Drugi gabinet Theresy May
Drugi gabinet Theresy May – gabinet Wielkiej Brytanii, urzędujący od 11 czerwca 2017 do 24 lipca 2019. Był jednopartyjnym gabinetem mniejszościowym Partii Konserwatywnej, wspieranym przez Demokratyczną Partię Unionistyczną (DUP) na zasadzie confidence and supply. Oznacza to, iż choć DUP nie był formalnym koalicjantem torysów i nie miał swoich przedstawicieli w składzie gabinetu, popierał rząd w kluczowych głosowaniach[1].
 Wielka Brytania | |
.jpg) Premier Wielkiej Brytanii Theresa May | |
| Premier | |
|---|---|
| Partie | Partia Konserwatywna |
| Kadencja | od 11 czerwca 2017 |
| Poprzedni | |
| Następny | |
Utworzenie gabinetu edytuj
Gabinet powstał po wyborach parlamentarnych z 8 czerwca 2017[2], w których żadna partia nie uzyskała większości bezwzględnej w Izbie Gmin (sytuacja taka nazywana jest zawieszonym parlamentem). 9 czerwca 2017 premier Wielkiej Brytanii Theresa May ogłosiła swój zamiar utworzenia nowego rządu mniejszościowego przy wsparciu Demokratycznej Partii Unionistycznej[3]. 10 czerwca 2017 Theresa May spotkała się z przewodniczącą DUP Arlene Foster[4]. W wyniku prowadzonych rozmów postanowiono, iż DUP będzie wspierać rząd na zasadzie confidence and supply[5].
11 czerwca 2017 po południu premier May zakończyła kompletowanie składu swojego gabinetu[6].
Contempt of parliament edytuj
Z powodu odmowy ujawnienia analizy prawnej dotyczącej wynegocjowanej umowy o warunkach wystąpienia z Unii Europejskiej 4 grudnia 2018 kierowany przez nią rząd, jako pierwszy w historii Wielkiej Brytanii, stosunkiem głosów 311 do 293 został uznany przez Izbę Gmin winnym obrazy parlamentu (contempt of parliament)[7][8].
Wotum nieufności edytuj
16 stycznia 2019 Izba Gmin odrzuciła wniosek o wotum nieufności wobec rządu zgłoszony przez Partię Pracy stosunkiem głosów 325 do 306[9].
Okoliczności dymisji edytuj
W związku ze spadającym poparciem wśród posłów Partii Konserwatywnej, spowodowanym planami premier dotyczącymi wystąpienia z Unii Europejskiej, 24 maja 2019 Theresa May ogłosiła, że 7 czerwca zrezygnuje z funkcji lidera Partii Konserwatywnej, a po wyborze następcy zrezygnuje również ze stanowiska premiera, które następnie obejmie nowy lider partii[10]. Rezygnacja premiera pociąga za sobą dymisję całego gabinetu.
Skład[11] edytuj
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy edytuj
- ↑ Alan Travis Home, ‘Confidence and supply’: what does it mean and how will it work for the new government?, „The Guardian”, 11 czerwca 2017, ISSN 0261-3077 [dostęp 2017-06-12] (ang.).
- ↑ Relacja na żywo: Wybory parlamentarne w Wielkiej Brytanii – Polityka – rp.pl [online] [dostęp 2017-06-09].
- ↑ Fakt.pl, Theresa May zabrała głos. Zdradziła swoje plany [online], 9 czerwca 2017 [dostęp 2017-06-09] (pol.).
- ↑ Arlene Foster, szefowa DUP po rozmowie z May [online] [dostęp 2017-06-11].
- ↑ Election 2017: DUP agrees ‘confidence’ deal with Tories [online], bbc.co.uk [dostęp 2017-06-10] (ang.).
- ↑ Cabinet reshuffle: Theresa May praises Tory ‘talent’ [online], bbc.co.uk [dostęp 2017-06-12] (ang.).
- ↑ Jessica Elgot i in.: Full Brexit legal advice to be published after government loses vote. [w:] The Guardian [on-line]. theguardian.com, 4 December 2018. [dostęp 2019-01-31].
- ↑ Agata Gostyńska-Jakubowska. Wyjście awaryjne. „Polityka”, s. 50, 23 stycznia 2019.
- ↑ How did my MP vote in the no-confidence motion?. [w:] The Guardian [on-line]. theguardian.com, 16 January 2019. [dostęp 2019-01-17].
- ↑ Theresa May steps down in emotional Downing Street speech [online], POLITICO, 24 maja 2019 [dostęp 2019-05-25].
- ↑ Second May ministry. [dostęp 2017-06-12]. (ang.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2018-07-09].