Tyson Fury

W 2006 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Agadirze w Maroku, a w 2007 złoty medal Juniorów Unii Europejskiej w Warszawie oraz srebrny Mistrzostw Europy Juniorów w Somborze w Serbii.

Mierzący 206 cm o zasięgu ramion 216 cm Brytyjczyk zadebiutował na zawodowym ringu 6 grudnia 2008 w Nottingham, wygrywając przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Węgrem Belą Gyongyosim (3-9-2) w sześciorundowym pojedynku^[2].

20 kwietnia 2013 w Madison Square Garden walczył z byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej Steve’em Cunninghamem (25-5-0), pokonując go przez nokaut w siódmej rundzie^[3]. Dzięki tej wygranej Fury zagwarantował sobie drugie miejsce w rankingu IBF^[4].

15 lutego 2014 w Copper Box w Londynie wygrał przez techniczny nokaut z Amerykaninem Joey′m Abellem (29-7-0) w czwartej rundzie^[5].

29 listopada 2014 w londyńskim ExCeL London pokonał przez techniczny nokaut Derecka Chisorę (20-4-0) w dziesiątej rundzie^[6].

28 lutego 2015 na gali w londyńskiej O2 Arena pokonał przed czasem Christiana Hammera (17-3, 10 KO). Po ósmej rundzie pojedynek został poddany przez Rumuna^[7].

28 listopada 2015, po pokonaniu ukraińskiego superczempiona Wołodymyra Kłyczko, został mistrzem świata kategorii ciężkiej organizacji IBF, WBO, WBA i IBO. Anglik wygrał jednogłośnie na punkty stosunkiem głosów 115-112, 116-111 i 115-112. Jego waga przed walką wynosiła 112 kg^[8].

Fury odmówił spotkania z oficjalnym pretendentem z ramienia IBF Wiaczesławem Głazkowem (21-0-1, 13 KO), wybierając rewanż z Kliczką, za co został pozbawiony tytułu w zaledwie dziesięć dni po jego zdobyciu. Rewanż z Ukraińcem został zaplanowany na 9 lipca 2016 w Manchesterze, jednak nie doszło do niego z powodu kontuzji kostki Fury’ego w czerwcu^[9]. Ostatecznie Fury postanowił oddać bez walki zdobyte pasy, nie przystępując do walki rewanżowej z powodu problemów z alkoholem i narkotykami^[10].

9 czerwca 2018 w Manchester Arena w Manchesterze zwycięsko powrócił na ring po dwuipółrocznej przerwie, wygrywając przez RTD w czwartej rundzie z Albańczykiem Seferem Seferim (23-1, 21 KO)^[11].

18 sierpnia 2018 w Belfaście w swojej drugiej walce po powrocie na ring pokonał na punkty Włocha Francesco Pianetę (35-4-1, 21 KO). Sędzia wypunktował tę walkę na jego korzyść w stosunku 100-90^[12].

1 grudnia 2018 w Staples Centre w Los Angeles spotkał się z Deontayem Wilderem (40-0-1, 39 KO) w walce o mistrzowski pas federacji WBC^[13]. Po dwunastu rundach, podczas których dwukrotnie był liczony (w dziewiątej i dwunastej rundzie), sędziowie orzekli remis. Punktowali niejednogłośnie – 115:111 Wilder, 114:112 Fury i 113:113^[14].

15 czerwca 2019 w Las Vegas, wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Niemcem Tomem Schwarzem (24-1, 16 KO)^[15].

14 września 2019 w T-Mobile Arena w Las Vegas pokonał na punkty (116:112, 117:111 i 118:110) Szweda Otto Wallina (20-1, 13 KO)^[16].

22 lutego 2020 roku w Las Vegas wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie rewanżowy pojedynek z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO), odbierając mu tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC^[17].

9 października 2021 w Las Vegas po raz trzeci spotkał się w ringu z Deontayem Wilderem (42-2-1, 41 KO)^[18]. Był liczony dwukrotnie w czwartej rundzie, a jego rywal – w trzeciej, dziesiątej i jedenastej. Ostatecznie wygrał przez nokaut w jedenastej rundzie, broniąc pasa WBC w kategorii ciężkiej. Do momentu przerwania walki sędziowie punktowali 95-92, 95-91, 94-92 na jego korzyść^[19].

23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przystąpił do obowiązkowej obrony tytułu mistrza świata federacji WBC. Jego rywalem był inny Brytyjczyk, Dillian Whyte^[20]. Wygrał przez TKO w 6. rundzie i zachował pas mistrzowski^[21].

3 grudnia 2022 na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie po raz trzeci zmierzył się z Derekiem Chisorą (33-13, 23 KO)^[22]. Zwyciężył przez TKO w 10. rundzie i udanie obronił pas mistrza świata federacji WBC^[23].

28 października 2023 roku w Rijadzie zmierzył się byłym mistrzem UFC wagi ciężkiej, debiutującym w boksie Francisem Ngannou. Pojedynek został zakontraktowany na 10 rund, a jego stawką nie był należący do Brytyjczyka mistrzowski pas WBC. Choć Fury był zdecydowanym faworytem, to z trudem pokonał wywodzącego się z innej dyscypliny zawodnika, za co spotkała go duża krytyka ze strony środowiska bokserskiego. Sędziowie punktowali na jego korzyść niejednomyślnie: 95:94, 94:95 i 96:93^[24].

18 maja 2024 roku w Rijadzie stanął do walki o wszystkie mistrzowskie pasy kategorii ciężkiej - WBC, WBA, IBF oraz WBO - z Oleksandrem Usykiem (21-0, 14 KO). Walka miała niezwykle wyrównany przebieg. W 9. rundzie Fury po kilku otrzymanych od Ukraińca mocnych ciosach był liczony przez sędziego ringowego. Ostatecznie walka potrwała pełne 12 rund, a o jej wyniku zadecydowali sędziowie punktowi. Ci punktowali 113-114, 114-113, 112-115 na korzyść Usyka^[25].

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty

Ojciec John „Gypsy” Fury był wielkim fanem Mike’a Tysona, dlatego nazwał syna na cześć słynnego amerykańskiego mistrza „Tyson”^[27]. Był zawodowym pięściarzem wagi ciężkiej i trenerem Tysona w początkowej fazie kariery. W lutym 2011 został skazany na jedenaście lat za udział w ulicznej bójce w 2010, w której pozbawił swojego „przeciwnika” oka. Został zwolniony 11 lutego 2014 r.^[28]

Irlandzki bokser Andy Lee jest kuzynem Tysona. W 2013 zadebiutował na zawodowym ringu drugi kuzyn Hughie Fury, syn trenera i wujka Tysona – Petera Fury′ego. Przed odwołaną walką rewanżową z Władimirem Kliczką w organizmie Anglika wykryto obecność kokainy. Sam bokser przyznał, że zażywa ją w dużych ilościach^[10].

Tyson Fury został wybrany bokserem 2018 roku według czytelników portalu World Boxing News^[29].

12 lutego 2020 odbyła się polska premiera książki „Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia”^[30].

• Lista walk zawodowych Tysona Fury’ego na Boxrec.com