ตัวเลขอาหรับตะวันออก

ตัวเลขนี้มีที่มาจากระบบตัวเลขอินเดียโบราณ ซึ่งนำกลับมาใช้ใหม่ในช่วงยุคทองของอิสลามในหนังสือ On the Calculation with Hindic Numerals ที่เขียนโดยนักคณิตศาสตร์และวิศวกรชาวเปอร์เซียนาม อัลเคาะวาริซมี

ตัวเลขเหล่านี้มีชื่อในภาษาอาหรับว่า อัรกอมฮินดียะฮ์ (أَرْقَام هِنْدِيَّة) ส่วนในภาษาอังกฤษบางครั้งมีอีกชื่อเรียกว่า ตัวเลขอินเดีย (Indic numerals)^[1] หรือ ตัวเลขอาหรับ -อินเดีย (Arabic-Indic numerals)^[2] อย่างไรก็ตาม บางครั้งคำเหล่านี้ไม่นิยมใช้งานเพราะอาจทำให้เกิดความสับสนกับระบบตัวเลขฮินดู-อาหรับที่ใช้อักษรตระกูลพราหมีในอนุทวีปอินเดีย^[3]

แต่ละตัวเลขในแบบเปอร์เซียมีจุดยูนิโคดต่างกัน แม้ว่าจะมีรูปร่างคล้ายกับตัวเลขอาหรับตะวันออกก็ตาม อย่างไรก็ตาม รูปแบบที่ใช้ในภาษาอูรดู, สินธ์ และภาษาในเอเชียใต้อื่น ๆ ไม่ได้ใส่รหัสแยกจากแบบเปอร์เซีย

ตัวเลขเรียงจากตำแหน่งหลักน้อยสุดทางขวา และตำแหน่งหลักมากสุดทางซ้าย ซึ่งเหมือนกับรูปแบบของตัวเลขอาหรับตะวันตก แม้ว่าอักษรอาหรับเขียนจากขวาไปซ้ายก็ตาม^[4]

เครื่องหมายลบเขียนไว้ทางด้านขวาของจำนวน เช่น −٣ (−3)

เศษส่วนในบรรทัดเขียนด้วยการนำตัวเศษและตัวส่วนมาตั้งทางซ้ายและขวาของเครื่องหมายทับเศษส่วนตามลำดับ เช่น ٢/٧ (2/7).

จุลภาคปกติ , หรือสัญลักษณ์ ٫ ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์แบ่งเลขฐานสิบ ดังปรากฏใน ٣,١٤١٥٩٢٦٥٣٥٨ (3.14159265358)

จุลภาคอาหรับ ، หรือสัญลักษณ์ ٬ อาจใช้เป็นตัวคั่นหลักพัน เช่น ١،٠٠٠،٠٠٠،٠٠٠ (1,000,000,000).

มีผู้ใช้งานตัวเลขอาหรับตะวันออกมากกว่าตัวเลขอาหรับตะวันตกในประเทศทางตะวันออกของโลกอาหรับ โดยเฉพาะในประเทศอิหร่านและอัฟกานิสถาน

ในเอเชียบริเวณที่พูดภาษาอาหรับ เช่นเดียวกันกับอียิปต์และซูดาน มีการใช้ตัวเลขสองรูปแบบ (และมักใช้งานควบคู่กันไป) แม้ว่าตัวเลขอาหรับตะวันตกจะมีผู้ใช้งานมากขึ้น อย่างในซาอุดีอาระเบีย ส่วนสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ใช้ตัวเลขทั้งสองรูปแบบ แต่ในแถบอัลมัฆริบใช้เฉพาะตัวเลขอาหรับตะวันตกเท่านั้น

• ตัวเลขอาหรับ
• ตัวเลขอับญัด