Orde número 1

O 29 de febreiro^xul./ 13 de marzo de 1917^greg. as unidades enviadas a sufocar a gran revolta na capital, Petrogrado, uníronse aos manifestantes, pero non contaron co apoio dos seus oficiais.^[2] Moitos destes abandonaran os seus postos ante o motín dos soldados, que ocupaban as rúas da cidade por milleiros.^[2]

Medorento das consecuencias de que estes soldados sen mandos permanecesen na capital, o presidente da Duma Imperial de Rusia, Mikhail Rodzianko, ordenou a través da nova Comisión Militar da Duma —dependente do novo Comité provisional da Duma Estatal— o regreso dos soldados aos seus cuarteis, a entrega das súas armas e a volta dos oficiais.^[2][3] As tropas recibiron mal esta orde e queixáronse dela ante o Comité executivo do Soviet de Petrogrado.^[2][3] Os delegados obreiros no Soviet declararon o chamamento da Duma contrarrevolucionario e chegouse a esixir o arresto de Rodzianko, que parecía desexar a restauración da antiga orde nas unidades militares.^[3]

Mentres a tropa respectaba a autoridade do Soviet de Petrogrado e pouco despois enviaba representantes ao mesmo, os oficiais, separados na súa maioría das súas unidades pola revolución, vían na Duma e no seu novo Comité Provisional ao sucesor do Tsar e a única autoridade verdadeira.^[4] O comportamento dos oficiais que foron regresando paulatinamente ás súas unidades, tras o chamamento do Comité provisional, desgustou aos soldados, que consideraron que tanto a Duma como os oficiais trataban simplemente de volver á situación anterior á revolución.^[5] Os soldados, que acudiron en masa ao Soviet para rexeitar a orde da Duma, sospeitaban que esta era o primeiro paso para tratar de desarmar aos insurrectos.^[6] Os traballadores decidiron ignorar unha petición do xefe da milicia municipal o 1 de marzo^xul./ 14 de marzo de 1917^greg. para que a cidadanía entregase a aquela as súas armas.^[6] Os intentos da Duma de desarmar á poboación fracasaran.^[6] Medorentos de enfrontarse coas armas ás masas revolucionarias, a Duma e a súa comisión militar non lograron o desarmamento ante a resistencia daquelas a entregar o armamento obtido durante a revolución.^[7]

A mañá do 1 de marzo^xul./ 14 de marzo de 1917^greg. estaba prevista a reunión do Soviet de Petrogrado e antes celebrouse outra entre representantes da gornición militar da capital e membros do comité executivo daquel.^[2] Os intentos do comité executivo de que as masas entregasen as armas aos comisarios nomeados polo Soviet tampouco tiveron efecto.^[8]

A posterior reunión do Soviet aprobou a participación de soldados na Comisión Militar da Duma e o recoñecemento da autoridade desta, sempre que non contradixese as decisións do Soviet.^[9] Rexeitouse a devolución das armas.^[10] A aceptación do regreso dos oficiais que, na súa maioría, abandonaran as súas unidades —en especial as de gardas— foi a proposta máis discutida.^[11] Dubidábase da lealdade dos oficiais cara á revolución.^[11] As resolucións da reunión do Soviet foron o bosquexo da Orde Número 1.^[11]

O comité executivo do Soviet de Petrogrado aprobou pouco despois as conclusións do debate no mesmo, indicando que a Orde correspondente debía publicarse o mesmo día.^[12] O intento de acordar a publicación coa Comisión Militar da Duma fracasou ante o rexeitamento desta a aprobar as conclusións alcanzadas no pleno do Soviet.^[12] O comité executivo encargou entón a unha comisión encabezada por Nikolai Sokolov a redacción final da orde, que estivo lista en menos de media hora.^[12] A redacción final foi aprobada polo comité executivo e presentada ante o Soviet, aínda reunido, que a aprobou con alegría desbordante.^[4]

A orde publicouse en Izvestia o 2 de marzo^xul./ 15 de marzo de 1917^greg., asinada por tres membros do Consello Executivo do Soviet de Petrogrado.^[13] A noite antes, xa comezara a distribuírse como volante.^[4]

Segundo algúns, a orde minou de xeito significativo a disciplina das unidades militares e contribuíu á disolución das forzas armadas, mentres que outros a consideran a primeira medida de democratización do Exército.^[13]

A pesar da asunción de que a Orde establecía a elección dos oficiais das unidades militares, esta cláusula non estaba contida na mesma.^[14] Na práctica, con todo, os oficiais considerados hostís á revolución foron expulsados das unidades, pero non houbo unha elección xeral dos mandos.^[5] Os cambios, en todo caso, só afectaron aos oficiais de menor gradación, quedando os altos mandos incólumes.^[5] Este proceso intensificou a división nos oficiais entre os que aceptaron os cambios revolucionarios e os que se opuxeron aos mesmos.^[5]

Aínda que a Orde estaba restrinxida en principio ás tropas da capital acabou aplicándose tanto a estas como ás da fronte.^[5][15]

A Orde supuxo ademais a unión dos soldados ao Soviet de Traballadores e confirmou a política de defensismo revolucionario.^[16]

• Hasegawa, Tsuyoshi (1972). "The Problem of Power in the February Revolution of 1917 in Russia". Canadian Slavonic Papers (en inglés) 14 (4): 611–633. 
• Boyd, John R. (1968). "The Origins of Order No. I". Soviet Studies 19 (3): 359–372. 

• Revolución de Febreiro
• Izvestia