Przemysław Witkowski (dziennikarz)

Wykładał w Instytucie Studiów Międzynarodowych, Akademii Wojsk Lądowych im. gen. Tadeusza Kościuszki, Uczelni Techniczno-Handlowej im. Heleny Chodkowskiej, Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu i Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego^[2]. Występował z wykładami również na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu^[3][4] i Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie^{[potrzebny przypis]}. Obecnie uczy w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego^[5] i Collegium Civitas w Warszawie^[6], gdzie pracuje na stanowisku adiunkta w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych.

Jest specjalistą od ruchów i grup radykalnych, zarówno lewicowych i prawicowych, również tych o charakterze mieszanym. Zajmuje się także związkami ideologii i popkultury w filmie, serialu telewizyjnym, komiksie, muzyce rozrywkowej, ze szczególnym naciskiem na propagandę polityczną, w szczególności polską oraz kwestiami mniejszości etnicznych i religijnych w Polsce i regionie, a także ich znaczeniu politycznym^[7].

Publikował w gazetach takich jak: „Polityka”, „Krytyka Polityczna”, „Przegląd”, „Trybuna”, „Bez Dogmatu”, „Gazeta Wyborcza”, „Przekrój”, „Odra”, „Vice”, „Dialog”, „Polska. The Times” oraz w polskiej edycji „Le Monde diplomatique” i portalu OKO.press, a także „Visegrad Insight” i „Prosa”. Jest członkiem zespołu Krytyki Politycznej^[8].

Publikował wiersze w pismach takich jak: „Twórczość”, „Tygodnik Powszechny”, „Gazeta Wyborcza”, „Odra”, „Wakat”, „Kresy”, „Akcent”, „Tygiel Kultury”, „Pogranicza”, „Topos”, „Portret”. Współredagował młodopoetycką antologię dolnośląską Ziemie uzyskane. Tłumaczył teksty PJ Harvey do spektaklu muzycznego Route 67/Jeśli tylko tyle jest duetu Justyna Wasilewska/Thomas Harzem, który wystawiony został podczas 31. Przeglądu Piosenki Aktorskiej^[9][10]. W latach 2008–2016 redagował „młodoliteracki” dział miesięcznika „Odra” (8. Arkusz Odry). W latach 2008–2016 organizował we Wrocławiu Mikrofestiwal Nowej Literatury Polskiej^[11]. Występował na największych polskich festiwalach poetyckich takich jak Port Literacki Wrocław^[12], Manifestacje Poetyckie^[13], Poznań Poetów^[14] i na szczecińskim festiwalu teatralnym Kontrapunkt^[15]. Jego wiersze tłumaczono na słowacki, angielski, francuski, ukraiński, serbski, węgierski i czeski.

Syn prof. Andrzeja Witkowskiego. W 2009 zawarł z poetką Iloną Jakubowską małżeństwo humanistyczne, ceremonię pod patronatem Polskiego Stowarzyszenia Racjonalistów^[16]. W 2015 roku rozwiedli się. Mieszka we Wrocławiu i Warszawie.

25 lipca 2019 został pobity we Wrocławiu na wysokości Mostów Trzebnickich z powodu przeciwstawienia się homofobicznym, nienawistnym hasłom^[17][18]. Sprawca, który został zatrzymany kilka dni później, złamał mu kość jarzmową i nos. W listopadzie 2019 roku sąd skazał Macieja K. za pobicie Witkowskiego na rok bezwzględnego więzienia i 5 tys. złotych grzywny^[19][20].

• Lekkie czasy ciężkich chorób – Biuro Literackie, Wrocław, 2009
• Preparaty – Biuro Literackie, Wrocław, 2010
• D’une ville l’autre/Z miasta w miasto, nuit myrtide, Lille, 2013 (wraz z Dimitrim Vazemskym);
• Taniec i Akwizycja – Warstwy, Wrocław, 2017

• Chwała supermanom. Ideologia a popkultura^[21] – Książka i Prasa, Warszawa, 2017

• Laboratorium przemocy. Polityczna Historia Romów^[22] – Książka i Prasa, Warszawa, 2020
• The Polish Independence March as a Contact Hub and a Model for European Extremism – Counter Extremism Project, Nowy Jork – Berlin, 2023
• Śmierć Wrogom Ojczyzny. Anatomia polityczna uczestników Marszu Niepodległości – Książka i Prasa, Warszawa, 2023

• Faszyzm, który Nadchodzi^[23] – Książka i Prasa, Warszawa, 2023

• Partia rosyjska – Arbitror, Warszawa, 2023

• II miejsce w konkursie Stowarzyszenia Pisarzy Polskich we Wrocławiu (2007)^[24]
• finalista XIV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina (2008)
• laureat XV Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina (2009)^[25]
• nominowany do nagrody kulturalnej Gazety Wyborczej wARTo w dziedzinie literatura za arkusz Lekkie czasy ciężkich chorób (2009)^[26]
• nominowany i finalista projektu Biura Literackiego Połów 2009^[27]
• nominowany do nagrody kulturalnej Gazety Wyborczej wARTo w dziedzinie literatura za Mikrofestiwal (2015)^[28]
• Chwała supermanom. Ideologia a popkultura – Lewicowa książką roku 2017^[29]
• nominowany do nagrody kulturalnej Gazety Wyborczej wARTo w dziedzinie literatura za książkę eseistyczną Chwała supermanom. Ideologia a popkultura (2018)^[30]