Επαρχίες της Αργεντινής

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, οι κύριες πόλεις και οι γύρω από αυτές περιοχές έγιναν επαρχίες με την παρέμβαση των cabildo τους. Η Αναρχία του Έτους 20 ολοκλήρωσε αυτή τη διαδικασία, διαμορφώνοντας τις πρώτες δεκατρείς επαρχίες. Η Χουχούι αποσχίστηκε από τη Σάλτα το 1834 και οι δεκατρείς επαρχίες έγιναν δεκατέσσερις. Αφού αποσχίστηκε για μια δεκαετία, η επαρχία του Μπουένος Άιρες αποδέχθηκε το Σύνταγμα της Αργεντινής του 1853 το 1861, και η πρωτεύουσά της έγινε ομοσπονδιακό έδαφος το 1880.^[2]

Ένας νόμος του 1862 όρισε ως εθνικά εδάφη τα εδάφη που βρίσκονταν υπό ομοσπονδιακό έλεγχο αλλά εκτός των συνόρων των επαρχιών. Το 1884 χρησίμευσαν ως βάση για τη δημιουργία των κυβερνείων Μισιόνες, Φορμόσα, Τσάκο, Λα Πάμπα, Νεουκέν, Ρίο Νέγρο, Τσουμπούτ, Σάντα Κρους και Τέρα δελ Φουέγο.^[3] Η συμφωνία για μια συνοριακή διαμάχη με τη Χιλή το 1900 δημιούργησε την Εθνική Επικράτεια Λος Άνδες- τα εδάφη της ενσωματώθηκαν στο Χουχούι, τη Σάλτα και την Καταμάρκα το 1943.^[2] Η Λα Πάμπα και το Τσάκο έγιναν επαρχίες το 1951. Η Μισιόνες ενσωματώθηκε το 1953 και η Φορμόσα, η Νεουκέν, το Ρίο Νέγρο, η Τσουμπούτ και η Σάντα Κρους το 1955. Το τελευταίο εθνικό έδαφος, η Γη του Πυρός, έγινε η επαρχία Τιέρα δελ Φουέγο, Ανταρτίδα ε Ίσλας δελ Ατλάντικο Σουρ το 1990.^[2]

Η Αργεντινή είναι μια ομοσπονδία είκοσι τριών επαρχιών και μιας αυτόνομης πόλης, του Μπουένος Άιρες. Οι επαρχίες χωρίζονται για διοικητικούς σκοπούς σε διαμερίσματα και δήμους, εκτός από την επαρχία του Μπουένος Άιρες, η οποία χωρίζεται σε partidos και localidades. Η ίδια η πόλη του Μπουένος Άιρες χωρίζεται σε κοινότητες (comuna) και ανεπίσημες συνοικίες (barrios).^[4]

Οι επαρχίες κατέχουν όλες τις εξουσίες που επέλεξαν να μην εκχωρήσουν στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση.^[5] Πρέπει να είναι αντιπροσωπευτικές κοινοπολιτείες και να μην έρχονται σε αντίθεση με το Σύνταγμα.^[6] Πέραν αυτού, είναι πλήρως αυτόνομες: θεσπίζουν τα δικά τους συντάγματα,^[7] οργανώνουν ελεύθερα τις τοπικές τους κυβερνήσεις^[8] και κατέχουν και διαχειρίζονται τους φυσικούς και οικονομικούς τους πόρους.^[9] Έτσι, κάθε επαρχία έχει το δικό της σύνολο επαρχιακών νόμων και το δικό της σύστημα δικαιοσύνης, ένα ανώτατο δικαστήριο, έναν κυβερνήτη, μια αυτόνομη αστυνομία και ένα κοινοβούλιο- σε οκτώ επαρχίες, αυτό το νομοθετικό σώμα είναι διθάλαμο, αποτελούμενο από ένα ανώτερο σώμα (τη Γερουσία) και ένα κατώτερο σώμα (τη Βουλή των Αντιπροσώπων), ενώ στις υπόλοιπες δεκαπέντε επαρχίες και στην πόλη του Μπουένος Άιρες είναι μονοθάλαμο.^[10][A]

Σε περίπτωση εξέγερσης, ανταρσίας, εδαφικής εισβολής ή οποιασδήποτε άλλης ενέργειας κατά των νόμων του Έθνους σε οποιαδήποτε επαρχία ή στην ομοσπονδιακή πρωτεύουσα, το Κογκρέσο έχει την εξουσία να κηρύξει ομοσπονδιακή επέμβαση στην πληγείσα περιοχή,^[12] ακόμη και αν δεν υπάρχει επίσημο αίτημα από την πληγείσα περιοχή.^[13] Όταν το Κογκρέσο βρίσκεται σε διακοπή και συνεπώς αδυνατεί να αποφασίσει, ο Πρόεδρος δικαιούται να διατάξει την εν λόγω επέμβαση, αλλά η εκτελεστική αυτή εντολή υπόκειται σε υπερψήφιση από το Κογκρέσο κατά την άμεση επανασυγκρότηση των σωμάτων.^[14] Μόλις κηρυχθεί η παρέμβαση, η κυβέρνηση της συμβιβασθείσας περιφέρειας διαλύεται αμέσως -εν όλω ή εν μέρει ανάλογα με την απόφαση του Κογκρέσου- και ο Πρόεδρος διορίζει έναν αντιπρόσωπο ή μεσολαβητή, ο οποίος θα υπηρετήσει για σύντομο χρονικό διάστημα έως ότου επιλυθεί η κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Από το 1983 έγιναν παρεμβάσεις σε τέσσερις επαρχίες: Καταμάρκα, Κοριέντες (δύο φορές), Σαντιάγο δελ Εστέρο (δύο φορές) και Τουκουμάν.^[15]

Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, ορισμένες επαρχίες είχαν κυβερνήσεις που παραδοσιακά ελέγχονταν από μία μόνο οικογένεια (π.χ. η οικογένεια Σααντί στην Καταμάρκα ή η οικογένεια Σαπάγκ στο Νεουκέν)- σε μία περίπτωση, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι η ίδια από το 2009: η επαρχία Σαν Λουίς κυβερνάται σχεδόν αδιάλειπτα από την οικογένεια του Ροδρίγκες Σαά από τον Δεκέμβριο του 1983.^[16]

Νομικά έγγραφα 

Βιβλία