ
    โฆษณา

เคล็ดลับ

• อย่ามัวจมปลักอยู่กับบทร่างที่หนึ่ง มันย่อมออกมาหละหลวมเป็นธรรมดา แต่คุณยังมีเวลาแก้ไขให้หนำใจ อีกตั้งอย่างน้อย 2 ครั้ง
• ปล่อยเนื้อเรื่องให้เดินไปอย่างเป็นธรรมชาติ อย่าเคร่งเครียดเกินไป เพราะจะทำให้คุณใส่อารมณ์เหล่านั้นให้เนื้อเรื่องและตัวละครโดยไม่รู้ตัว พยายามนึกถึงเวลาตัวเองอ่านงานเขียนของคนอื่นๆ ดูสิ คุณก็ไม่ชอบอะไรเครียดๆ เหมือนกันใช่ไหมล่ะ
• อย่าหยุดยั้งในการเริ่มเขียนจากไอเดียแรกที่ผุดขึ้นมา เขียนๆ ไปก่อน แม้ว่าคุณอาจไม่ค่อยชอบก็ตาม เดี๋ยวสุดท้ายมันก็จะลงตัวเอง
• การเขียนควรจะเป็นกิจกรรมที่ทำด้วยความสนุก ไม่ใช่การลงโทษตัวเอง คุณอาจรู้สึกเหนื่อยหน่าย หรืออาจตื่นเต้นเร้าใจที่ได้เขียน แต่ขอจงพากเพียรต่อไปจนค่อยๆ รู้สึกลงตัว

โฆษณา

คำเตือน

• ระมัดระวังเรื่องคำศัพท์ให้มากหน่อย การใช้คำที่ผิดบริบทหรือผิดวัตถุประสงค์ เป็นการบ่งชี้ถึงความมักง่ายและความสะเพร่าขั้นสุดยอด พยายามตรวจสอบความหมายของแต่ละคำ ทั้งความหมายหลักและความหมายโดยนัยยะ รวมถึงคำแสลงต่างๆ ต่อให้มั่นใจ 99% ว่ารู้ความหมาย หากไม่เกินร้อย ก็ต้องพยายามตรวจสอบอีกที ห้ามขี้เกียจ
• อย่าคัดลอกผลงานใคร! การเอาความคิดและผลงานของผู้อื่นมาทำเหมือนว่าเป็นของตนเอง ถือเป็นการละเมิดสิทธิขั้นรุนแรงทั้งในเชิงวิชาการ วรรณกรรม และวารสารศาสตร์ ซึ่งหากถูกจับได้ คุณอาจถูกอัปเปหิ หรือไล่ออก รวมถึงถูกฟ้องร้องและขึ้นบัญชีดำไม่ให้ตีพิมพ์ผลงานใดๆ อย่าเสี่ยงเลย

โฆษณา