Jan Głowacz Oleśnicki

marszałek koronny, wojewoda sandomierski

Jan Głowacz Oleśnicki lub Jan Głowacz z Oleśnicy herbu Dębno (ur. ok. 1400, zm. po 29 czerwca 1460) – od 1430 marszałek Królestwa Polskiego 14301440, wojewoda sandomierski od 1442, kasztelan i starosta sandomierski od 1440, wielkorządca krakowski od 1439, kasztelan żarnowski od 1425.

Jan Głowacz Oleśnicki
Herb
Dębno
Rodzina

Oleśniccy herbu Dębno

Data urodzenia

ok. 1400

Data śmierci

po 29 czerwca 1460

Ojciec

Jan z Oleśnicy

Matka

Dobrochna z Rożnowa

Żona

Anna z Tęczyna

Dzieci

Zbigniew
Jan
Andrzej
Feliks
Katarzyna
Anna

Życiorys

edytuj

Był synem Jana (Jaśka) z Oleśnicy, sędziego ziemi krakowskiej, i Dobrochny z Rożnowa, bratem biskupa krakowskiego kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. W 1425 występował jako kasztelan żarnowski. W 1428 uzyskał od króla prawo lokowania Pińczowa. Żonaty z Anną z Tenczyna, był ojcem Zbigniewa Oleśnickiego, Jana tenutariusza lubowelskiego, Andrzeja kasztelana sądeckiego i Feliksa oraz córek Katarzyny, żony kasztelana sandomierskiego Pawła Jasieńskiego i Anny, żony wojewody lubelskiego Jana Feliksa Tarnowskiego.

Po śmierci Władysława Warneńczyka popierał kandydaturę księcia mazowieckiego Bolesława IV do tronu polskiego. W 1454 poparł inkorporację Prus Królewskich do Polski. Był świadkiem wydania statutów nieszawskich przez króla Kazimierza IV Jagiellończyka w 1454 roku[1]. Uczestniczył w sejmach w 1456 i 1459, ostatni raz publicznie wystąpił 29 czerwca 1460. Pochowany został w klasztorze na Świętym Krzyżu[2]

Przypisy

edytuj
  1. Jan Wincenty Bandtkie, Ius Polonicum : codicibus veteribus manuscriptum et editionibus quibusque collatis, Warszawa 1831, s. 291.
  2. Maria Koczerska, Jan Oleśnicki zwany Głowacz herbu Dębno, t. XXIII, Polski Słownik Biograficzny, 1978, s. 764.