แคลริเน็ต

ชาวเยอรมันชื่อ โยฮัน คริสท็อฟ เด็นเนอร์ ประดิษฐ์แคลริเน็ตเมื่อราวปี ค.ศ. 1700 และเริ่มใช้กันอย่างแพร่หลายในวงออร์เคสตราเมื่อปี ค.ศ. 1780 (แคริเน็ตเป็นหนึ่งในเครื่องดนตรีโปรดของโมทซาร์ท) และแทนที่โอโบในวงโยธวาทิตได้ในที่สุด

นอกจากบีแฟลตแคลริเน็ต (โซปราโน) ที่ใช้กันทั่วไปแล้ว ยังมีแคลริเน็ตชนิดอื่นอีก เช่น

• เบสแคลริเน็ต ใช้ระบบการวางนิ้วชุดเดียวกับแคลริเน็ตบีแฟลตทุกอย่าง แต่เวลาเล่นจะมีเสียงต่ำกว่าบีแฟลตแคลริเน็ตอยู่ 1 คู่แปด เหมาะที่จะนำไปใช้บรรเลงแนวทำนองในระดับเสียงต่ำ ลักษณะเด่นของเบสแคลริเน็ตอยู่ที่ข้อต่อ กำพวดจะเป็นรูปโค้งงอ ปากลำโพงทำด้วยโลหะ งอย้อนขึ้นมาคล้ายกับแซกโซโฟน
• บาสเซต แคลริเน็ต จะคล้ายกับโซปราโนแคลริเน็ต แต่ขนาดยาวกว่า
• อัลโตแคลริเน็ต ขนาดใหญ่และยาวกว่าแคลริเน็ตอื่น ๆ ระดับเสียงต่ำกว่าบีแฟล็ตแคลริเน็ตอยู่คู่ 5 เพอร์เฟกต์ ปากลำโพงทำด้วยโลหะ โค้งงอย้อนขึ้นเหมือนแซกโซโฟน
• อีแฟลตแคลริเน็ต (โซปรานิโน) มีขนาดเล็กกว่าบีแฟลตแคลริเน็ต และมีระดับเสียงสูงกว่าบีแฟลตแคลริเน็ตคู่ 5 เพอร์เฟค
• เอแฟลตแคลริเน็ต มีขนาดเล็กที่สุด

• "Woodwind Instruments and Their History" by Anthony Baines, Dover Publishing
• Jack Brymer, Clarinet. (Yehudi Menuhin Music Guides) Hardback and paperback, 296 pages, Kahn & Averill. ISBN 1-871082-12-9
• Instructive Clarinet Literature