Задна самогласка

Табела на самогласки по МФА
	•iy •ɨʉ •ɯu •ɪʏ •ɪ̈ʊ̈ •ʊ •eø •ɘɵ •ɤo •e̞ø̞ ə •ɤ̞o̞ •ɛœ •ɜɞ •ʌɔ •æ ɐ •aɶ •ä •ɑɒ
	Речиси затворени
	Полузатворени
	Средни
	Полуотворени
	Речиси отворени
	Отворени
Самогласките во парови се: незаоблена • заоблена
	Помош за МФА • легенда • табела • табела со звуци • погл.

Задна самогласка е вид на самогласен глас во извесни јазици. Карактеристично за задната самогласка е тоа што јазикот се става што е можно поназад во устата без да направи препрека која би ја направила согласка. Понекогаш се нарекуваат и темни самогласки бидејќи оддаваат впечаток како да звучат потемно од предните.^[1]

Во македонскиот јазик, задни самогласки се у и о.^[2]^[3] Според Меѓународната фонетска азбука (МФА), постојат следниве задни самогласки:

Наводи

↑ Tsur, Reuven (февруари 1992). The Poetic Mode of Speech Perception. Duke University Press. ISBN 0-8223-1170-4.
↑ Кепески, Круме (1990). Граматика на македонскиот литературен јазик (X. изд.). Скопје: Просветно Дело. стр. 60.
↑ Кепески како задна ја наведува и „а“.

[1] Tsur, Reuven (февруари 1992). The Poetic Mode of Speech Perception. Duke University Press. ISBN 0-8223-1170-4.

[МакГрам-2] Кепески, Круме (1990). Граматика на македонскиот литературен јазик (X. изд.). Скопје: Просветно Дело. стр. 60.

[3] Кепески како задна ја наведува и „а“.

[1]

[2]

[3]