Rubens Barrichello

Zowel zijn vader als zijn grootvader dragen of droegen de naam Rubens. Daarom werd Barrichello bekend als Rubinho (Portugees voor "kleine Rubens") en is die naam zijn vaste bijnaam geworden.

Barrichello won vijf kart-titels in Brazilië voordat hij naar Europa werd gehaald om te racen in de Formule Vauxhall Lotus serie in 1990. In zijn eerste jaar veroverde hij het kampioenschap, een prestatie die hij het daarop volgende jaar overdeed in het Britse Formule 3 kampioenschap.

Hij veroverde bijna een plek in de Formule 1 op negentienjarige leeftijd. Hij miste de kans en ging racen in de Formule 3000 in 1992. Hij werd derde in het kampioenschap en voegde zich het volgende jaar bij het Jordan Grand Prix-team. Tijdens deze overgang woonde hij in Banbury, Verenigd Koninkrijk.

Formule 1-carrière bewerken

1993-1996: Jordan bewerken

1993 bewerken

Barrichello beleefde een succesvol debuutjaar. In zijn derde race, de Grand Prix van Europa, startte hij van de twaalfde positie onder natte omstandigheden maar was reeds vierde aan het einde van de eerste ronde. Hij reed later in de race zelfs naar de tweede plek waarbij hij Alain Prost passeerde maar viel uit met een brandstofprobleem. De betrouwbaarheid van de Jordan was slecht en hij finishte een beperkt aantal races. Hij was regelmatig sneller dan zijn teamgenoten en wist tijdens de Grand Prix van Japan zijn eerste punten te scoren door een vijfde plaats te behalen. Met deze twee punten werd hij 18e in de stand om het wereldkampioenschap.

1994 bewerken

1994 begon veelbelovend met een vierde plek in Brazilië en een derde plaats in Aida (zijn eerste podiumplek).

Deze resultaten zorgden voor een tweede voorlopige positie in het kampioenschap achter Michael Schumacher. Barrichello zijn carrière werd bijna beëindigd tijdens de Grand Prix van San Marino toen hij zwaar crashte tijdens de training. Hij raakte buiten bewustzijn en was in levensgevaar omdat zijn tong de luchttoevoer blokkeerde. Snelle actie van professor Watkins redde zijn leven, ondanks dat de marshalls de auto hardhandig omdraaiden met hem erin.

Ayrton Senna kwam hem opzoeken in het ziekenhuis, iets wat Rubens zeer waardeerde. De drievoudig wereldkampioen was zichtbaar aangedaan bij het bezoek aan zijn jongere landgenoot.

Tijdens de race van dat weekend overleed zijn mentor Ayrton Senna na een zware crash. Ondanks zijn grote persoonlijke verlies herpakte hij zich en bereikte een poleposition tijdens de Grand Prix van België. Hiermee werd hij de jongste coureur op poleposition ooit. Hij werd zesde in het kampioenschap met negentien punten. Hij versloeg hiermee zijn teamgenoot Eddie Irvine.

1995 bewerken

Het hoogtepunt van 1995 was een tweede plaats in Montreal maar de Jordan auto's waren minder betrouwbaar dan in 1994. Hij finishte het seizoen als elfde met elf punten, opnieuw voor Irvine.

1996 bewerken

De verwachtingen waren voor Jordan hooggespannen in 1996 nadat ze het motorencontract met Peugeot hadden overgenomen van McLaren. Het sigarettenmerk Benson & Hedges werd sponsor en zorgde voor een financiële injectie. Barrichello begon goed aan het seizoen en reed tweede tijdens de Braziliaanse Grand Prix (hij moest afhaken met oververhitte remmen). De competitiviteit van Jordan nam echter af naarmate het seizoen vorderde. De relatie tussen Eddie Jordan en Barrichello bekoelde en aan het eind van het seizoen maakte hij zijn overstap naar het nieuwe Stewart Grand Prix bekend.

1997-1999: Stewart bewerken

1997 was een moeilijk eerste jaar voor het team en Barrichello wist maar drie races te finishen. Het hoogtepunt was een tweede plaats in Monaco waardoor hij de dertiende plaats in het eindklassement zou bezetten. Teamgenoot Jan Magnussen wist geen punten te halen tijdens het seizoen. Datzelfde jaar trouwde Barrichello met Silvana Giaffone.

In 1998 ging het niet veel beter met Stewart. Twee vijfde posities waren de hoogste van het seizoen. Ondanks de slechte betrouwbaarheid van de auto reed Barrichello goed en was consequent sneller dan zijn teamgenoot Magnussen. Magnussen werd vervangen tijdens de Grand Prix van Frankrijk door Jos Verstappen welke ook door Barrichello werd verslagen.

1999 bracht succes voor Stewart. Barrichello kwalificeerde als derde in Brazilië waarmee hij de Ferrari van Michael Schumacher versloeg. Hij pakte poleposition in Frankrijk en finishte drie keer op het podium. In de loop van het jaar viel het oog van Ferrari baas Jean Todt op Barrichello en hij werd voor 2000 gecontracteerd bij de Italiaanse renstal.

2000-2005: Scuderia Ferrari bewerken

2000 bewerken

Barrichello behaalde zijn eerste overwinning tijdens de Grand Prix van Duitsland nadat hij vanaf de achttiende positie was gestart. Het was de langste tijd dat een coureur heeft moeten wachten op zijn eerste overwinning. Barrichello reed een constant seizoen en reed regelmatig naar het podium. Hij werd echter verslagen door drie andere betrouwbare auto's van de coureurs: Michael Schumacher, Mika Häkkinen en David Coulthard.

Met zijn vierde positie in het kampioenschap hielp hij Ferrari aan het constructeurskampioenschap.

2001 bewerken

In 2001 haalde Barrichello de derde plek in het kampioenschap met tien podiumplaatsen en 56 punten. Hij was opnieuw een belangrijke ondersteuning voor teamgenoot Michael Schumacher en reed Ferrari naar het derde constructeurskampioenschap op rij.

2002 bewerken

Het succes ging door in 2002, waarin hij vier races won en tweede werd in het kampioenschap met 77 punten. Het jaar werd echter gekenmerkt door controverse.

Barrichello kreeg orders van het team om Schumacher erlangs te laten tijdens de laatste meters van de Grand Prix van Oostenrijk. Schumacher zette Barrichello op de eerste plaats op het podium waar Ferrari later een boete voor zou krijgen. Deze actie leidde tot het verbieden van teamorders in 2003.

2003 bewerken

Hij eindigde het seizoen van 2003 op de vierde plaats met 65 punten. Hij won tweemaal, in Engeland en Japan, en hielp Ferrari en Schumacher opnieuw naar een dubbelslag in het kampioenschap.

2004 bewerken

In 2004 werd Barrichello zevenmaal tweede achter Schumacher en won hij zowel in Italië als in China. Hij behaalde overtuigend de tweede positie in het kampioenschap met 114 punten en 14 podiumplaatsen.

2005 bewerken

In 2005 miste Ferrari de snelheid van voorgaande jaren vanwege een wijziging in het bandenreglement. Ferrari gebruikte Bridgestones welke minder effectief waren dan de Michelins van de concurrenten. De beste resultaten waren twee tweede plekken. Hij eindigde het seizoen als achtste met 38 punten, zijn slechtste resultaat voor het Italiaanse team.

2006-2008: Honda bewerken

2006 bewerken

In augustus 2005 maakte hij bekend dat hij Ferrari zou verlaten en ging rijden voor Honda F1. Hoewel zijn teamgenoot Jenson Button recht had op startnummer 11 liet hij deze aan Barrichello omdat het zijn geluksgetal was. Barrichello werd in eerste instantie voorbij gestreefd door Button maar na wijzigingen aan de auto was hij in staat terug te vechten. Hij finishte vierde in Monaco en haalde het beste resultaat voor een Japans team ooit in Monaco.

Hij finishte het seizoen als zevende met 30 punten, 26 minder dan Button.

2007 bewerken

2007 was Barrichello's zwaarste jaar uit zijn Formule 1 carrière, de Honda RA107 waar hij in reed zag er heel anders uit als zijn voorganger en de prestaties waren ook heel anders, het team was enorm weggezakt uit de top. Ze reden het hele jaar mee in het middenveld en ze beëindigden het seizoen als 8ste met 6 WK punten, in 2006 behaalden ze er 86, dat verschil is 80 punten. Een enorme afgang voor Honda, Rubens Barrichello en ook voor zijn teamgenoot Jenson Button.

2008 bewerken

Op 19 juli 2007 maakte Honda bekend dat Barrichello in 2008 bij hen zou blijven rijden. Dit gaf hem de kans om vijf starts te maken en daarmee het record voor meeste Grand Prix' te pakken, een record dat veertien jaar lang in handen van Riccardo Patrese was geweest. De Grand Prix van Turkije was zijn 257e race waarmee het record uit de boeken reed. Er was onenigheid over de precieze race maar Honda besloot de festiviteiten in Turkije te houden.

Het seizoen verliep beter dan 2007 maar elf punten en een veertiende positie waren nog steeds teleurstellend.

Aan het einde van 2008 maakte Honda bekend uit de Formule 1 te stappen. Hiermee werd het voortbestaan van het team, en daarmee de positie van Barrichello hoogst onzeker.

2009: Brawn GP bewerken

2009 bewerken

Teambaas Ross Brawn kocht het team en hernoemde het tot Brawn GP. Op 6 maart 2009 bevestigde hij dat zowel Barrichello als Button hun positie behielden voor 2009. In de laatste tests voor het seizoen verraste het team met zeer snelle rondetijden. De hierdoor gewekte verwachtingen werden ook bevestigd tijdens het seizoen, waarin de teamgenoot van Barrichello, Jenson Button, meteen zes van de eerste zeven wedstrijden won. Ook Barrichello streed vaak vooraan mee en behaalde zes podiums, waarvan twee overwinningen: in de GP van Europa (Valencia) en de GP van Italië (Monza). Brawn GP kreeg in de voorlaatste race van het seizoen (GP van Brazilië, Interlagos) zekerheid over zowel de constructeurstitel als de rijderstitel (voor Button). Barrichello eindigde het kampioenschap op de derde plaats.

2010-2011: Williams bewerken

2010 bewerken

Op 2 november 2009 werd bekendgemaakt dat Barrichello in 2010 zou rijden voor het Williams F1-team.^[1] Barrichello reed op 29 augustus 2010 zijn 300ste GP en was daarmee destijds de langst rijdende Formule 1-coureur aller tijden.^[2]

2011 bewerken

Een teleurstellend seizoen van Williams. Rubens presteert zo goed als de wagen is, maar verliest op het eind van het seizoen z'n race-zitje.

Overzicht Formule 1 carrière bewerken

Formule 1-resultaten bewerken

Totale Formule 1-resultaten bewerken

• Races vetgedrukt betekent polepositie, Races cursief betekent snelste ronde

‡ Halve punten zijn toegekend omdat minder dan 75% van de raceafstand was gereden.

Complete Amerikaanse open-wheelrace-resultaten bewerken

IndyCar Series bewerken

Jaar	Team	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	Pos	Punten
2012	KV Racing Technology	Chevrolet	STP 17	ALA 8	LBH 9	SAO 10	INDY 11	DET	TXS	MIL 10	IOW	TOR	EDM	MDO	QIN	SNM	BAL	FON	11	102

** Podium (geen overwinning) geeft 2de of 3de plaats aan.

*** Top 10 (geen podium) geeft een 4de t/m 10de plaats aan.

Indianapolis 500 bewerken

Zie de categorie Rubens Barrichello van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.