Կառնակ (հին եգիպտերեն՝ Իպետ-Իսուտ), տաճարների համալիր հնագույն Թեբեքաղաքի տարածքում (մ.թ.ա. XX դարից մինչև մ.թ.ա. I հազարամյակի վերջ), Նոր թագավորության ժամանակաշրջանի (մ.թ.ա. XVI - XI դարեր) գլխավոր պետական սրբավայրը Եգիպտոսում։ Կոչված լինելով փառաբանել փարավոնների հզորությունը՝ համալիրն աչքի է ընկնում զանգվածեղ ծավալների բարդ համադրումով, ճոխ հարդարանքով։ Ամոն-Ռա աստծո տաճարը (մ.թ.ա. XVI - XII դարեր) լրացվել է հելլենիստական և հունական ժամանակաշրջաններում։ Նոր թագավորության սրբավայրի բնորոշ տիպն է. երկայնական առանցքով միմյանց հաջորդում են դահլիճներ և բակեր, որոնք ընդգրկում են տարբեր ժամանակներում կառուցված փոքր տաճարներ։ Համալիրի ուշագրավ կառույցը մեծածավալ բազմասյուն դահլիճն է՝ հիպոստիլը, որի որմերն ու սյուների բները զարդարված էին գունավոր ռելիեֆներով։ Ամոն-Ռայի տաճարի մոտ են Հոնսու աստծու (մ.թ.ա. XII դար) և Մուտ աստվածուհու (մ.թ.ա. XVI - XV դարեր) տաճարները։ Նեղոսից դեպի սրբարան էր տանում սֆինքսների ուղին։ Կառնակի ճարտարապետներից են Ինենին, Հապուսենեբը, Պուիմրան, Մենմուտը, Մենհեպերասսենեբը, Ամենհոտեպ Կրտսերը, Իուպան։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 5, էջ 271)։
