IRB Sevens World Series (2003/2004) – piąta edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2003 a czerwcem 2004 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w dwóch z nich; Anglicy, którzy uplasowali się ostatecznie na drugiej pozycji, wygrali trzy turnieje; jeden, po raz pierwszy w historii, rozstrzygnęli na swą korzyść Argentyńczycy, co pomogło im w zdobyciu trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej; reprezentanci RPA, którzy wygrali dwa turnieje, zostali pozbawieni zwycięstwa w jednym z nich.
Informacje ogólne edytuj
W porównaniu do poprzedniego sezonu zmieniła się liczba i gospodarze poszczególnych zawodów. Welsh Rugby Union oznajmił, iż nie będzie się ubiegał o odnowienie kontraktu, w gronie zainteresowanych była natomiast Kanada[1]. Z jedenastu ubiegłosezonowych turniejów wypadło pięć – w Australii, Chile, Chinach, Malezji i Walii – po raz pierwszy pojawiły się natomiast zawody w USA, cykl powrócił też do Francji, a wszystkie umowy zostały podpisane na trzy lata[2][3]. Ostatecznie zatem odbyło się osiem turniejów[4].
Po raz pierwszy w historii cyklu cztery rozpoczynające sezon turnieje miały czterech różnych triumfatorów – kolejno zwyciężały bowiem RPA, Anglia, Nowa Zelandia i, po raz pierwszy, Argentyna[5][6]. Nowozelandczycy utrzymywali jednak przewagę nad resztą stawki, bowiem prócz jednego zwycięstwa byli obecni także w pozostałych trzech finałach pierwszej połowy sezonu[7][8]. Trzecia z rzędu wygrana Anglików w Hongkongu zmniejszyła ich stratę do czterech punktów[9][10], tydzień później na drugim miejscu w klasyfikacji dołączyli do nich Południowoafrykańczycy po wymagającym dwóch dogrywek zwycięstwie w Singapurze[11], a w obu tych finałach wzięli udział Argentyńczycy[12], toteż przed europejską częścią cyklu, wartą czterdzieści punktów, prócz Nowozelandczyków w walce o zwycięstwo utrzymywali się reprezentanci Anglii, RPA i Argentyny. Liderzy cyklu pokonali jednak Anglików we Bordeaux[13], więc gospodarze ostatniego turnieju mieli jeszcze szansę na wyprzedzenie Nowozelandczyków w klasyfikacji generalnej, jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale zajęli w nich maksymalnie piątą lokatę[14]. Obrońcy tytułu zapewnili sobie końcowy triumf ćwierćfinałowym zwycięstwem nad Szkocją, ulegli jednak w finale Anglikom, którzy uplasowali się ostatecznie na drugiej pozycji ze stratą sześciu punktów[15][16]. Trzecie miejsce zajęła Argentyna, bowiem reprezentacja RPA została ukarana karą finansową i utratą punktów z dwóch pierwszych turniejów z powodu wystawienia do meczowego składu nieuprawnionego gracza Tonderaia Chavhangi[17][18][19]. Najwięcej punktów w sezonie zdobył Anglik Ben Gollings (394)[20], w klasyfikacji przyłożeń ex aequo triumfował jego rodak Rob Thirlby wraz z reprezentantem RPA Fabianem Juriesem[21].
Transmisje telewizyjne osiągnęły łącznie liczbę 364 godzin, potencjalnie docierając do 129 milionów gospodarstw domowych w 128 terytoriach, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem odpowiednio o 29%, 175% i 58%[22].
System rozgrywek edytuj
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy[23].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[24][25]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[24][25].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[23][26]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
16 zespołów | | 24 zespoły |
---|
Pozycja | Pkt | Pkt | Pozycja |
---|
1 (Cup) | 20 | 30 | 1 (Cup) |
2 (finał Cup) | 16 | 24 | 2 (finał Cup) |
3–4 (półfinały Cup) | 12 | 18 | 3–4 (półfinały Cup) |
– | – | 8 | 5–8 (ćwierćfinały Cup) |
5 (Plate) | 8 | 4 | 9 (Plate) |
6 (finał Plate) | 6 | 3 | 10 (finał Plate) |
7–8 (półfinały Plate) | 4 | 2 | 11–12 (półfinały Plate) |
– | – | 0 | 13–16 (ćwierćfinały Plate) |
9 (Bowl) | 2 | 1 | 17 (Bowl) |
10–16 | 0 | 0 | 18–24 |
Klasyfikacja generalna edytuj
Zespół z RPA został pozbawiony punktów z dwóch pierwszych turniejów z powodu wystawienia do meczowego składu nieuprawnionego gracza.
Bibliografia edytuj
Linki zewnętrzne edytuj