واشینگتن، دیسی (به انگلیسی: Washington, D.C.)، رسماً ناحیه کلمبیا (به انگلیسی: District of Columbia )، که عموماً بدان واشینگتُن، واشَنگتُن،[۱]ناحیه، یا بهسادگی، دیسی گفته میشود، پایتخت کشور ایالات متحده آمریکا است.
قانون اقامت در ۱۷۹۰، برپایی یک ناحیه پایتختی در کنار رود پوتوماک در ساحل شرقی کشور را تصویب کرد. این ناحیه، بنابر قانون اساسی آمریکا، زیر نظارت انحصاری کنگره ایالات متحده بوده و بنابراین، بخشی از هیچ ایالتی نیست. دو ایالت مریلند و ویرجینیا هر یک برای تأسیس ناحیه فدرال، زمین اهدا کردند،[۲] که دو سکونتگاه اَلِکزاندریا و جورجتاون را، که از قبل بودند، نیز شامل میشد؛ گرچه کنگره، ۱۸۴۶، بخش ویرجینیا را پس داد.[۳] واشینگتن دیسی، که بهافتخار جرج واشینگتن نام گرفته، ۱۷۹۱ تأسیس شد تا پایتخت جدید کشور باشد. کنگره یک دولت شهرداری را برای کل ناحیه کلمبیا پس از جنگ داخلی آمریکا تأسیس کرد. بر مبنای آخرین دادههای جغرافیایی بیشترین درازای شهر واشینگتن دی. سی ۲۵ کیلومتر بوده است.[۴]جمعیت واشینگتن دیسی در ۲۰۱۱، ۶۱۷٬۹۹۶ تخمین زدهشده و بیستوپنجمین شهر پرجمعیت آمریکا بوده است. کسانی که برای کار از مریلند و ویرجینیا میآیند، جمعیت آن را تا یک میلیون نفر افزایش میدهند. منطقه شهری واشینگتن با ۵٫۶ میلیون نفر جمعیت، هفتمین منطقه شهری بزرگ کشور است.
این شهر در «ناحیه کلمبیا» (District of Columbia با سرنام "دیسی") زیر نظر کنگره آمریکا و خارج از حاکمیت ۵۰ ایالت این کشور قرار دارد. این ناحیه، مشترک و برای همگان است و همه وزارتخانهها و سازمانهای فدرال، همچون کتابخانه ملی کنگره آمریکا در آن قرار دارند و این ناحیه، از نظر قانونی، یک ایالت نیست.
واشینگتن دیسی و ناحیه کلمبیا از نظر گستره یکسان هستند و یک شهردار دارند؛ بنابراین، در عمل، هر دو به یک چیز اشاره میکنند.
ناحیه کلمبیا، نمایندهای در مجلس نمایندگان آمریکا ندارد و سناتوری هم در مجلس سنا ندارد. برای همین، برخی ساکنان این ناحیه، بارها ناخشنودیشان را از آن ابراز کردهاند؛ چرا که باآنکه نمایندهای برای تصمیمات فدرال ندارند، باید مالیات فدرال بپردازند.[۵] شعار «مالیات میپردازیم اما نماینده نداریم»[۶] در اعتراض به این وضع است. برخی از شهروندان منطقه کلمبیا، کمپینی برای تغییر آن، و بهدست آوردن حق رأی، راه انداختهاند.[۷]
واشینگتن از یک سده پیش، محدودیت سختگیرانهای برای بلندی ساختمانها گذاشته است. برپایه قانونی که ۱۹۱۰ در کنگره ایالات متحده تصویب شد، بلندی ساختمانها به ۱۳۰ پا، چیزی کمتر از ۴۰ متر محدود شد. این محدودیت، در بخش بازرگانی کوچکی از شهر، ۹ متر بیشتر است و به ۱۶۰ پا میرسد؛ بنابراین از هرجای این شهر، آسمان بهخوبی پیداست. افق شهر از کنارههای آن، کمارتفاع است و ساختمانهای نمادین شهر را بهراحتی میتوان دید. از ۲۰۱۴، تلاشهایی برای برداشتن این محدودیت شده است، اما بهنظر میرسد دولت و کنگره آمریکا فعلاً میلی به تغییر عمده آن ندارند.[۸]