Spontane splijting

Spontane splijting is kernsplijting als onderdeel van een vervalproces dat vooral voor actiniden en transurane elementen steeds belangrijker wordt naarmate de atoommassa toeneemt. Spontane kernsplijting wordt veroorzaakt door een te hoge, positieve elektrische lading ten opzichte van het aantal neutronen in de kern. Daardoor kan de afstoting tussen de positief geladen protonen niet meer gecompenseerd worden door de sterke kernkracht tussen protonen en neutronen. Bij spontane splijting valt de hele kern in twee nieuwe kernen uiteen. Deze nieuwe kernen hebben een atoomnummer (Z) en een massagetal (A) dat ruwweg de helft bedraagt van de moederkern.

Voorbeelden:

{\ce {^{238}_{92}{U}-> ^{140}_{54}Xe\ + ^{96}_{38}Sr + 2 ^1_0n}}

of

{\ce {^{238}_{92}{U}-> ^{133}_{51}Sb\ + ^{102}_{41}Nb + 3 ^1_0n}}

Z	Nuclide	Z²/A	Halveringstijd	Kans
Z	Nuclide	Z²/A	Halveringstijd	Alfadeeltje	Spontane splijting
90	²³²Th	34,9	1,405·10¹⁰ a	≈ 100 %	< 1,0·10⁻⁹ %
92	²³⁵U	36,0	7,038·10⁸ a	≈ 100 %	7,0·10⁻⁹ %
92	²³⁸U	35,6	4,468·10⁹ a	≈ 100 %	5,45·10⁻⁵ %
94	²³⁹Pu	37,0	2,411·10⁴ a	≈ 100 %	3,0·10⁻¹⁰ %
94	²⁴⁰Pu	36,8	6,56·10³ a	≈ 100 %	5,75·10⁻⁶ %
98	²⁵²Cf	38,1	2,64 a	96,908 %	3,092 %
100	²⁵⁴Fm	39,4	3,240 h	99,9408 %	0,0592 %
106	²⁵⁸Sg	43,6	2,9 ms	0 %	≈ 100 %