(3) Juno
(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.
Obraz uzyskany przez Very Large Telescope | |
Odkrywca | |
---|---|
Data odkrycia | 1 września 1804 |
Numer kolejny | 3 |
Charakterystyka orbity (J2000) | |
Przynależność obiektu | |
Półoś wielka | 2,6716 au |
Mimośród | 0,2553 |
Peryhelium | 1,9895 au |
Aphelium | 3,3536 au |
Okres obiegu wokół Słońca | 4 lata 134 dni |
Średnia prędkość | 17,92 km/s |
Inklinacja | 12,98° |
Charakterystyka fizyczna | |
Średnica | 290×240×190 km |
Masa | 3×1019 kg |
Średnia gęstość | 3,14 g/cm3 |
Okres obrotu | (7 h 12 min 36 s) h |
Albedo | 0,238 |
Jasność absolutna | 5,33m |
Typ spektralny | |
Średnia temperatura powierzchni | śred. ~163 K |
Satelity naturalne | prawdopodobnie posiada (?) |
Odkrycie i nazwa edytuj
Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.
- Ruch Juno po niebie na tle gwiazd
- Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum)
- Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA
Orbita edytuj
Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,97° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,26. Ciało to krąży w średniej odległości 2,67 au wokół Słońca, na co potrzebuje 4 lata i 134 dni.
Właściwości fizyczne edytuj
Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,24; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,3m.
Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
- (3) Juno w bazie Minor Planet Center (ang.)
Linki zewnętrzne edytuj
- Diagram orbity (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)