Deinotherium
Deinotherium (gr. δεινός deinos „straszne”; θηριον thērion „zwierzę, bestia”) – rodzaj wymarłych trąbowców żyjących od miocenu po plejstocen w Azji, Europie, Afryce[1].
| Deinotherium | |
| Kaup, 1829 | |
 Szkielet Deinotherium w Muzeum Historii Naturalnej „Grigore Antipa” w Bukareszcie | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | Deinotherium |
Charakterystyczne dla rodzaju jest silne wydłużenie kości nosowych, duże kłykcie potyliczne i skośne ustawienie tyłu czaszki. Miał parę krótkich jak na trąbowca, lekko zakrzywionych ku tyłowi ciosów występujących tylko w żuchwie. Zarówno w żuchwie, jak i w szczęce miał dwa zęby przedtrzonowe i trzy zęby trzonowe w każdej połowie łuku szczęki i żuchwy. Oba rodzaje zębów są brachiodontowe[2], czyli mają niską koronę i duże korzenie[3]. Korona tych zębów pokryta jest dwoma lub trzema listewkami poprzecznymi do dłuższej osi zęba, a korzenie są pozbawione cementu[2]. Spojenie obu gałęzi kości zębowej było mocno wydłużone i wygięte ku dołowi[2]. Miał trąbę[2].
Do rodzaju zalicza się 5 gatunków, w tym:
- D. giganteum (Kaup, 1829) – gatunek typowy, największy w rodzaju[2].
- Deinotherium bozasi
Przypisy edytuj
- ↑ Bieda 1969 ↓, s. 446, 447.
- ↑ a b c d e Bieda 1969 ↓, s. 446.
- ↑ Bieda 1969 ↓, s. 313.
Bibliografia edytuj
- Franciszek Bieda: Paleozoologia. T. 2: Strunowce. Wydawnictwa Geologiczne, 1969, s. 446–447. OCLC 749167029.