Имом (ар. إمام‎ - пешдаро) — пешдаро дар на­мози ҷамоат.

Имом дар намоз даст ба дуо боло кардааст. Қоҳира, Миср, соли 1865.

Пешдаро дар намоз

вироиш

Имоми ҷумъа ва ҷамоат касест, ки дигарон дар намозҳои ҷамоат, бахусус дар намози ҷумъа бар ӯ иқтидо мекунанд. Дар имом чаҳор чиз ба эътибор ги­рифта мешавад:[1]

  • аз дигарон олимтар бошад
  • қиро­атро хубтар донад
  • парҳезгортар бошад
  • ба синни балоғат расида бошад

Имомии фосиқ, валадуззино ва занҳо дар ҷа­моати занон макрӯҳ аст. Касе, ки истода намоз мехонад, наметавонад ба касе, ки нишаста намоз мехонад, иқтидо кунад. Касоне, ки аз паси имом нияти намоз мекунанд, бояд ба имом дар нияти худ иқтидо кунанд.

Имом дар мазҳаби аҳли суннат

вироиш

Имом дар мазҳаби шиа

вироиш
  1. Донишномаи фарҳанги мардуми тоҷик, Ҷилди 1. А-М – Душанбе: Муассисаи давлатии Сарредаксияи илмии Энсиклопедияи Миллии Тоҷик, 2015, - саҳ. 650 // У. Камолов.