Kraj Lovecrafta
Kraj Lovecrafta (ang. Lovecraft Country) – termin ukuty przez Keitha Herbera dla nowoangielskiego, fikcyjnego tła opowiadań i powieści amerykańskiego pisarza Howarda Phillipsa Lovecrafta z gatunku weird fiction, używanego później przez wielu pisarzy z kręgów Mitów Cthulhu. Termin został spopularyzowany przez wydawnictwo Chaosium, producenta lovecraftowskiej gry fabularnej „Zew Cthulhu”. Znawca twórczości Lovecrafta, S.T. Joshi, używa terminu „Region Miskatonic” od fikcyjnej rzeki oraz uniwersytetu[1]; biograf pisarza, Lin Carter, nazywa ten obszar „Hrabstwem Miskatonic”[2], choć sam Lovecraft niejednokrotnie wskazywał, że jego fikcyjne miejscowości leżą w rzeczywistym hrabstwie Essex[3].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e5/Kraj_Lovecrafta.svg/400px-Kraj_Lovecrafta.svg.png)
W 1998 roku pojawił się suplement zatytułowany „Dead Reckonings”, w którym Chaosium definiuje Kraj Lovecrafta jako „terytorium ulokowane w północnowschodnim Massachusetts. Najważniejsza jego część rozciąga się wzdłuż doliny rzeki Miskatonic – od Dunwich na zachodzie, aż do Atlantyku w pobliżu Arkham, Kingsport i Martin’s Beach[4]”. Jeśliby w tej wyliczance zastąpić Martin’s Beach miasteczkiem Innsmouth byłaby to także lista najważniejszych miejsc.
Czasami fraza jest używana w sensie ogólniejszym, prócz Massachusetts dołączając południowe stoki Vermontu (tła dla „Szepczącego w ciemnościach”) jak również rodzinne miasto Lovecrafta Providence, gdzie odbywa się akcja „Przypadku Charlesa Dextera Warda”.
Twórczość Lovecrafta
edytujLovecraft po raz pierwszy użył Nowej Anglii jako tła w opowiadaniu z 1920 roku „Okropny starzec”, które dzieje się w Kingsport. W innej pracy z tego roku, „Piekielna ilustracja”, gdzie pojawiają się pierwsze wzmianki o Arkham i Dolinie Miskatonic, Lovecraft pisze, że „prawdziwym epikurem potworności, dla którego nowy dreszcz niewypowiedzianego okropieństwa jest ostatecznym usprawiedliwieniem egzystencji, są pradawne, opuszczone chaty farmerów w zapuszczonej części Nowej Anglii; tam mroczne żywioły siły, samotności, groteski i ignorancji spajają się w perfekcję ohydy”[5].
W liście z 1930 roku do Roberta Howarda Lovecraft próbował wytłumaczyć swoją fascynację względem Nowej Anglii, jako tła do opowieści: „To ten czarny jak noc zbiór legend dotyczących Massachusetts, który zawiera w sobie ładunek makabry. Oto materiał do dogłębnych badań nad grupowym neurotyzmem; pewnym jest, iż nikt nie może zaprzeczyć istnieniu chorobliwej smugi w purytańskiej wyobraźni”[6].
Lovecraft po raz pierwszy wspomina o Uniwersytecie Miskatonic w opowiadaniu „Herbert West–Reanimator”, napisanym w latach 1921–1922. Dunwich zostało dodane do wyimaginowanego krajobrazu w opowiadaniu z 1928 roku „Koszmar w Dunwich”[7], zaś Innsmouth pojawia się w 1931 roku we „Widmie nad Innsmouth”[8].
Inne opowiadania również odbywają się we wymyślonej rzeczywistości – należą do nich: „Festiwal”, „Kolor z przestworzy”, „Dziwny dom we mgle”, „Sny w domu wiedźm” oraz „Coś na progu”.
Dodatki Derletha
edytujAugust Derleth, przyjaciel i redaktor Samotnika z Providence, starał się odwieść innych pisarzy związanych z Mitami od umiejscawiania swoich prac w lovecraftowskiej Nowej Anglii. Sam jednocześnie wypełniał luki, zwłaszcza w pośmiertnych „kolaboracjach” – były to opowieści bazujące na notatkach i pomysłach pozostawionych przez Lovecrafta.
„Czyhający na progu” dzieje się w lesie Billingtona, fikcyjnym miejscu leżącym na północ od Arkham, zaś „Wiedźmia Kotlina” w tytułowej dolinie, w górach na zachód od miasta. Tytuł „Rybak z Falcon Point” nawiązuje do przylądka na wybrzeżu atlantyckim, na południe od Innsmouth. „Dzień Wentwortha” i „Koszmar z Middle Span” dzieją się w obszarze znajdującym się na północ od Dunwich, zaś „Szczytowe okno” dotyczy domu przy strumieniu Aylesbury.
Gry fabularne
edytujW latach 1990–1998 Chaosium wydało wiele suplementów do gry fabularnej „Zew Cthulhu” dotyczących Kraju Lovecrafta. Wiele z nich było dodatkami kodyfikującymi opisy lovecraftowskich miast.
Przypisy
edytuj- ↑ More Annotated H.P. Lovecraft, S.T. Joshi i Peter Cannon.
- ↑ Lovecraft: A Look Behind the Cthulhu Mythos, Lin Carter.
- ↑ Zob. „Shadow Over Innsmouth”, „Dreams in the Witch House”.
- ↑ Dead Reckonings, Kevin Ross & Shannon Appel, red.
- ↑ „Opowieści o makabrze i koszmarze”, s. 49
- ↑ The Annotated Lovecraft, Joshi and Cannon, s. 2.
- ↑ Lovecraft, „Opowieści o makabrze i koszmarze”, ss. 157–204.
- ↑ Lovecraft, „Opowieści o makabrze i koszmarze”, ss. 377–450.
Bibliografia
edytuj- Howard Phillips Lovecraft: Opowieści o makabrze i koszmarze. August Derleth – redakcja. Wyd. I. Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka, 2007. ISBN 978-83-7506-116-1.