Антонов Алексей Иннокентьевич
Антонов Алексей Иннокентьевич (15 (27) сентябрь 1896 йыл — 18 июнь 1962 йыл, Мәскәү) — совет хәрби етәксеһе, армия генералы, Баш командование ставкаһы ағзаһы, 1945—1946 йылдарҙа Генераль штаб начальнигы, Варшава Килешеүе Ойошмаһы илдәренең Берләшкән Ҡораллы Көстәре штабының беренсе начальнигы. Һәләтле штаб офицеры булараҡ дан ала. 1942 йылдың декабренән совет ғәскәрҙәренең Бөйөк Ватан һуғышы йылдарындағы барлыҡ тиерлек мөһим операцияларын эшләүҙә ҡатнаша[4]. Союздаштарҙың Ялта һәм Потсдам конференцияларында ҡатнаша.
.svg){kind=small}
«Еңеү» ордены менән бүләкләнгән һәм орден кавалеры булып та Советтар Союзы Геройы исеме бирелмәгән генерал дәрәжәһендәге берҙән-бер совет хәрби етәксеһе.
Өс тапҡыр — Ленин ордены, дүрт тапҡыр Ҡыҙыл Байраҡ ордены кавалеры
Биографияһы
үҙгәртергә1896 йылдың 27 (15) сентябрендә Гродно ҡалаһында (Белоруссия) капитан, офицер-артиллерист Иннокентий Алексеевич Антонов (1859—1908) һәм хужабикә Тереза Ксавериевна Антонова (1862—1915) ғаиләһендә тыуа. Милләте буйынса — керәшен татары[5].Антоновтың олатаһы — Алексей — шулай уҡ офицер, Мәскәүҙең Александр хәрби училищеһын тамамлаған. Тереза Ксаверьевна — полька, 1863—1864 йылдарҙағы Польша ихтилалында ҡатнашҡаны өсөн Себергә һөргөнгә ебәрелгән кешенең ҡыҙы. Иннокентий Антонов Генераль штаб академияһына имтихандарҙы уңышлы тапшыра, әммә ҡатыны католик булыу сәбәпле, уҡыуға ҡабул ителмәй, уға ҡатынының православие динены күсеүен шарт итеп ҡуялар[6]. Был тәҡдимдән баш тартҡас, Антоновты Гродно ҡалаһында урынлашҡан 26-сы артиллерия бригадаһына ебәрәләр, шунда улы Алексей тыуа. Алексей ғаиләлә икенсе бала була, апаһы — Людмила. Бала сағында Алексей рус телен дә, поляк телен дә белә[7].
Иҫкәрмәләр
үҙгәртергә- ↑ АНТОНОВ // Большая российская энциклопедия (урыҫ) — М.: Большая российская энциклопедия, 2004.
- ↑ 2,0 2,1 Deutsche Nationalbibliothek Record #1056074671 // Общий нормативный контроль (GND) (нем.) — 2012—2016.
- ↑ Library of Congress Authorities (ингл.) — Library of Congress.
- ↑ Генерал армии Алексей Антонов
- ↑ Генерал армии Алексей Иннокентьевич Антонов.
- ↑ Автобиография комбрига Антонова Алексея Иннокентьевича (4.8.39 г.). — 3 с., с. 1. // Фонды ГГИАМ.
- ↑ Гаглов И. И. Генерал Антонов. — М.: Воениздат, 1978. — 132 с. — (Советские полководцы и военчальники). — 50 000 экз.
Әҙәбиәт
үҙгәртергәРус телендә
үҙгәртергә- Гаглов И. И. Генерал армии А. И. Антонов. — 2-е изд., доп. — М.: Воениздат, 1987. — 159 с.
- Горбачёв А. Н. 10 000 генералов страны (1940—2017): краткий биобиблиографический справочник. — М.: Infogans, 2017. — 378 с.
- Лубченков Ю. Н. 100 великих полководцев Второй мировой. — М., 2005. — 480 с. — (100 великих). — ISBN 5-9533-0573-7.
- Московская энциклопедия: в 2-х т. / И. Л. Беленький и др. — М.: Москвоведение, 2007. — Т. 1, кн. 1: Лица Москвы. — 639 с. — ISBN 978-5-903633-01-2.
- Самойлов Ф., Локшин В. С. Аллея героев: Очерки. — Л.: Лениздат, 1974. — 262 с.
- Штеменко С. М. Генерал армии А. Антонов // Полководцы и военачальники Великой Отечественной / сост. и науч. ред. Ҡалып:К.и.н. А. Н. Киселёв. — М.: Молодая гвардия, 1971. — С. 7–38. — 448 с. — (Жизнь замечательных людей).
- Золотарёв В. А. Именно тот, кто нужен Генеральному штабу // Военно-исторический журнал. — 1996. — № 5. — С. 32—41. — ISSN 0321-0626.
Сит телдә
үҙгәртергә- Harold Shukman. Stalin’s Generals. — New York: Grove Press, 1993.
- Bonn, Keith E. Slaughterhouse: Handbook of the Eastern Front. — Aberjona Press, 2005.
Һылтанмалар
үҙгәртергә- Генерал армии Алексей Иннокентьевич Антонов на сайте Министерства обороны Российской Федерации
- Биография Алексея Антонова на zamos.ru
- «Генерал армии Алексей Антонов». Статья на militera.lib.ru.