Ivan Vazov

• Ĉu li venas? En: Du Slavaj Rakontoj, Paris 1908.
• Bulgaraj Rakontoj, tradukis Atanas D. Atanasov. 1-a eldono Berlin 1909, 2-a eldono Dresden 1920, 3-a eldono Berlin 1923. 47 paĝoj. (Esperanta Biblioteko Internacia 13.) Enhavas: En Pirin. Tra la montkurbaĵoj. Obstinulo. Perdita vespero. La bruligitaj garboj.
• Novaj Bulgaraj Rakontoj, tradukis Georgi Atanasov. Sofio 1928. 62 paĝoj.
• Avo Joco Rigardas, tradukis Krastju Georgiev. Sofio 1946. 22 paĝoj.
• Vagabondoj : novelo kaj kvar rakontoj, tradukis Ivan Kovačev. Sofio 1949. 111 paĝoj. Enhavas: Unu bulgarino. Ĉu li venas? La pura vojo. Tra la kurbvojoj.
• Sub la Jugo (Под игото.), romano en tri partoj el la vivo de l' bulgaroj en la antaŭjaro de ilia liberigo el la turka jugo. Tradukis Simeon Hesapĉiev, Simeon Simeonov, Stefan Kiraĝiev, Zora Mladenova-Hans, Georgi Dimov, Canko Murgin, Minko Conkovski, Asen Simeonov kaj Georgi Dolapĉiev. Sofio 1959. 461 paĝoj. (Ĉerpaĵo troviĝas en Nova Esperanta Krestomatio, Rotterdam 1991, p. 156–159.)
• Ĉu li venas?, tradukis Asen Grigorov. En Bulgara Prozo, Sofio 1960, p. 5–11.
• Amo necesas, en Tutmonda Sonoro, Budapest 1981, vol. 2, p. 493.
• Ŝtonamaso : poemo, tradukis Canko Ignev. Sofio 1995. 52 paĝoj. (Biblioteko "Bulgaraj Klasikaj Verkoj" 1.) ISBN 954-90063-1-X.
• Kristnaska donaco En Literatura Mondo, Decembro 1922, Numero 3, tradukita de Ivan Krestanov.

Recenzo de Bulgaraj Rakontoj redakti

„ La altan preferon de Esperanto, ke per ĝi verkoj de malgrandnaciaj poetoj estas facile konigeblaj al internacia legantaro, ni povas ĝui per ĉi tiu vere leginda brosureto. La poeziaj noveletoj instruas nin en mallongaj sed plastikaj skizoj pri moroj kaj pensmaniero de la bulgara landpopolo kaj amuzas per humoraj scenoj. La esp. stilo, ne konsiderante nur malmultajn plibonigeblojn. estas perfekta kaj flua. Ĉiu legu ĉi tiun valoran libreton! ” — Sós. Aŭstria Esperantisto n.26 (nov 1926)

Recenzo de Novaj Bulgaraj Rakontoj redakti

„ La eminenta kaj populara bulgara poeto Vazov estas ankaü en nia Esp.-literaturo bone konata. Ankaŭ la sep noveleloj, aperintaj en ĉi tiu kajereto, estas belaj fruktoj de lia rakontisla talento. Kvankam la tradukinto ne atingis la plej altan nivelon de tradukarto por esperantistaj verkoj, tamen la libreto estas sufiĉe flue legebla. Ĝenas nur ofte la tro abundaj „ad“ kaj multfoje superfluaj participoj, kiuj pezigas la stilon. La presaĵo estas bedaŭre tre primitiva. Malgraŭ tio estas la verko tre rekomendinda legajo. ” — Sós. Aŭstria Esperantisto n. 47 (okt 1928)