Filipo Neri

Li estis filo de Francesco kaj Lucrezia Neri, kiu mortis kiam Filipo ankoraŭ estis infano. Li havis du pli junajn fratinojn, Katerina kaj Elizabeta, kaj fraton kiu mortis kiam li estis tre eta. Lia patro, kiu alternis sian liberan profesion kun tiu de notario, estis tre amika al la dominikanoj, kaj la fratoj de la Monaĥejo de Sankta Marko bonvenigis Filipon Neri, instruis lin pri religiaj aferoj.

Filipo studis Homan Sciencon kaj post la 16-jariĝo foriris por helpi en la komerco de kuzo de sia patro, al la urbo Sankta Ĝermano, proksime de Monto Kasino. Ne malofte, li retiriĝadis por preĝi en eta surmonta kapelo, kiun posedis la benediktanoj de la Monto Kasino. Tie ĉi li difinis sian religian alvokiĝon, kaj en 1533 li decidis iri al Romo. Tre gaja kaj ludema homo, li famiĝis kiel la Sanktulo de la Ĝojo, danke al sia fama devizo: "For de mi la pekon kaj la malĝojon".

La lastaj jaroj de lia vivo estis markitaj alterne malsaniĝo kaj resaniĝo. En la 12-a de majo 1595, la kardinalo Cesare Baronio (1538-1607)^[1], kiu lin sukcedis kiel sian superulon, preskribris al li la lastajn sakramentojn. Li mortis 80-jara, la 26-an de majo. En la 25-a de majo 1615 li estis beatigita de la papo Paŭlo la 5-a kaj kanonizita de la papo Gregorio la 15-a en la 12-a de marto 1622.

En la preĝejo Sankta Roĥo en Vieno (Aŭstrio) troviĝas dediĉita al li altaro, kiu bildigas la “personan Pentekoston”^[2].

• Federiko Borromeo (1564-1631)

• Kongregacio de la Oratorianoj Arkivigite je 2015-07-03 per la retarkivo Wayback Machine