Göçmen karşıtlığı

Bazı göçmen karşıtları, göçmenlerin varlığının yerli nüfusun ulusal kimliğini ve ülkenin demografisini değiştirebileceğini savunur.

Ulusal kimlik, ülke içi bölünmelerin olduğu durumlarda toplumsal barış için önemli bir faktör olabilir.^[1] Örneğin, 2015 yılında yapılan bir araştırma, Suharto'nun Endonezya'sının ülkenin ulusal birliğini vurgulayan eğitim içeriğinin, etnik gruplar arası ve dinler arası ilişkilerin gelişmesinin önemli bir nedeni olduğunu gösterdi.^[2]

Göçmenler, sosyal ve kültürel temasla yerel kültüre asimile olmak yerine, kendi kültürlerine göre yaşadıkları kendi kendine organize topluluklar, gettolar veya paralel toplumlar oluşturarak kendilerini kendi topluluklarında izole edebilirler. Bu tür etnik yerleşim bölgeleri, doğal olarak kendileri gibi insanlarla birlikte olmayı seven insanların oluşturduğu bir sonuç olabilir.^[3] Yerel dili öğrenemeyebilirler ve sonunda ulusal birliğin yanı sıra ana ülkenin kültürel ve dini birliğini de baltalayabilirler.^[4] Michigan Eyalet Üniversitesi'nden Jennifer Neal tarafından yapılan araştırma, etnik yerleşim bölgelerinin gruplar arasındaki toleransı azaltma pahasına sosyal bağlılığı desteklediğini ve büyüklüklerinin, özerkliklerinin ve yakınlıklarının faktörler olduğunu öne sürüyor.^[3] Ayrıca bazıları, yerel topluluklara daha fazla yetki verilmesini önermektedir.^[3]

Ekonomik argümanlar istihdam için rekabete ve bazı göçmen gruplarının yerel devletin sosyal refah sistemlerine, sağlık sistemlerine, barınma ve devlet okullarına yükleyebileceği ağır yüklere odaklanır.^[5] Örneğin, Danimarka Entegrasyon Bakanlığı'nın 2011 tarihli bir raporuna göre, Danimarka'nın katı göçmenlik yasası reformu, önceki daha serbest yaklaşıma kıyasla 6,7 milyar avro kurtardı.^[6][7]

Bazı insanlar, bir nüfusa "çevresel alan" sağlamak için, örneğin atık ürünlerin emilmesi de dahil olmak üzere nüfusun tüketimini sağlamak için belirli bir büyüklükte arazinin gerekli olduğunu düşünüyor.^[8] Göçmenler, bu mantıkta, yeni doğmuş bir bebek gibi, ülkede kişi başına düşen toprak büyüklüğünü azaltır. Bu fikir, 19. yüzyılın başlarında benzer şekilde bunu iddia eden Robert Malthus'a kadar uzanıyor.^{[kaynak belirtilmeli]}

Bazıları kentsel yayılma ve tıkanıklık, devletin vahşi yaşamındaki ve doğal ortamındaki değişiklikler, göç nedeniyle genişleyen karbon ayak izi, devletin kıt kaynakları, azalan su rezervleri, enerji, yoksullaşmış topraklar ve katı atıklar konusunda konusunda endişelidir.^[9]

Göçmenler ve genel olarak sınır ötesi hareketler, bazılarının önemli bir tehdit olarak algıladığı, yerli nüfusta nadir görülen bulaşıcı hastalıkları kendi ülkelerine getirdiğine dair kanıtlar bulunmaktadır.^{[10][11][12][13][14][15][16][17][18][19]}

Göçmen karşıtı duyguları körüklemek için göçmenler ve bulaşıcı hastalıklar arasında bir bağlantıyı abartan veya uyduran Ku Klux Klan gibi beyaz üstünlükçüsü grupların geçmişi vardır.^[20]

Göç karşıtları genellikle göçmenlerin daha yüksek suç oranlarına katkıda bulunduğunu iddia ediyor. Ancak bazı araştırmalar insanların göçmenlik ve suçluluk arasındaki ilişkiyi abartma eğiliminde olduğunu gösteriyor.^[21][22][23] Genel olarak akademik literatür, dünya çapında göç ve suç arasındaki ilişki için karışık bulgular sağlamıştır.^{[22][24][25][26][27][28][29][30][31][32]}

Yetkisiz veya düzensiz göç, göçmenleri zorlu ortamlara maruz kalma, yiyecek ve su eksikliği ve kaçakçılardan ve yetkililerden gelen şiddet gibi birçok tehlikeye maruz bırakabilir.^[33] 2014'ten bu yana, dünyanın dört bir yanındaki göç yollarında her yıl 4.000'den fazla insan öldü. Kayıt altına alınmamış ölümlerin bu sayıdan bir hayli fazla olduğu tahmin edilmektedir.^[34]

Göçü sert bir şekilde kısıtlamak ve bu kısıtlamaları potansiyel göçmenlere bildirmek, bu tür tehlikeli yolculuklara çıkmalarını engelleyebilir.^{[35][daha iyi kaynak gerekli]} Amerika Birleşik Devletleri'nin sınır devriyesi politikası, göçmenleri, yaşamı tehdit eden tehlikelerle karşılaşma olasılıklarının daha yüksek olduğu uzak bölgelere yönlendirmek için kasıtlı olarak hareket etmiştir.^[36]

Göçmenler kendi kültürlerini de beraberlerinde getirirler.^{[12][37][38][39][40][41][42]} Göçmenlerin düşünceleri, normları, uygulamaları, gelenekleri ve değerleri yerli ülkenin kültürünü şekillendirir, genişletir ve etkiler (Leitkultur). Bu tür uzantıların ve etkilerin bazıları, daha az uygar sayılan uygulamalar, kısıtlamalar ve genel olarak ana ülkenin normları, yasaları ve değerleriyle çatışmaları içerebilecek nedenlerle, yerli nüfusun bir kısmı tarafından istenmeyebilir.^[43][44][45]

Göçmen karşıtları genellikle göçmenlerin, daha fazla tıbbi bakım ve sosyal güvence sağlanması nedeniyle kamu kasası üzerinde net bir olumsuz etkisi olduğunu belirtmektedir.^{[46][47][48][49][50][51][52]}

Göçmenlerin bir ulusun kamu kasasına etkisini çeşitli faktörler etkiler. Göçmenler, örneğin yaşlanan nüfus eğilimlerine karşı koyarak bir devletin refah sistemini iyileştirebilirken, net ekonomik etkileri de olumsuz olabilir.^[53] Harvard Üniversitesi'nde ekonomi profesörü olan George Borjas, "göçmen ne kadar vasıfsızsa, göçmenin mali bir yük olma ihtimali o kadar yüksek" demiştir.^[54] Vasıflı göçmenler, akrabalık bağları veya insani nedenlerle kabul edilenlerden daha iyi işgücü piyasası beklentilerine sahiptir.^[55] Aynı zamanda bu, göçmenlerin görev sürelerine, ücretlerine, yaşlarına ve ülkenin entegrasyon sistemine de bağlıdır.^[55][56]

2018'de dünya çapında 27 ülkede yapılan bir anket, medyanın %45'inin daha az göçmen istediğini veya hiç göçmen istemediğini, %36'sının mevcut göç seviyelerini korumak istediğini ve sadece %14'ünün göçün artmasını istediğini gösterdi. Muhaliflerin medyanı, en çok göçmen alan ülkelerde en yüksek, %51 ile Avrupa ülkelerindeydi.^[57][57]

Ülke/bölge	Daha az/hiç (%)	Mevcut durum (%)	Daha fazla (%)
Yunanistan	82	15	2
İsrail	73	15	9
Macaristan	72	22	2
İtalya	71	18	5
Rusya	67	23	7
Güney Afrika	65	23	11
Arjantin	61	28	6
Kenya	60	24	15
Almanya	58	30	10
Endonezya	54	31	8
İsveç	52	33	14
Nijerya	50	26	20
Polonya	49	36	9
Hindistan	45	11	13
Meksika	44	42	11
Tunus	42	38	20
Fransa	41	42	16
Hollanda	39	49	10
Avusturalya	38	42	18
Brezilya	37	44	14
Birleşik Krallık	37	43	16
Filipinler	32	46	19
İspanya	30	39	28
ABD	29	44	24
Güney Kore	28	52	18
Kanada	27	53	19
Japonya	13	58	23

Chatham House tarafından Şubat 2017'de 10 Avrupa ülkesinde 10.000 kişiyle yapılan bir anket, ortalama olarak çoğunluğun (%55) daha fazla Müslüman göçüne karşı olduğunu ve muhalefetin özellikle birkaç ülkede dile getirildiğini ortaya koydu: Avusturya (%65), Polonya (%71), Macaristan (%64), Fransa (%61) ve Belçika (%64). Polonya hariç, bunların hepsi yakın zamanda cihatçı terör saldırılarına maruz kalmış veya bir mülteci krizinin merkezinde yer almıştır. Daha fazla Müslüman göçüne karşı çıkanların 3/4'ü kendilerini sağcı olarak sınıflandırmıştır.

2018'de Pew Research tarafından yapılan bir anket, çoğunluğun (%58) ülkeye daha az göçmen girmesine izin verilmesini, %30'unun mevcut seviyeyi korumak ve %10'unun göçü artırmak istediğini ortaya koydu.^[57]

Birleşik Krallık'ta İngiliz Ulusal Partisi, 2010 genel seçimlerinde göçe karşı muhalefeti ana politikalarından biri haline getirdi.^[58] Kitlesel göç karşıtı parti UKIP, net göçü azaltmakla görevli bir Göç Kontrol Komisyonu kurulmasını önerdi.^[59] Muhafazakar Parti, çeşitli refah kısıtlamaları ve barınma kısıtlamaları ile AB'den ve dünyanın geri kalanından göçü "onbinlere" indirme sözü verdi.^[59]

Birleşik Krallık'ın AB'den ayrılma referandumu İngiltere'de başarılı oldu ve birçok yorumcu AB'den göç konusundaki popülist endişenin kamuoyu tartışmasının önemli bir özelliği olduğunu öne sürdü.^[60] İngiltere Başbakanı David Cameron oylama üzerine istifa etti. Kısmen Muhafazakar partinin UKIP'e karşı oy kaybetmesi nedeniyle AB'den ayrılma konusunda referandum yapmayı kabul etmişti.^[61]

2017'de yapılan bir ankete göre, her üç kişiden ikisi (%64), 2015'e göre artış gösteren (%54) Müslüman ülkelerden gelen göçü sınırlamak istiyordu.^[62]

Eylül 2019'da bir Ipsos anketine göre, %65'i göçmenleri kabul etmenin Fransa'daki durumu iyileştirmediğini ve %45'i göçmenleri kabul etmenin Fransızları sosyal hizmetlerden mahrum bıraktığını söyledi.^[63]

Corriere della Serra tarafından yayınlanan ankete göre, ankete katılan iki kişiden biri (%51) İtalya limanlarının Akdeniz üzerinden gelen tekne göçmenlerine kapatılmasını onaylarken, %19'u göçmenleri memnuniyetle karşıladı.^[64]

2018'de Pew Research tarafından yapılan bir anket, çoğunluğun (%71) ülkeye daha az göçmen girmesine izin verilmesini, %18'inin mevcut seviyeyi korumak ve %5'inin göçü artırmak istediğini ortaya koydu.^[57]

İspanyol gazetesi El País tarafından Ocak 2004'te yapılan bir anket, İspanyolların "çoğunluğunun" göçün çok yüksek olduğunu düşündüğünü gösterdi.^[65]

İspanya'da anketler, göçe karşı çıkan vatandaşların birincil kaygılarının "azalan sırada, iş, suç ve konut" olduğunu gösteriyor.^[66]

Movimiento Social Español gibi küçük Neofaşist partiler, Ulusal Demokrasi (İspanya) ve España 2000 gibi diğer küçük aşırı sağ partilerde olduğu gibi milliyetçi veya göçmen karşıtı söylemler kullanarak açıkça kampanya yürütüyor. Bu partiler hiçbir zaman ulusal veya bölgesel parlamento sandalyesi kazanamamışlardır

5000 kişiye anketlerin dahil edildiği 2008 tarihli bir araştırma, yanıt verenlerin dörtte birinden daha azının (%23) kültürel, etnik ve sosyal çeşitlilik ile karakterize edilen bölgelerde yaşamak istediğini gösterdi.^[67]

2015 yılının sonlarında İsveç, Danimarka ve İsveç arasındaki Øresund Köprüsü'nde geçici sınır kontrolleri başlattı ve toplu taşıma operatörlerine yalnızca İsveç'te ikamet eden kişilerin tren veya otobüslere binmesine izin vermeleri talimatı verildi. Tedbirler, sığınmacı sayısını 2015'te 163.000'den 2016'da 29.000'e düşürdü.^[68]

Göteborg Üniversitesi tarafından yayınlanan 2016 SOM Enstitüsü araştırması, 2011 ve 2016 yılları arasında, artan göçmen sayısıyla ilgili endişeleri olan kişilerin tahmini payının yaklaşık %20'den %45'e çıktığını bildirdi.^[69]

2018'de Pew Research tarafından yapılan bir anket, çoğunluğun (%52) ülkeye daha az göçmen girmesine izin verilmesini, %33'ünün mevcut seviyeyi korumak ve %14'ünün göçü artırmak istediğini ortaya koydu.^[57]

Sığınmacı göçmenlerin ülkelerine geri gönderilmeleri konusunda, 1990 yılında yerli katılımcıların %61'i bunun iyi bir öneri olduğunu düşündü ve bu rakam takip eden yıllarda istikrarlı bir şekilde 2014'te yaklaşık %40'a düştü. %52'lik çoğunluk bunu iyi bir öneri olarak değerlendirdi. Geri dönüşün ne iyi ne de kötü bir teklif olduğunu düşünen katılımcıların oranı aynı anda neredeyse %40'tan %24'e düştü.^[70]

Şubat 2020'de maliye bakanı Magdalena Andersson, göçmenleri İsveç dışındaki ülkelere gitmeye teşvik etti. Andersson bir röportajında İsveç'te göçmenlerin entegrasyonunun 2015'ten önce ve sonra çalışmadığını ve İsveç'in entegre edebileceğinden daha fazla göçü kabul edemeyeceğini belirtti.^[71]

2020'de birkaç belediye, kendi bölgelerine yerleşmeleri için ek sığınmacılara sosyal yardım ödemeyi reddetti. Ocak 2019'daki bir hükûmet anlaşmasında (İsveççe: Januariavtalet) 32 belediyeye, kendi alanlarında, sığınmacıların sosyal yardım ödemeleri hakkını kaybedecekleri hassas alanlar belirlemesine izin verildi. Aralarında Malmö, Helsingborg ve Landskrona'nın da bulunduğu birçok belediye, tüm yetki alanlarını savunmasız bir alan olarak belirleyerek yanıt verdi.

2015 yılında Avrupa göçmen krizi sırasında Macaristan, göçmenlerin Avrupa Birliği'ne girmesini engellemek için Sırbistan sınırına jiletli telden bir çit inşa etti.^[72]

Sayıları 13 milyon^[73] olan mülteciler Türkiye için hala büyük bir tartışma konusudur. Son olarak Afganistan'dan gelen göç dalgası ile birlikte Türkiye'de göçmen/mülteci karşıtlığı da giderek yükselen bir grafik çiziyor.^[74] Halkın büyük bir kısmı da artık açık bir şekilde mültecileri istemediklerini, mültecilerin gelişine karşı olduklarını dile getiriyor.^[75]

11-12 Ağustos 2021 tarihlerinde Ankara'nın Altındağ ilçesinde Emirhan Yalçın adındaki bir gencin mülteciler tarafından bıçaklanarak öldürülmesinden sonra Suriyelilerin ev ve işyerlerine saldırıda bulunuldu.^[76]

Ülkedeki muhalefet partilerinin bir kısmı, mültecileri ülkelerine göndermeyi vadetmektedir:

• Zafer Partisi Genel Başkanı Ümit Özdağ, bir programda, bütün mültecileri ülkelerine göndereceğine dair bir açıklama yapmıştır.^[77]
• Ana muhalefet partisi Cumhuriyet Halk Partisi Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu, mülteci sorununu 2 yılda çözeceğini vadetmiştir.^[78]

Şubat 2020'de, Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın sınırını Avrupa'ya açmasının ardından 10 000'den fazla kişi Yunanistan ile Türkiye arasındaki sınırı geçmeye çalıştı, ancak Yunan ordusu ve polis güçleri tarafından engellendi. Yüzlerce Yunan askeri ve silahlı polis, izinsiz girenlere direndi ve onlara göz yaşartıcı gaz attı.^[79][80][81] Çoğunluğu geçmeye çalışanlar arasında Suriye'den gelen savaş mültecileri değil, en büyük grup Afganistan'dan ve bir sonraki en büyük grup Pakistan'dan ve Afrika ülkelerinden Etiyopya, Fas ve Cezayir'den önemli sayıda göçmendi. Yunanistan, bir ay boyunca sığınma başvurularını kabul etmeyi reddederek yanıt verdi. 28 Şubat-5 Mart tarihleri arasında Meriç bölgesinde Yunan makamları tarafından yakalanan yasadışı göçmenlerin %64'ü Afganistan'dan, %19'u Pakistan'dan, %5'i Türkiye'den, %4'ü Suriye'den ve %2,6'sı Somali'dendi.^[81]