Άλωση της Ρώμης (410)

Η άλωση της Ρώμης από τους Γότθους (410 μ.Χ.) ήταν το αποτέλεσμα πολιορκίας και αποκλεισμού της πρωτεύουσας του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους η οποία ξεκίνησε το έτος 405 μ.Χ. και επήλθε σαν επιστέγασμα μιας 20ετίας παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η τελική επίθεση εναντίον της πόλης εξαπολύθηκε τον Αύγουστο του 410 μ.Χ. , έπειτα από το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων μεταξύ του αυτοκράτορα Ονώριου και του ηγέτη των Βησιγότθων Αλάριχου.

Μετά από σύντομη αντίσταση οι ορδές των Βησιγότθων εισέβαλλαν στη Ρώμη^[1], την πυρπόλησαν εν μέρει και ακολούθησε τριήμερη λεηλασία της. Ωστόσο οι καταστροφές που προκλήθηκαν ήταν περιορισμένες διότι ο Αλάριχος, χριστιανός πρίγκηπας ο ίδιος, έτρεφε μεγάλο σεβασμό για την "Αιωνία Πόλη" και είχε δώσει εντολές στους άνδρες του να αποφύγουν την άσκοπη αιματοχυσία. Παρόλα αυτά, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της πόλης αναγκάσθηκε να μεταναστεύσει σε άλλες περιοχές της Μεσογείου, φθάνοντας έως και την Παλαιστίνη.