पाच महान महाकाव्ये

पाच महान महाकाव्ये (तमिळ:ஐம்பெரும்காப்பியங்கள் Aimperumkāppiyaṅkaḷ) ही नंतरच्या तमिळ साहित्यिक परंपरेनुसार पाच तमिळ महाकाव्ये आहेत. ही महाकाव्ये सिलप्पटिकारम, मणिमेकलाई, सिवाक सिंतामणी, वलयपाठी आणि कुणटलाकेची ही आहेत.^[१]

तामिळ साहित्यातील पाच महान महाकाव्यांपैकी तीन तामिळ जैनांना, तर दोन तमिळ बौद्धांना दिले जातात. Civak Cintāmaṇi, Cilappatikaram, आणि Valayapathi हे तमिळ जैनांनी लिहिले होते, तर Manimekalai आणि Kuṇṭalakēci हे बौद्धांनी लिहिले होते. एमपेरमकप्पियमचा (साहित्य. पाच मोठी महाकाव्ये) पहिला उल्लेख मायिलानाथर यांच्या नान्नुलच्या भाष्यात आढळतो. तथापि, मायलानाथर यांनी त्यांच्या पदव्यांचा उल्लेख केलेला नाही. शीर्षकांचा प्रथम उल्लेख 18व्या शतकाच्या उत्तरार्धात ते 19व्या शतकाच्या सुरुवातीच्या थिरुथनिकैउला या ग्रंथात करण्यात आला आहे. १७व्या शतकातील तमिळ विडू थुथु या काव्यासारख्या पूर्वीच्या कृतींमध्ये महान महाकाव्यांचा पंचकाव्यम् म्हणून उल्लेख आहे. यापैकी, शेवटचे दोन, वलयपाठी आणि कुंटलकेची अस्तित्वात नाहीत.

ही पाच महाकाव्ये 5 व्या ते 10 व्या शतकाच्या कालखंडात लिहिली गेली आणि त्या काळातील तमिळ लोकांच्या समाज, धर्म, संस्कृती आणि शैक्षणिक जीवनाबद्दल ऐतिहासिक माहिती प्रदान करतात. Civka Cintāmaṇi यांनी तमिळ साहित्यात विरुथा पा नावाचे दीर्घ श्लोक सादर केले, तर सिलप्पाटिकरम यांनी अकवल मीटर (एकपात्री) वापरले, ही एक शैली संगम साहित्यातून स्वीकारली गेली.