Anja Pärson

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Anja Pärson pojawiła się 3 stycznia 1997 roku w Gällivare, gdzie w zawodach FIS Race w gigancie zajęła osiemnaste miejsce. W 1998 roku wystąpiła na mistrzostwach świata juniorów w Megève, gdzie zwyciężyła w gigancie, a w slalomie zajęła trzecie miejsce za Niemkami Stefanie Wolf i Moniką Bergmann. Dwa tygodnie później, w wieku niespełna 17 lat, zadebiutowała w Pucharze Świata, zajmując 15 marca 1998 roku w Crans-Montana 25. miejsce w gigancie. Szwedka nie zdobyła jednak punktów, były to bowiem zawody Finału Pucharu Świata, w których punkty otrzymało tylko piętnaście najlepszych zawodniczek. Punkty zdobyła za to już w pierwszych zawodach sezonu 1998/1999, plasując się na trzynastym miejscu w gigancie 24 października 1998 roku w Sölden. Nieco ponad miesiąc później, 3 grudnia 1998 roku w Mammoth Mountain po raz pierwszy stanęła na podium zawodów tego cyklu, zwyciężając w slalomie. W zawodach tych wyprzedziła bezpośrednio Zali Steggall z Australii oraz Austriaczkę Ingrid Salvenmoser. W kolejnych startach jeszcze trzy razy stanęła na podium slalomów: 20 grudnia w Veysonnaz była trzecia, 17 stycznia w St. Anton zajęła drugie miejsce, a 23 lutego 1999 roku w Åre ponownie była trzecia. W klasyfikacji generalnej dało jej to dwunaste miejsce, a wśród slalomistek była trzecia, za Austriaczką Sabine Egger i swą rodaczką, Pernillą Wiberg. W marcu 1999 roku zdobyła złoty medal w slalomie podczas mistrzostw świata juniorów w Pra Loup. Miesiąc wcześniej wzięła udział w mistrzostwach świata w Vail/Beaver Creek, jednak nie ukończyła slalomu i giganta.

Kolejne sukcesy w kategorii juniorów osiągnęła na mistrzostwach świata juniorów w Québecu, gdzie w trzech startach zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w supergigancie, plasując się za Austriaczkami Kathrin Wilhelm i Ingrid Rumpfhuber. Następnie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Hiszpankę Carolinę Ruiz Castillo o 1,47 sekundy. Dzień później wygrała także slalom, pokonując Emily Brydon z Kanady o 0,55 sekundy. W zawodach pucharowych cztery razy plasowała się w najlepszej trójce, za każdym razem w slalomie: 12 grudnia w Sestriere była druga, 12 lutego w Santa Caterina i 20 lutego w Åre była trzecia, a 19 marca 2000 roku w Bormio ponownie zajęła drugie miejsce. W klasyfikacji generalnej była tym razem ósma, a w klasyfikacji slalomu ponownie trzecia, za Špelą Pretnar ze Słowenii i Francuzką Christel Pascal. W kolejnym sezonie tylko raz stanęła na podium w slalomie, 10 marca w Åre zajmując trzecie miejsce. Pięciokrotnie dokonała tego jednak w gigancie: 28 października w Sölden i 16 listopada w Park City była trzecia, a 9 i 19 grudnia w Sestriere oraz 11 marca 2001 roku w Åre była druga. Sezon 2000/2001 zakończyła na jedenastej pozycji, a w klasyfikacji giganta była druga za Sonją Nef ze Szwajcarii. W lutym 2001 roku wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton, gdzie zdobyła pierwsze medale wśród seniorek. Zwyciężyła tam w slalomie, a w gigancie była trzecia za Sonją Nef i Włoszką Karen Putzer.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Pärson zdobyła tam srebrny medal w gigancie, awansując z czwartego miejsca po pierwszym przejeździe. W zawodach tych rozdzieliła na podium Janicę Kostelić z Chorwacji i Sonję Nef. Czwarte miejsce po pierwszym przejeździe zajmowała także w slalomie, tracąc do prowadzącej Kostelić 0,43 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała ósmy wynik, co jednak dało jej trzeci łączny czas. Ostatecznie straciła 0,99 sekundy do Kostelić, a o 0,92 sekundy przegrała z Francuzką Laure Pequegnot. Był to pierwszy w historii medal olimpijski w tej konkurencji wywalczony przez reprezentantkę Szwecji. W Pucharze Świata ośmiokrotnie stawała na podium, w tym odnosząc cztery zwycięstwa w slalomie: 9 grudnia w Sestriere, 29 grudnia w Lienzu oraz 5 i 6 stycznia 2002 roku w Mariborze. W klasyfikacji generalnej dało jej to piąte miejsce, a w klasyfikacjach slalomu i giganta była trzecia. Jeszcze lepsze wyniki osiągała w sezonie 2002/2003, który ukończyła na trzeciej pozycji, za Kostelić i Putzer. W najlepszej trójce plasowała się dziewięć razy, z czego sześć razy wygrywała: 30 listopada w Aspen zwyciężyła w slalomie, 15 grudnia w Sestriere była najlepsza w slalomie równoległym, 19 stycznia w Cortinie d’Ampezzo i 25 stycznia w Mariborze wygrywała giganty, dzień później ponownie wygrała slalom, a 6 marca 2003 roku w Åre odniosła kolejny triumf w gigancie. W klasyfikacji slalomu była druga za Kostelić, a w gigancie wywalczyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 2003 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Włoszkę Denise Karbon i Allison Forsyth z Kanady. Na tej samej imprezie była też czwarta w slalomie, przegrywając walkę o podium z Austriaczką Nicole Hosp o 0,12 sekundy.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 2003/2004, kiedy zwyciężyła w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach slalomu i giganta. Na podium stawała trzynaście razy, w tym odniosła aż jedenaście zwycięstw: sześć w slalomie (29 listopada w Park City, 16 grudnia w Madonna di Campiglio, 28 grudnia w Lienzu, 5 stycznia w Megève, 25 stycznia w Mariborze i 8 lutego w Zwiesel) oraz pięć w gigancie (28 listopada w Park City, 24 stycznia w Mariborze, 7 lutego w Zwiesel, 21 lutego w Åre i 14 marca w Sestriere). W kolejnym sezonie jedenaście razy plasowała się na podium, jednak odniosła tylko cztery zwycięstwa: 23 listopada w Sölden w gigancie, 23 stycznia w Mariborze w slalomie oraz 25 i 26 lutego 2005 roku w San Sicario, kolejno w supergigancie i zjeździe. Wystarczyło to do zwycięstwa w klasyfikacji generalnej, z przewagą zaledwie trzech punktów nad Janicą Kostelić. Ponadto Szwedka była druga w klasyfikacjach giganta i kombinacji. Na przełomie stycznia i lutego 2005 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Bormio, zdobywając trzy medale. Najpierw zwyciężyła w supergigancie, zdobywając pierwszy w historii złoty medal dla Szwecji w tej konkurencji. Następnie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Tanję Poutiainen z Finlandii. Na koniec zajęła drugie miejsce w kombinacji, rozdzielając na podium Janicę Kostelić i Austriaczkę Marlies Schild.

Kolejne medale wywalczyła podczas igrzysk olimpijskich w Turynie, rozpoczynając od zajęcia trzeciego miejsca w zjeździe. W zawodach tych o 0,64 sekundy przegrała z Michaelą Dorfmeister, a o 0,27 sekundy uległa Martinie Schild ze Szwajcarii. Trzy dni później trzecia była również w kombinacji, plasując się za Kostelić i Marlies Schild. W swoim ostatnim starcie zdobyła złoty medal w slalomie, pokonując Austriaczki Nicole Hosp i Marlies Schild. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski dla Szwecji w tej konkurencji w rywalizacji kobiet. W zawodach pucharowych stawała na podium częściej, niż w jakimkolwiek innym sezonie, dokonując tego piętnaście razy. Odniosła kolejnych osiem zwycięstw w czterech konkurencjach: 11 grudnia w Aspen, 22 grudnia w Szpindlerowym Młynie i 11 marca w Levi była najlepsza w slalomach, 28 grudnia w Lienzu i 4 lutego w Ofterschwang wygrywała giganty, 13 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 15 marca w Åre wygrywała zjazdy, a 27 stycznia w Cortinie d'Ampezzo triumfowała w supergigancie. Sezon 2005/2006 ukończyła na drugiej pozycji, 308 punktów za Kostelić, która ustanowiła nowy rekord punktów zdobytych w jednym sezonie^[4]. Szwedka zwyciężyła za to w klasyfikacji giganta, była druga w kombinacji i trzecia w klasyfikacji slalomu. W sezonie 2006/2007 wielokrotnie nie kończyła zawodów, a na podium stanęła cztery razy. Odniosła jedno zwycięstwo 15 marca 2007 roku w Lenzerheide wygrywając supergiganta. W klasyfikacji generalnej była piąta, nie znalazła się także w czołowej trójce klasyfikacji końcowych w żadnej z konkurencji. Rozgrywane w 2007 roku mistrzostwa świata w Åre okazały się za to najbardziej udaną imprezą w jej karierze. W sześciu startach zdobyła tam pięć medali, zaczynając od trzech kolejnych zwycięstw: w supergigancie, superkombinacji oraz zjeździe. Wraz ze zdobyciem złota w zjeździe stała się pierwszą w historii narciarką, która zdobyła mistrzostwo świata we wszystkich konkurencjach^[5]. Następnie nie ukończyła giganta, jednak w slalomie wywalczyła trzecie miejsce, plasując się za Czeszką Šárką Záhrobską i Marlies Schild. Ponadto wspólnie z Hansem Olssonem, Patrikiem Järbynem, Anną Ottosson, Markusem Larssonem i Jensem Byggmarkiem zdobyła srebrny medal w rywalizacji drużynowej.

Sezon 2007/2008 był jej najsłabszym od siedmiu lat. W najlepszej trójce zawodów PŚ znalazła się pięciokrotnie, w tym wygrywając kolejno zjazd i supergiganta w dniach 15 i 16 grudnia w Sankt Moritz oraz superkombinację 9 marca 2008 roku w Crans-Montana. W klasyfikacji generalnej była szósta, a klasyfikacji kombinacji zajęła trzecie miejsce, za Niemką Marią Riesch i Lindsey Vonn z USA. Przez dwa kolejne sezony zajmowała trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. W tym czasie łącznie trzynaście razy stawała na podium, wygrywając trzy zawody: 19 grudnia 2008 roku w Sankt Moritz zwyciężyła w superkombinacji, 18 stycznia 2009 roku w Altenmarkt triumfowała w zjeździe, a 29 stycznia 2010 roku w Sankt Moritz ponownie była najlepsza w superkombinacji. W sezonie 2008/2009 zwyciężyła w klasyfikacji kombinacji, zdobywając swoją ostatnią Małą Kryształową Kulę. Natomiast w sezonie 2009/2010 zajęła trzecie miejsce w klasyfikacji zjazdu i drugie w kombinacji. Rozgrywane w 2009 roku mistrzostwa świata w Val d’Isère były pierwszą od dziesięciu lat imprezą, z której wróciła bez medalu. Najlepszy wynik osiągnęła tam w slalomie, który ukończyła na dziewiątej pozycji. Na rozgrywanych rok później igrzyskach w Vancouver tylko w kombinacji zajęła miejsce w pierwszej dziesiątce. Po zjeździe do kombinacji zajmowała siódme miejsce, tracąc do prowadzącej Vonn 1,41 sekundy. W slalomie uzyskała szósty wynik, co dało jej jednak trzeci łączny czas i brązowy medal. Ostatecznie straciła 1,05 sekundy do Marii Höfl-Riesch oraz 0,11 sekundy do Julii Mancuso z USA. Pärson blisko medalu była także w zjeździe, jednak tuż przed metą straciła równowagę i wypadała z trasy, uderzając w jedną z bramek. Na ostatnim punkcie pomiarowym przez wypadkiem traciła do ostatecznej zwyciężczyni, Lindsey Vonn 0,37 sekundy (wynik ten dałby jej srebrny medal). Nie odniosła poważniejszych obrażeń^[6].

Ostatnie sukcesy osiągnęła w sezonie 2010/2011. Trzykrotnie stawała na podium, odnosząc zwycięstwo w zjeździe 5 marca 2011 roku w Tarvisio. Triumf ten był jednocześnie jej ostatnim podium w zawodach tego cyklu. W klasyfikacji generalnej zajęła ósme miejsce, a w klasyfikacjach zjazdu i supergiganta była piąta. W lutym 2011 roku brała udział w mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen zdobywając dwa brązowe medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, osiągając trzeci czas zjazdu i ósmy czas slalomu. W zawodach tych lepsze były tylko Austriaczka Anna Fenninger oraz Tina Maze ze Słowenii. Parę dni później trzecia była także w zawodach drużynowych, w których startowała wspólnie z Hansem Olssonem, Mattsem Olssonem, Axelem Bäckiem, Sarą Hector i Marią Pietilą-Holmner. Startowała jeszcze w sezonie 2011/2012, jednak zajęła dopiero 32. miejsce w klasyfikacji generalnej. Był to najsłabszy wynik w historii jej startów w Pucharze Świata. Sześciokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, najlepszy wynik osiągając 15 marca 2012 roku w Schladming, gdzie była ósma w supergigancie. Zawody te były ostatnim oficjalnym występem Pärson na arenie międzynarodowej. W marcu 2012 roku zakończyła karierę. Jako jeden z powodów decyzji podała nękające ją kontuzje (kilkakrotnie przeszła operację lewego kolana, miała także problemy z kręgosłupem)^[7][8].

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziesięć złotych: w zjeździe w latach 2001, 2003 i 2010, gigancie w latach 1998, 2003 i 2005, kombinacji w latach 2000, 2001 i 2003 oraz slalomie w 2005 roku. W latach 2006-2007 otrzymywała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj^[9]. W 2006 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Turynie^[10]. Łącznie wygrała 42. zawody Pucharu Świata, co daje jej piąte miejsce w klasyfikacji wszech czasów^[11]. Z wynikiem 95. miejsc na podium zawodów tego cyklu jest również piąta w klasyfikacji wszech czasów^[12].

W czerwcu 2012 roku publicznie ogłosiła, że jest lesbijką^[13]. W lipcu 2012 roku urodziła syna, Elvisa^[14]. W 2014 roku wzięła ślub ze swoją partnerką, Filippą^[15]. Przez pewien czas mieszkała w Monako, jednak od 2012 roku wraz z rodziną mieszka w szwedzkiej miejscowości Umeå^[16]. W styczniu 2015 roku ogłosiła, że po raz drugi jest w ciąży^[17]. Od 2015 roku pracuje jako komentatorka zawodów w narciarstwie alpejskim dla Sveriges Television^[18].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
3.	20 lutego	2002	Salt Lake City	Slalom	1:46,10	+0,99	Janica Kostelić
2.	22 lutego	2002	Salt Lake City	Gigant	2:30,01	+1,32	Janica Kostelić
3.	15 lutego	2006	Turyn	Zjazd	1:56,49	+0,64	Michaela Dorfmeister
3.	18 lutego	2006	Turyn	Kombinacja	2:51,08	+0,55	Janica Kostelić
12.	20 lutego	2006	Turyn	Supergigant	1:32,47	+1,41	Michaela Dorfmeister
1.	22 lutego	2006	Turyn	Slalom	1:29,04	–	–
6.	24 lutego	2006	Turyn	Gigant	2:09,19	+1,77	Julia Mancuso
DNF	17 lutego	2010	Vancouver	Zjazd	1:44,19	–	Lindsey Vonn
3.	18 lutego	2010	Vancouver	Superkombinacja	2:09,14	+1,05	Maria Riesch
11.	20 lutego	2010	Vancouver	Supergigant	1:20,14	+1,84	Andrea Fischbacher
22.	25 lutego	2010	Vancouver	Gigant	2:27,11	+1,79	Viktoria Rebensburg
DNF2	26 lutego	2010	Vancouver	Slalom	1:42,89	–	Maria Riesch

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
DNF1	11 lutego	1999	Vail/Beaver Creek	Gigant	2:08,54	–	Alexandra Meissnitzer
DNF1	13 lutego	1999	Vail/Beaver Creek	Slalom	1:33,97	–	Zali Steggall
1.	7 lutego	2001	St. Anton	Slalom	1:32,95	–	–
3.	9 lutego	2001	St. Anton	Gigant	2:19,01	+1,51	Sonja Nef
1.	13 lutego	2003	Sankt Moritz	Gigant	2:30,97	–	–
4.	15 lutego	2003	Sankt Moritz	Slalom	1:39,55	+1,03	Janica Kostelić
1.	30 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:17,64	–	–
2.	4 lutego	2005	Bormio	Kombinacja	2:53,70	+1,45	Janica Kostelić
7.	6 lutego	2005	Bormio	Zjazd	1:39,90	+1,17	Janica Kostelić
1.	8 lutego	2005	Bormio	Gigant	2:13,63	–	–
DNF2	11 lutego	2005	Bormio	Slalom	1:47,98	–	Janica Kostelić
1.	6 lutego	2007	Åre	Supergigant	1:18,85	–	–
1.	9 lutego	2007	Åre	Superkombinacja	1:57,69	–	–
1.	11 lutego	2007	Åre	Zjazd	1:26,89	–	–
DNF2	13 lutego	2007	Åre	Gigant	2:31,72	–	Nicole Hosp
3.	16 lutego	2007	Åre	Slalom	1:43,91	+0,16	Šárka Záhrobská
2.	18 lutego	2007	Åre	Drużynowo	18 pkt	+15 pkt	Austria
DNF	3 lutego	2009	Val d’Isère	Supergigant	1:20,73	–	Lindsey Vonn
DNF1	6 lutego	2009	Val d’Isère	Superkombinacja	2:20,13	–	Kathrin Zettel
12.	9 lutego	2009	Val d’Isère	Zjazd	1:30,31	+2,32	Lindsey Vonn
15.	12 lutego	2009	Val d’Isère	Gigant	2:03,49	+2,56	Kathrin Hölzl
9.	14 lutego	2009	Val d’Isère	Slalom	1:51,80	+1,98	Maria Riesch
10.	8 lutego	2011	Ga-Pa	Supergigant	1:23,82	+1,17	Elisabeth Görgl
3.	11 lutego	2011	Ga-Pa	Superkombinacja	2:43,23	+0,27	Anna Fenninger
11.	13 lutego	2011	Ga-Pa	Zjazd	1:47,24	+1,78	Elisabeth Görgl
3.	16 lutego	2011	Ga-Pa	Drużynowo	–	–	Francja
9.	17 lutego	2011	Ga-Pa	Gigant	2:20,54	+1,21	Tina Maze

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
3.	28 lutego	1998	Megève	Slalom	1:26,48	+0,85	Stefanie Wolf
1.	1 marca	1998	Megève	Gigant	1:54,35	–	–
1.	9 marca	1999	Pra Loup	Slalom	1:46,62	–	–
DNF2	10 marca	1999	Pra Loup	Gigant	1:53,82	–	Denise Karbon
3.	22 lutego	2000	Québec	Supergigant	1:18,79	+0,20	Kathrin Wilhelm
1.	25 lutego	2000	Québec	Gigant	1:55,08	–	–
1.	26 lutego	2000	Québec	Slalom	1:50,79	–	–

• sezon 1998/1999: 12.
• sezon 1999/2000: 8.
• sezon 2000/2001: 11.
• sezon 2001/2002: 5.
• sezon 2002/2003: 3.
• sezon 2003/2004: 1.
• sezon 2004/2005: 1.
• sezon 2005/2006: 2.
• sezon 2006/2007: 5.
• sezon 2007/2008: 6.
• sezon 2008/2009: 3.
• sezon 2009/2010: 3.
• sezon 2010/2011: 8
• sezon 2011/2012: 32

1. Mammoth Mountain – 3 grudnia 1998 (slalom)
2. Sestriere – 9 grudnia 2001 (slalom)
3. Lienz – 29 grudnia 2001 (slalom)
4. Maribor – 5 stycznia 2002 (slalom)
5. Maribor – 6 stycznia 2002 (slalom)
6. Aspen – 30 listopada 2002 (slalom)
7. Sestriere – 15 grudnia 2002 (slalom równoległy)
8. Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 2003 (gigant)
9. Maribor – 25 stycznia 2003 (gigant)
10. Maribor – 26 stycznia 2003 (slalom)
11. Åre – 6 marca 2003 (gigant)
12. Park City – 28 listopada 2003 (gigant)
13. Park City – 29 listopada 2003 (slalom)
14. Madonna di Campiglio – 16 grudnia 2003 (slalom)
15. Lienz – 28 grudnia 2003 (slalom)
16. Megève – 5 stycznia 2004 (slalom)
17. Maribor – 24 stycznia 2004 (gigant)
18. Maribor – 25 stycznia 2004 (slalom)
19. Zwiesel – 7 lutego 2004 (gigant)
20. Zwiesel – 8 lutego 2004 (slalom)
21. Åre – 21 lutego 2004 (gigant)
22. Sestriere – 14 marca 2004 (gigant)
23. Sölden – 23 listopada 2004 (gigant)
24. Maribor – 23 stycznia 2005 (slalom)
25. San Sicario – 25 lutego 2005 (supergigant)
26. San Sicario – 26 lutego 2005 (zjazd)
27. Aspen – 11 grudnia 2005 (slalom)
28. Špindlerův Mlýn – 22 grudnia 2005 (slalom)
29. Lienz – 28 grudnia 2005 (gigant)
30. Bad Kleinkirchheim – 13 stycznia 2006 (zjazd)
31. Cortina d’Ampezzo – 27 stycznia 2006 (supergigant)
32. Ofterschwang – 4 lutego 2006 (gigant)
33. Levi – 11 marca 2006 (slalom)
34. Åre – 15 marca 2006 (zjazd)
35. Lenzerheide – 15 marca 2007 (supergigant)
36. Sankt Moritz – 15 grudnia 2007 (zjazd)
37. Sankt Moritz – 16 grudnia 2007 (supergigant)
38. Crans-Montana – 9 marca 2008 (superkombinacja)
39. Sankt Moritz – 19 grudnia 2008 (superkombinacja)
40. Altenmarkt – 18 stycznia 2009 (zjazd)
41. Sankt Moritz – 29 stycznia 2010 (superkombinacja)
42. Tarvisio – 5 marca 2011 (zjazd)

• 42 zwycięstw (18 slalomów, 11 gigantów, 6 zjazdów, 4 supergiganty i 3 superkombinacje)

1. Veysonnaz – 20 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
2. St. Anton – 17 stycznia 1999 (slalom) – 2. miejsce
3. Åre – 23 lutego 1999 (slalom) – 3. miejsce
4. Sestriere – 12 grudnia 1999 (slalom) – 2. miejsce
5. Santa Caterina – 12 lutego 2000 (slalom) – 3. miejsce
6. Åre – 20 lutego 2000 (slalom) – 3. miejsce
7. Bormio – 19 marca 2000 (slalom) – 2. miejsce
8. Sölden – 28 października 2000 (gigant) – 3. miejsce
9. Park City – 16 listopada 2000 (gigant) – 3. miejsce
10. Sestriere – 9 grudnia 2000 (gigant) – 2. miejsce
11. Sestriere – 19 grudnia 2000 (gigant) – 2. miejsce
12. Åre – 10 marca 2001 (slalom) – 3. miejsce
13. Åre – 11 marca 2001 (gigant) – 2. miejsce
14. Val d’Isère – 16 grudnia 2001 (gigant) – 2. miejsce
15. Lienz – 28 grudnia 2001 (gigant) – 3. miejsce
16. Åre – 31 stycznia 2002 (gigant) – 2. miejsce
17. Altenmarkt – 10 marca 2002 (slalom) – 2. miejsce
18. Bormio – 4 stycznia 2003 (gigant) – 2. miejsce
19. Bormio – 5 stycznia 2003 (slalom) – 3. miejsce
20. Åre – 8 marca 2003 (slalom) – 2. miejsce
21. Sölden – 25 października 2003 (gigant) – 2. miejsce
22. Madonna di Campiglio – 17 grudnia 2003 (slalom) – 2. miejsce
23. Aspen – 26 listopada 2004 (gigant) – 2. miejsce
24. Aspen – 27 listopada 2004 (slalom) – 2. miejsce
25. Sankt Moritz – 22 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
26. Cortina d’Ampezzo – 12 stycznia 2005 (supergigant) – 2. miejsce
27. Åre – 20 lutego 2005 (gigant) – 3. miejsce
28. San Sicario – 27 lutego 2005 (kombinacja) – 2. miejsce
29. Lenzerheide – 11 marca 2005 (supergigant) – 3. miejsce
30. Sölden – 22 października 2005 (gigant) – 3. miejsce
31. Aspen – 10 grudnia 2005 (gigant) – 2. miejsce
32. Sankt Moritz – 22 stycznia 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
33. Ofterschwang – 3 lutego 2006 (gigant) – 2. miejsce
34. Kvitfjell – 4 marca 2006 (superkombinacja) – 2. miejsce
35. Levi – 10 marca 2006 (slalom) – 2. miejsce
36. Åre – 17 marca 2006 (slalom) – 3. miejsce
37. Lake Louise – 2 grudnia 2006 (zjazd) – 3. miejsce
38. Val d’Isère – 20 grudnia 2006 (zjazd) – 3. miejsce
39. Lenzerheide – 17 marca 2007 (slalom) – 2. miejsce
40. Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 2008 (zjazd) – 2. miejsce
41. Whistler – 24 lutego 2008 (superkombinacja) – 3. miejsce
42. Altenmarkt – 17 stycznia 2009 (superkombinacja) – 3. miejsce
43. Cortina d’Ampezzo – 24 stycznia 2009 (zjazd) – 3. miejsce
44. Garmisch-Partenkirchen – 1 lutego 2009 (supergigant) – 2. miejsce
45. Tarvisio – 21 lutego 2009 (zjazd) – 3. miejsce
46. Haus – 8 stycznia 2010 (zjazd) – 2. miejsce
47. Haus – 10 stycznia 2010 (supergigant) – 2. miejsce
48. Maribor – 16 stycznia 2010 (gigant) – 3. miejsce
49. Cortina d’Ampezzo – 22 stycznia 2010 (supergigant) – 3. miejsce
50. Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 2010 (zjazd) – 3. miejsce
51. Garmisch-Partenkirchen – 10 marca 2010 (zjazd) – 3. miejsce
52. Altenmarkt – 8 stycznia 2011 (zjazd) – 2. miejsce
53. Cortina d’Ampezzo – 21 stycznia 2011 (supergigant) – 2. miejsce

Zobacz multimedia związane z tematem: Anja Pärson

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Ski Alpine Database (ang.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-10)]. (ang.)