Bobby Rahal

Facía frío. Un día moi frío, e unha carreira longa, longa para min. A máis longa que fixera antes foi unha carreira de Fórmula Atlántica de 160´934 km., e este foi un gran premio de 321,869 km. Só quería chegar ao final e chegar á seguinte carreira. Foi un debut fen executado.

Rahal comezou a súa carreira nas categorías secundarias da SCCA, terminando finalmente segundo detrás de Gilles Villeneuve no campionato de Fórmula Atlantic de 1977. Ao ano seguinte, competiu no Gran Premio de Nova Zelandia de 1978 con Fred Opert Racing (Fórmula Pacífico) e na Fórmula 3 europea con Wolf Racing. Preto do final da tempada, Rahal correu para o equipo Wolf de Fórmula 1 no Gran Premio dos Estados Unidos de 1978 e no Gran Premio do Canadá de 1978.^[1] O acordo con Wolf non chegou ata a tempada de 1979, xa que Wolf contratou a James Hunt para o único coche dispoñible. Rahal comezou a carreira de 1979 cun Chevron na Fórmula 2, pero regresou a América a mediados de tempada e correu na serie Can-Am. Durante as seguintes tempadas, competiu en varios eventos de coches deportivos, incluíndo as 24 Horas de Le Mans e o IMSA GT Championship.

En 1982, Rahal entrou na serie CART da Indy car co equipo Truesports, gañando dúas carreiras e quedando segundo no campionato detrás de Rick Mears. Continuou correndo para Truesports durante a tempada de 1988, gañando polo menos unha carreira cada ano. En 1986, Rahal superou dramáticamente a Kevin Cogan nun reinicio a falta de dúas voltas para gañar as Indianapolis 500, só uns días antes de que o propietario do seu equipo, Jim Trueman morrese de cancro. Máis tarde ese ano, Rahal gañou o seu primeiro campionato CART, e defendeuno con éxito ao ano seguinte.

En 1988, Rahal gañou a última carreira que logrou o equipo Truesports, a Quaker State 500 en Pocono, a primeira e única vitoria do coche Indy para o motor Judd.

Durante a súa carreira na CART, Rahal tamén gañou carreiras na IMSA e na IROC. En 1989, Rahal rematara as súas ocasionais incursións nas carreiras de automóbiles deportivos e concentrouse unicamente na CART. Pasou ao equipo de carreiras Kraco, pero esta asociación só produciu dúas vitorias en tres tempadas.

Rahal competiu nunha carreira da NASCAR na súa carreira. En novembro de 1984, levou o Ford #21 patrocinado por Wood Brothers 7-11 (substituíndo a Buddy Baker) ata un posto 40 na Winston Western 500 no Riverside International Speedway, completando só 44 voltas antes de romper unha engrenaxe traseira.^[2]

Despois de perder o campionato ante Michael Andretti en 1991, Rahal (co compañeiro Carl Hogan) adquiriu os activos á antiga Pat Patrick Racing Team, con Rahal converténdose nun propietario-piloto. O equipo tivo un éxito inmediato na 1992, producindo catro vitorias para Rahal e o seu terceiro campionato CART, converténdoo no último propietario-piloto en gañar o título da CART e no último piloto en gañar unha carreira no seu propio coche ata que Adrian Fernandez fíxoo no 2003. en 1993, Rahal intentou desenvolver o seu propio chasis Rahal-Hogan, pero volveu ao chasis de Lola despois de non conseguir a clasificación para as 500 Millas de Indianápolis de 1993. En 1994 o equipo levou o motor Honda á serie CART. Exceptuando un segundo posto en Toronto, el e o seu compañeiro de equipo Mike Groff loitaron por mostrar todo o potencial dun motor que pronto dominaría a serie. en 1995 no Long Beach Rahal converteuse no décimo piloto da historia do Championship Car (incluíndo a AAA, USAC e CART) en comezar 200 carreiras na súa carreira deportiva.^[3] A pesar de non conseguir vitorias, Rahal terminou nun gran terceiro posto na clasificación de 1995 usando o motor Mercedes.

Rahal continuou como piloto de carreiras ata a súa xubilación en 1998. Mentres tanto, Hogan marchou para formar o seu propio equipo e anfitrión do programa de entrevistas David Letterman converteuse nun propietario minoritario en 1996. O equipo fíxose coñecido como Team Rahal en 1996 e Rahal Letterman Racing na 2004, cando Rahal cambiou de CART á IRL a tempo completo.

En 2000, Rahal uniuse ao equipo Jaguar de Fórmula Un como directivo. Durante este tempo, Rahal intentou contratar ao enxeñeiro aerodinámico gañador do campionato Adrian Newey, crendo brevemente que o acordo fora completado, pero non tivo éxito. Porén, Rahal foi despedido tras tentar vender o piloto Eddie Irvine aos rivais de Jordan.^[4] Irónicamente, o equipo despediu a Irvine pouco máis dun ano despois de despedir a Rahal, mentres que Newey uniuse en 2006, un ano despois de que o equipo fose vendido a Red Bull.

Rahal foi o presidente e CEO interino da CART durante seis meses durante a tempada 2000.

Os seus intereses comerciais inclúen o Bobby Rahal Automotive Group, unha rede de concesionarios de automóbiles no oeste e o centro de Pensilvania que vende Acura, BMW, Honda, Jaguar, Land Rover, Lexus, Mercedes-Benz, Toyota e Volvo.

En 2021 Rahal comezou a aventurarse na promoción de carreiras coa axuda do antigo propietario de IndyCar e Indianapolis Motor Speedway Tony George.^[5] O primeiro movemento de Rahal na promoción da carreira foi devolver a popular rolda Iowa Speedway a IndyCar despois de que quedara fóra do calendario de 2021. Rahal puido contratar á cadea de supermercados de Iowa Hy-Vee como patrocinador e conseguiu un acordo plurianual entre a IndyCar e a Iowa Speedway para realizar un evento de dobre cabeceira na pista a partir de 2022.^[6]

No WeatherTech Raceway Laguna Seca, a recta traseira que conducía ao sacacorchos chamase "Rahal Straight" na súa honra.

Rahal viviu primeiramente en New Albany, Ohio. Rahal é graduouse na Denison University. Agora vive en Lincoln Park, preto da beira do lago de Chicago. É fillo do corredor de coches deportivos Mike Rahal^[7] e o pai de Graham Rahal, que agora corre nas IndyCar Series.

Rahal posúe un Lola T360 de 1975 que corre ocasionalmente en eventos de carreiras de época.

Rahal tamén creceu nos suburbios de Chicago e asistiu á Glenbard West High School na promoción de 1971.

Carreiras en letra grosa indican pole position.

(clave) (As carreiras en negra indican a pole position; as carreiras en cursiva indican a volta rápida)

(clave) (As carreiras en negra indican a pole position)

(key) (Bold – Pole position outorgada por tempo de clasificación. Cursiva : posición de privilexio obtida por puntos ou tempo de práctica. * – Máis voltas lideradas.)

Ano	Equipo	Co-Pilotos	Coche	Clase	Voltas	Pos.	Clase Pos.
1980	Dick Barbour Racing	Bob Garretson Allan Moffat	Porsche 935 K3	IMSA	134	Ret	Ret
1982	Garretson Developments	Skeeter McKitterick Jim Trueman	March 82G	C	28	Ret	Ret

Referencias

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Bobby Rahal

• Rahal Letterman Racing website
• Rahal's automobile dealerships website
• The Greatest 33
• Bobby Rahal driver statistics at Racing-Reference