Сымон Васільевіч Пятлюра

Сымон Васілевіч Пятлюра (укр.: Симон Васильович Петлюра; 10 (22) мая 1879, м. Палтава, Расійская імперыя — 26 мая 1926, Парыж, Францыя) – украінскі палітычны, ваенны і дзяржаўны дзеяч.

Сымон Пятлюра
укр.: Симон Петлюра
2-і Старшыня Дырэкторыі Украінскай Народнай Рэспублікі 13 лютага 1919 — 10 лістапада 1920
Папярэднік	Уладзімір Віннічэнка
Пераемнік	Андрэй Мікалаевіч Лівіцкі
1-ы Генеральны сакратар па ваенных справах Украінскай Народнай Рэспублікі 15 чэрвеня 1917 — 18 снежня 1917
Кіраўнік урада	Уладзімір Віннічэнка
Папярэднік	пасада заснавана
Пераемнік	Мікалай Порш
Нараджэнне	10 (22) мая 1879(1879-05-22) Палтава, Расійская Імперыя
Смерць	25 мая 1926(1926-05-25) (47 гадоў) Парыж, Трэцяя французская рэспубліка
Месца пахавання	Могілкі Манпарнас, Парыж
Бацька	Васіль Пятлюра
Жонка	Вольга Апанасаўна Пятлюра
Дзеці	Lesia Petliura[d]
Веравызнанне	Праваслаўе
Партыя	1) Рэвалюцыйная ўкраінская партыя (1900—1905) 2) Украінская сацыял-дэмакратычная рабочая партыя (1905—1920)
Дзейнасць	палітык, тэатральны крытык, журналіст
Аўтограф
Званне	Атаман
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Пасля заканчэння бурсы ў 1895—1901 гг. навучаўся ў Палтаўскай духоўнай семінарыі, адкуль быў выключаны за ўдзел у нацыянальным руху. Эмігрыраваў у Каралеўства Галіцыі і Ладамерыі (Аўстра-Венгерская імперыя), у Львоў. З 1900 г. член Рэвалюцыйнай украінскай партыі, потым Украінскай сацыял-дэмакратычнай рабочай партыі. Пасля вяртання ў Расійскую імперыю з 1904 г. працаваў у Кіеве ў газетах «Громадзька думка» і «Рада», з 1906 г. рэдактар газеты «Слова». У 1907 г. з-за пераследавання паліцыі пераехаў у Пецярбург, потым у Маскву, дзе ўдзельнічаў ва ўкраінскіх гуртках «Кабзар» і «Грамада».

З 1914 г. ў расійскім войску, у Саюзе земства і гарадоў, які загадваў забеспячэннем арміі. Служыў на Заходнім фронце ў Нясвіжы (Слуцкі павет, Мінская губерня). З 1915 г. старшыня Галоўнай кантрольнай камісіі Усерасійскага земскага саюза па Заходнім фронце, служыў у Міры (Навагрудскі павет, Мінская губерня). Напаўваенная пасада дазваляла яму бываць у вайсковых часцях, весці працу сярод украінцаў. Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 г. па дарозе ў Мінск наведаў Койданава (Мінскі павет) і ўжо з Мінска даслаў у Койданава тэлеграму: «Віншую з поўнай перамогай народу, прашу перадаць супрацоўнікам, няхай яны з патроенаю энергіяю паслужаць рэвалюцыі і абароне краіны». У красавіку 1917 г. ён арганізуе правядзенне ў Мінску ўкраінскага з'езду Заходняга фронту. З'езд стварыў Украінскую франтавую раду на чале з ім. І ўжо 2-га мая 1917 г. украінцы, якіх была пераважная частка ў II-м чыгуначным батальёне на станцыі Койданава, утварылі сваю маніфестацыю. «Хадзілі па мястэчку з украінскімі сцягамі і спевамі, патрабуючы аддзялення Украіны і накіравання іх да хаты».

Член, старшыня Усеўкраінскага ваеннага камітэта пры Цэнтральнай радзе, потым сакратар (міністр) Генеральнага сакратарыята Цэнтральнай рады па ваенных справах. Падчас гетманшчыны старшыня Кіеўскага губернскага земства і Усеўкраінскага саюза земстваў. З 14 лістапада 1918 г. член урада Украінскай Дырэкторыі і галоўны атаман войскаў Украінскай Народнай Рэспублікі, з 10 лістапада 1919 г. старшыня ўрада. Пасля разгрому войскаў Дырэкторыі войскамі Антона Дзянікіна і РСЧА увайшоў у саюз з Польшчай. Летам 1920 г. эмігрыраваў, з 1924 г. жыў у Парыжы, дзе быў забіты Самуілам-Шломам Шварцбардам, які нібыта помсціў яму за яўрэйскія пагромы ва Украіне.