Pride Fighting Championships

Inauguracyjna gala PRIDE odbyła się 11 października 1997 roku w Tokio. W walce wieczoru zmierzyli się mistrz brazylijskiego jiu-jitsu Rickson Gracie oraz jeden z najpopularniejszych ówcześnie japońskich wrestlerów Nobuhiko Takada.

Charakterystyczne dla PRIDE FC było nadawanie tytułów mistrzowskich zarówno w drodze turniejów PRIDE Grand Prix, jak i w pojedynczych walkach o przechodni pas mistrza PRIDE w danej kategorii wagowej. Pierwszy tytuł mistrzowski został przyznany 1 maja 2000 roku Markowi Colemanowi, zwycięzcy 16-osobowego turnieju bez podziału na kategorie wagowe − PRIDE Openweight Grand Prix 2000. W ćwierćfinale tego turnieju zmierzyli się ze sobą Kazushi Sakuraba i Royce Gracie. Ich walka toczyła się według specjalnych zasad i trwała 90 minut, będąc najdłuższym pojedynkiem MMA w historii.

3 listopada 2001 roku, podczas gali PRIDE 17 zainicjowano walki o mistrzostwo PRIDE FC w kategoriach wagowych. Pierwszymi mistrzami zostali Brazylijczycy Antônio Rodrigo Nogueira (w wadze ciężkiej) i Wanderlei Silva (w wadze średniej).

Zorganizowana wspólnie w 2002 roku z FEG wielka gala sportów walki PRIDE Shockwave zgromadziła na Stadionie Olimpijskim w Tokio co najmniej 70-tysięczną widownię (według organizatorów nawet ponad 90-tysięczną), ustanawiając pod tym względem światowy rekord dla zawodów MMA^[1][2].

W marcu 2003 roku na gali PRIDE 25 Rosjanin Fiodor Jemieljanienko pokonał przez decyzję sędziów Nogueirę i odeberał mu mistrzostwo, rozpoczynając tym samym swoją ponad czteroletnią dominację w wadze ciężkiej oraz stając się jedną z największych gwiazd światowego MMA.

W październiku 2003 roku wprowadzono serię gal Bushido i dwie nowe kategorie wagowe – lekką i półśrednią. W 2005 roku wyłoniono mistrzów w obu tych kategoriach: czempionem w wadze lekkiej został Takanori Gomi, a w półśredniej Dan Henderson.

W czerwcu 2005 roku na gali PRIDE Critical Countdown 2005 w walce przeciwko Antonio Rodrigo Nogueirze zadebiutował Paweł Nastula, jedyny Polak występujący w PRIDE FC (w sumie w latach 2005-2006 stoczył cztery walki).

W październiku 2006 roku zorganizowano pierwszą galę poza granicami Japonii – PRIDE 32 w Las Vegas.

W tym samym roku z transmisji zawodów PRIDE FC zrezygnowała ogólnojapońska stacja Fuji TV (nieoficjalnym powodem zerwania kontraktu były pogłoski o rzekomym zdobyciu kontroli nad organizacją przez yakuzę). Był to wielki cios, gdyż wpływy ze sprzedaży praw do transmisji stanowiły lwią część przychodów PRIDE. Organizacja stanęła zatem w obliczu poważnych problemów finansowych. Ogłoszono zaprzestanie organizowania gal Bushido.

W lutym 2007 roku odbyła się druga gala PRIDE na terenie USA (PRIDE 33), podczas której Dan Henderson znokautował Wanderleia Silvę, odbierając mu mistrzostwo w wadze średniej. Wkrótce potem, 27 marca 2007 roku właściciel PRIDE, spółka Dream Stage Entertainment (DSE), sprzedała całość udziałów braciom Frankowi i Lorenzo Fertita (ZUFFA Ltd.), kasynowym potentatom z Las Vegas, a zarazem głównym udziałowcom UFC – największego konkurenta PRIDE. Ostatnia gala PRIDE odbyła się 7 kwietnia 2007 roku w Tokio (PRIDE 34).

5 października 2007 roku Jamie Pollack, zatrudniony przez ZUFFA jako doradca prawny, który krótko po transakcji przybył do Japonii, aby zarządzać nowo powstałym holdingiem PRIDE Worldwide, zamknął drzwi oddziału i zwolnił wszystkich jego pracowników. Zawodnicy, którzy mieli ważne kontrakty, zostali automatycznie przejęci przez ZUFFA (m.in. Antônio Rodrigo Nogueira, Wanderlei Silva); część z nich już wcześniej podpisała nowe umowy na walki w UFC (Mirko Filipović, Quinton Jackson). Pozostali przenieśli się do innych organizacji lub zostali wolnymi agentami (m.in. Fiodor Jemieljanienko, Mark Hunt czy Takanori Gomi).

Specyfiką PRIDE było to, że zawodnicy mogli walczyć pomiędzy sobą bez względu na różnicę wagi. Podział na kategorie wagowe miał jedynie znaczenie w przypadku walk o mistrzostwo lub turniejów Grand Prix w danej kategorii. Od 2003 roku obowiązywał podział na cztery kategorie wagowe:

• ciężka (ponad 93 kg / 205 lb)
• średnia (do 93 kg / 205 lb)
• półśrednia (do 83 kg / 183 lb)
• lekka (do 73 kg / 161 lb)

Walka toczyła się na ringu o wymiarach 7 na 7 metrów.

Walka trwała trzy rundy (2 minuty przerwy pomiędzy każdą):

• pierwsza runda 10 minut
• druga i trzecia po 5 minut

Wyjątek stanowiły reguły turniejów Pride Bushido (lżejsze kategorie wagowe) – tylko dwie rundy:

• pierwsza 10 minut
• druga 5 minut

Wygrana następowała przez:

• poddanie się przeciwnika
• nokaut
• nokaut techniczny – walkę przerywa sędzia, lekarz lub sekundanci
• dyskwalifikację – 3 żółte kartki,
• na punkty – punkty przyznawane przez 3 sędziów; kryteria: agresywność, stopień obrażeń zadanych przeciwnikowi, liczba ciosów i kontrola walki w parterze, różnica wagi pomiędzy rywalami.

Wyjątkowo niektóre walki toczyły się według specjalnych zasad, które przewidywały, że w przypadku nie zakończenia się walki przed czasem, zostawał automatycznie ogłaszany remis.

• atakowanie krocza
• uderzenia łokciami w głowę
• uderzenia głową
• atakowanie oczu przeciwnika
• ciągnięcie za włosy lub uszy
• gryzienie
• wkładanie palców do ust, nosa lub uszu
• kopanie lub uderzanie rękoma w tył głowy przeciwnika i kark
• dźwignie na małe stawy (dozwolone atakowanie co najmniej 4 palców rąk lub nóg)
• wyrzucanie przeciwnika poza ring
• uciekanie poza ring
• przytrzymywanie się lin ringu
• kopanie w głowę przeciwnika leżącego twarzą do ziemi
• stosowanie olejków i innych substancji natłuszczających

• Oficjalna strona PRIDE FC (ang.)
• Zasady walki. pridefc.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-09)]. (ang.)