Jean-Marc Barr
Jean-Marc Barr (ur. 27 września 1960 w Bitburgu) – francusko–amerykański aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy.
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód | aktor, reżyser, scenarzysta, producent |
| Współmałżonek | Irina Dečermić |
| Lata aktywności | od 1985 |
Nominowany do Cezara dla najlepszego aktora za rolę francuskiego nurka głębinowego Jacquesa Mayola w melodramacie Luca Bessona Wielki błękit (Le Grand bleu, 1988)[1] z Rosanną Arquette i Jeanem Reno.
Wczesne lata
edytujUrodził się w Bitburgu, w powiecie Eifel Bitburg-Prüm, w Niemczech w niemieckim kraju związkowym Nadrenia-Palatynat jako syn Francuzki Madeleine i amerykańskiego żołnierza Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych Harolda Barra[2][3]. Wychowywał się z siostrą Nicolette[4]. Część swojego dzieciństwa spędził w Niemczech, następnie w Stanach Zjednoczonych, zanim w 1968 jego ojciec poleciał na wojnę wietnamską, Jean-Marc z matką i siostrą osiedlili się w Montreuil[4]. W 1974 po powrocie ojca z Wietnamu, jego rodzina przeniosła się do San Diego w Kalifornii, gdzie otrzymał rygorystyczne wykształcenie w Mission Bay Senior High School z myślą o wcieleniu do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych[3]. Rodzice Barra chcieli, aby został pilotem Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych, ale on nie zamierzał pójść w ślady ojca. Wahając się, czy rozpocząć karierę księdza[4], ostatecznie opuścił Stany Zjednoczone i udał się do Paryża, gdzie w 1980 studiował filozofię na Sorbonie[4]. W 1982 wyjechał do Londynu[5], aby studiować aktorstwo w Guildhall School of Music and Drama. Naukę kontynuował w Cal Poly Humboldt w Arcata w Kalifornii. Studiował filozofię na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles.
Kariera
edytujDebiutował na ekranie w roli Absaloma w filmie biblijnym Bruce’a Beresforda Król Dawid (King David, 1985)[6] u boku Richarda Gere. W 1986 rozpoczął pracę w teatrze we Francji[7]. Po udziale w komediodramacie Żabi książę (The Frog Prince, 1986), został obsadzony w roli Bruce’a Carreya w komediodramacie Johna Boormana Nadzieja i chwała (Hope and Glory, 1987) z Sarah Miles. W latach 1988–1989 zdobył uznanie na West Endzie w roli Vala Xaviera, włóczęgi z gitarą – hybrydy Orfeusza i Elvisa, w sztuce Tennessee Williamsa Orfeusz zstępujący z Vanessą Redgrave[8][9][10].
Grał w filmach duńskiego reżysera Larsa von Triera: Europa (1991), Przełamując fale (Breaking the Waves, 1996), Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark, 2000), Dogville (2003), Manderlay (2005), Nimfomanka (2013) i Dom, który zbudował Jack (2018). Wziął udział jako człowiek bez uroku w teledysku zespołu Blur „Charmless Man” (1996). W dramacie Big Sur (2013) wcielił się w postać Jacka Kerouaca, przedstawiciela ruchu bitników, autora powieści W drodze[11].
Debiutował jako reżyser i scenarzysta dramatu Kochankowie (Lovers, 1999), za który odebrał nagrodę na Festiwalu Filmów Europy Wschodniej w Chociebużu. Jego realizacje bliskie były postulatom manifestu Dogmy 95[12][13]. Za kreację Raya w australijskim filmie krótkometrażowym Ktokolwiek korzystał z tego łóżka (Whoever Was Using This Bed, 2016) na podstawie powieści Raymonda Carvera został nagrodzony m.in. na 25. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Krótkometrażowych Flickerfest[14].
Życie prywatne
edytujPodczas studiów w Guildhall School of Music and Drama w Londynie poznał swoją przyszłą żonę Irinę Dečermić, pochodzącą z Jugosławii pianistkę i kompozytorkę[4]. Z czasem doszło do rozwodu. Z nieformalnego związku ze Stellą Di Tocco ma syna Jude’a (ur. 9 sierpnia 2015)[7].
Filmografia
edytujFilmy
edytuj| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1985 | Król Dawid (King David) | Absalom | Bruce Beresford |
| Scott | Don Taylor | ||
| 1986 | Żabi książę (The Frog Prince) | James | Brian Gilbert |
| 1987 | Nadzieja i chwała (Hope and Glory) | kapral Bruce Carrey | John Boorman |
| Maurycy (Maurice) | kolega francuski | James Ivory | |
| 1988 | Wielki błękit (Le Grand bleu) | Jacques Mayol | Luc Besson |
| 1991 | Obca siła (Le Brasier) | Victor | Éric Barbier |
| Europa | Leopold Kessler | Lars von Trier | |
| 1992 | Dżuma (La Peste) | Jean Tarrou | Luis Puenzo |
| 1994 | Iron Horsemen | Robert | Gilles Charmant |
| Oszuści (Les faussaires) | Baker | Frédéric Blum | |
| Ulubiony syn (Le fils préféré) | Philippe | Nicole Garcia | |
| 1995 | Marsz w ciemności (Marciando nel buio) | Silvio Roatta | Massimo Spano |
| 1996 | L'échappée belle | Emmanuel Barnes | Étienne Dhaene |
| Przełamując fale (Breaking the Waves) | Terry | Lars von Trier | |
| Wyścig ze złem (Lifeline, TV) | Patrick LeMay | Fred Gerber | |
| Mo' | Sam Follow | Yves-Noël François | |
| 1997 | Les infidèles (TV) | Farid | Randa Chahal Sabag |
| 1998 | Wszystko z miłości (St. Ives) | kapitan Jacques de Keroual de Saint-Yves | Harry Hook |
| Pierwszeństwo (Préférence) | Simon | Grégoire Delacourt | |
| Szkarłatny kaftan (The Scarlet Tunic) | Matthaus Singer | Stuart St Paul | |
| Folle d’elle | Marc | Jérôme Cornuau | |
| Ça ne se refuse pas | Alex | Eric Woreth | |
| J’aimerais pas crever un dimanche | Ben | Didier Le Pêcheur | |
| 2000 | Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark) | Norman | Lars von Trier |
| Zew ciała (Too Much Flesh) | Lyle | Pascal Arnold, Jean-Marc Barr | |
| 2001 | Being Light | Jack Lesterhoof | Pascal Arnold, Jean-Marc Barr |
| 2002 | Synowie Marii (Les Fils de Marie) | Paul | Carole Laure |
| Czerwona syrena (La sirène rouge) | Hugo Cornelius Toorop | Olivier Megaton | |
| 2003 | Rozwód po francusku (Le divorce) | Maitre Bertram | James Ivory |
| Dogville | człowiek z wielkim kapeluszu | Lars von Trier | |
| Saltimbank | Frédéric Saltim | Jean-Claude Biette | |
| Les clefs de bagnole | aktor, który odmawia filmowania z Laurentem | Laurent Baffie | |
| 2004 | CQ2 (Seek You Too) | Steven | Carole Laure |
| 2005 | Manderlay | Pan Robinson | Lars von Trier |
| Raki i skorupiaki (Crustacés & Coquillages) | Didier | Olivier Ducastel, Jacques Martineau | |
| Tara Road | Andy Vine | Gillies Mackinnon | |
| 2006 | Każda jego noc (Chacun sa nuit) | Phillipe | Pascal Arnold, Jean-Marc Barr |
| Szef wszystkich szefów (Direktøren for det hele) | Spencer | Lars von Trier | |
| 2007 | Twoje zdrowie, chłopcze! (Schau mir in die Augen, Kleiner) | w roli samego siebie | André Schäfer |
| Martin Paris (TV) | Martin Paris | Douglas Law | |
| 2008 | Baby Blues | Dan | Lars Jacobson, Amardeep Kaleka |
| Żona anarchisty (The Anarchist’s Wife) | Pierre | Marie Noëlle, Peter Sehr | |
| Parc | Paul Marteau | Arnaud des Pallières | |
| Bank Nucingena (La maison Nucingen) | William Henry James III | Raúl Ruiz | |
| 2009 | Making Plans for Lena (Non ma fille, tu n’iras pas danser) | Nigel | Christophe Honoré |
| 2010 | Miasto cieni (La cité) | Maxime Vincent | Kim Nguyen |
| 2011 | Les yeux de sa mère | Jean-Paul Tremazan | Thierry Klifa |
| American Translation | William | Pascal Arnold, Jean-Marc Barr | |
| Przewodnik po Belgradzie z piosenką weselną i pogrzebową (Praktican vodic kroz Beograd sa pevanjem i plakanjem) | Brian | Bojan Vuletic | |
| 2012 | Niccolò Machiavelli il Principe della politica | Niccolò Machiavelli | Lorenzo Raveggi |
| I to ma być lato (E la chiamano estate) | Dino | Paolo Franchi | |
| 2013 | Big Sur | Jack Kerouac | Michael Polish |
| Manhattan Romance | Alex | Tom O’Brien | |
| Wandal (Vandal) | Paul, wujek | Hélier Cisterne | |
| Nimfomanka (Nymphomaniac) | Pan Dłużnik | Lars von Trier | |
| 2014 | Le Dernier Mirage | Justin Livingstone | Nidhal Chatta |
| 2015 | WAX: We Are the X | Jean-Christophe Touchalier | Lorenzo Corvino |
| 2017 | uk18 | obcokrajowiec | Andrew Tiernan |
| Po latach (Dopo la guerra) | Jérome | Annarita Zambrano | |
| Ziarno (Bugday) | Erol | Semih Kaplanoglu | |
| Born Again Dead | Trevor De Blanc | Jowan Carbin | |
| 2018 | The Cellar | Milan | Igor Voloshin |
| Dom, który zbudował Jack (The House That Jack Built) | Leopold Kessler | Lars von Trier | |
| 2020 | Garçon chiffon | dyrektor | Nicolas Maury |
| 2021 | Aleksandar od Jugoslavije | Ferdinand Foch | Zdravko Sotra |
| Cicha ziemia | Arnaud | Agnieszka Woszczyńska | |
| W sidłach strachu (The Security of Fear) | Trevor De Blanc | Jowan Carbin | |
| 2023 | The Pod Generation | założyciel Pegazusa | Sophie Barthes |
| To już koniec (This Is the End) | Vincent Dieutre | ||
| 2024 | Nieposłuszni (Les indociles) | Pan Verger | Pascal Arnold, Jean-Marc Barr |
Seriale
edytuj- 2005: Wenus i Apollo (Vénus et Apollon) jako Vincent
- 2011: XIII jako Prêtre
- 2018–2020: Bad Banks jako Robert Khano
- 2018: Il miracolo jako śpiewak liryczny
- 2021: La Corde
- 2021: Je te promets
- 2024: Rivages jako André
Przypisy
edytuj- ↑ Jean-Marc Barr Awards. AllMovie. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Jean-Marc Barr What Nationality Ancestry Race. EthniCelebs.com, 2017-03-21. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ a b Jean-Marc Barr Biographie. AlloCiné. [dostęp 2024-01-17]. (fr.).
- ↑ a b c d e Jean-Marc Barr Biographie. Purepeople. [dostęp 2024-01-17]. (fr.).
- ↑ Jean-Marc Barr Biography. AllMovie. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Jean-Marc Barr. Rotten Tomatoes. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ a b Jean-Marc Barr Biographie. Gala.fr. [dostęp 2024-01-17]. (fr.).
- ↑ Frank Rich: Review/Theater; In London, Taking Williams Seriously. „The New York Times”, 1988-12-15. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Orpheus Descending: Orpheus Descending. „The Guardian”, 2010-03-07. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ William A. Henry III: Theater: A Realm of Inspired Ritual. „Time”, 1989-01-02. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Urszula Wolak: Barr: do roli króla bitników byłem przygotowany, odkąd skończyłem 17 lat. „Dziennik Polski”, 9 maja 2014. [dostęp 2024-01-17]. (pol.).
- ↑ Off Plus Camera Jean-Marc Barr przyjedzie do Krakowa. Interia.pl, 23 kwietnia 2014. [dostęp 2024-01-17]. (pol.).
- ↑ Jean-Marc Barr Biography. „TV Guide”. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Flickerfest: Best of Australian 6 Programme 2016. flickerfest.com. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Jean-Marc Barr w bazie IMDb (ang.)
- Jean-Marc Barr w bazie Filmweb
- Jean-Marc Barr w bazie Notable Names Database (ang.)
- Jean-Marc Barr w bazie Discogs.com (ang.)